του Joe Wildthing
«Αέριοι νεφέλαι, καρποτρόφοι, ουρανόπλαγκτοι, ομβροτόκοι, πνοιαίσιν ελαυνόμεναι κατά κόσμον, βρονταίαι, πυρόεσσαι, ερίβρομοι, υγροκέλευθοι, αέρος εν κόλπωι πάταγον φρικώδη έχουσαι, πνεύμασιν αντίσπαστοι επιδρομάδην παταγεύσαι, υμάς νυν λίτομαι, δροσοείμονες, εύπνοοι αύραις, πέμπειν καρποτρόφους όμβρους επι μητέρα γαίαν.» (ύμνος σε μονοτονική απόδοση, σσ. κατάλληλο θυμίαμα: σμύρνα). Ως τσαρλατάνος, σύγχρονος ορφεοτελεστής σε ρόλο βροχοποιού σαμάνου επιστρέφω στο “good stuff” τηρώντας το συννεφιασμένο ουρανό. «Όταν σε βλέπω βροχερή, στιγμή δεν ησυχάζω, μαύρη μου κάνεις τη ζωή και βαριαναστενάζω» (Β.Τσιτσάνης)…
Αλλά νομίζω ότι τα παραπάνω σας έμπασαν επαρκώς στο κλίμα, οπότε προχωρώ δια τα περαιτέρω…
Εκ της μακρυνής Μελβούρνης εκπορευόμενοι οι AHKMED «ταιριάζουν γάντι» με τις παρούσες νεφελώδεις αναζητήσεις μας. Η νέα τους κυκλοφορία, το άλμπουμ “THE INLAND SEA” (Elektrohasch Schallplatten 171) είναι το τέλειο σάουντρακ για να ένα φθινοπωρινό θαλασσινό ταξίδι με βαριά σύννεφα στον ουρανό και σκοτεινά νερά κάτω απ’ το πλοίο. Δύσθυμη ατμοσφαιρική space rock / shoegaze / post-rock / ψυχεδέλεια απλωμένη σε μόλις πέντε συνθέσεις μεγάλης διάρκειας, η οποία απορροφά τον ακροατή της, κάπως σαν το τραγούδι των σειρήνων, και δεν τον αφήνει να ξεφύγει από τη σκοτεινή της έλξη. Για το σκοπό αυτό δεν χρησιμοποιεί doom ριφολογίες και τα σχετικά τετριμμένα κόλπα, αλλά ψυχεδελικά drones που μια τριμελής μπάντα μπορεί να πάει πολύ μακριά, αν είναι βουτηγμένη στην «ατμόσφαιρα».
Ομογάλακτοι των κακόκεφων Αυστραλών που προηγήθηκαν, ως προς την ετικέτα, είναι και οι νεότευκτοι Βέλγοι HIDDEN TRAILS, οι οποίοι κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τον τίτλο-μακαρόνι “(THE BATTLE BETWEEN MINDFUL CREATION AND) INSTANT MOMENTARY BLISS” (Elektrohasch Schallplatten 173). Με τα 2/3 τους – τη rhythm section – να προέρχονται από τους HYPNOS 69 (και άρα να έχουν καλές συστάσεις για το βιογραφικό τους) κερδίζουν εύκολα το ενδιαφέρον μας, αλλά τελικά δεν το πετυχαίνουν αδίκως. Για τα δεδομένα της εποχής είναι ένα εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο νεο-prog σχήμα, που ναι μεν κλέβουν ιδέες από τους Pink Floyd – δεν ξέρω αν μπορεί τελικά κάποιος να το αποφύγει – όπως όλοι οι ομότεχνοί τους, όμως δεν εξαντλούνται εκεί. Ρίχνουν στη μαρμίτα και νέες ιδέες και καταλήγουν σε ένα δίσκο με διαφορετικά χρώματα και διαθέσεις που στέκει όμορφα σα σύνολο.
Καθώς όμως οι προηγούμενοι κύριοι ανέβασαν τον «πήχυ» μερικές ίντσες προς την κατεύθυνση του «έντεχνου» ροκ, η επόμενη πρότασή μας βρίσκεται λίγο παραπέρα στον ίδιο δρόμο. Το “PASAR KLEWER” (MoonJune MRJ081) είναι ο δεύτερος «διεθνής» δίσκος του Ινδονήσιου μουσικού μάγου DWIKI DHARMAWAN. Λιγότερο “fusion” από το προηγούμενο άλμπουμ – χαρακτηριστικά ο DD παίζει σε αυτόν το δίσκο μόνο ακουστικό πιάνο – το “Pasar Klewer” κινείται σε πιο κλασικά post-bop/jazz αλλά και ethnic μονοπάτια, αλλά με τόση μαεστρία και τόσο καλούς συνεργάτες που άνετα θα μπορούσε να προταθεί ανάμεσα στα πιο σημαντικά μουσικά επιτεύγματα της χρονιάς. Μουσικό κέντρο του πάντως είναι μια σύνθεση του Robert Wyatt, το “Forest”, που παρουσιάζεται σε δύο εκπληκτικές εκτελέσεις, μια φωνητική και μια ορχηστρική. Το κλαρινέτο δε του Gilad Atzmon «γράφει» όπου ακούγεται στο δίσκο, με τρόπο ανεξίτηλο…
Αλλά ας μην αφήσουμε τη βαρειά συννεφιά να καθορίσει όλο το ‘good stuff’ που τώρα διαβάζετε – κάτι διαφορετικό ως «επίλογος». Ο (Ivan) DYSEHAUS απ’ το Manchester έχει πράγματα να πει και επίγεται… Κυκλοφορεί φέτος τον πρώτο του δίσκο με τίτλο απλά “DYSEHAUS” (Play and Record PRR8) και αν καταφέρει ν’ ακουστεί αρκετά, θα συζητηθεί. Ο λόγος; Απλά, κατά τα φαινόμενα γνωρίζει καλά να γράφει τραγούδια και να τα σερβίρει σωστά. Τα έξι κομμάτια του πρώτου του πονήματος είναι λιτά ενορχηστρωμένα, αλλά παιγμένα και τραγουδισμένα με αξιομνημόνευτο πάθος και ευθύτητα. Ο Dysehaus μας θυμίζει την εποχή του λεγόμενου ‘new wave’, όταν τα πάντα γίνονταν με φούρια και ζητούσαν την προσοχή μας. Κάτω η ρουτίνα!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς…