της Ευγενίας Μποτίνη
(της ανταπόκρισης έπεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την Αφροδίτη Ζαγγανά)
Rockwave Day 2 | 1 Ιουλίου 2017
Αυτή η ανταπόκριση γράφεται σε πραγματικό χρόνο παρακολούθησης του τοπίου, καθώς ενδέχεται μετά να έχω πάθει overdose από placebo(s).
Φτάνοντας στο χώρο του Terravibe Park στην Μαλακάσα, όπου και φιλοξενούνται τα vibes του Rockwave: τρία ασθενοφόρα και το λιγότερο δέκα λεωφορεία παρκαρισμένα απέξω καθώς και αρκετοί θαρραλέοι να περπατάνε τα χιλιόμετρα από την Εθνική εδώ μέχρι τον συναυλιακό χώρο σε συνθήκες καύσωνα.
Κατά τις 7 μ.μ. έχω περάσει την πύλη και εισέρχομαι στο άκουσμα των Fat White Family (υποθέτω έχω ήδη χάσει The Last International Playboys και ακόμα λίγα ονόματα που αναφέρονται στο σημερινό line up). Η λονδρέζικη boy band με τον post-punk ήχο τους δεν ήταν αρχικά ό,τι ακριβώς περίμενα ως εμψυχωτικό ξεκίνημα για τη βραδιά. Παρά τα garage rock στοιχεία τους, η μπυροποσία κάτω από τον αθηναϊκό ήλιο δεν λειτούργησε ευνοϊκά για αυτούς και πέρα από τις τίμιες προσπάθειες της κιθάρας δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε όμοιου είδους συγκροτήματα.
Μεταφερόμαστε στην πάνω σκηνή και στην ώρα της ημέρας για την οποία προσωπικά ανυπομονούσα. Οι απίστευτα ηδονικοί Cigarettes After Sex, με την αύρα νοσταλγία που αποπνέουν και ταυτόχρονα την παροντική τους δυναμική, νοηματοδοτούν το πρώτο ηλιοβασίλεμα του Ιουλίου. Και όταν ο Greg Gonzalez τραγουδάει τα ερωτικά του ποιήματα υπό τη ρυθμική συνοδεία του συγκροτήματος, ακόμα και ο μη καπνιστές κατανοούν την ανάγκη για «τσιγάρο μετά το σεξ».
Όλο το ροκ που έλλειπε από την δεύτερη αυτή ημέρα του Rockwave συσσωρεύεται τώρα στο όνομα του Sivert Hoyem. Γνωστός από τους πρώην Madruganda, με το βάθος της μουσικής του σκέψης και την ευθύτητα της σκηνικής του παρουσίας, αναμφίβολα κάθε live του αποδεικνύει την επιτυχία της προσωπικής του καριέρας. Η σχέση του με το ελληνικό κοινό μετά από δύο sold out εμφανίσεις στη χώρα μας τον προηγούμενο χρόνο, αναδεικνύεται στο εκτενές Terravibe μεγαλύτερη, πιο δυνατή αλλά και αμφίδρομη, καθώς το πάθος του για αυτό που κάνει δηλώνεται σε κάθε του βήμα επί σκηνής. Εξίσου δυνατή παρουσιάζεται και η σχέση του Hoyem με τις κιθάρες του. Όσο για τη φωνή..Τι φωνάρα είναι αυτή άνθρωπέ μου!
Φτάνει 11 μ.μ. και η εισαγωγή των Placebo περιλαμβάνει ένα αναδρομικό βιντεάκι για τα 20 εικονικά τους χρόνια. Έντεκα και ένα λεπτό οι ίδιοι παίρνουν τη θέση τους. Σίγουρα είναι η ιδιαίτερη φωνή του Brian Molko που κάνει πλήθος ανθρώπων να ζητωκραυγαύζει. Η επιλογή των εναλλαγών τους πάνω στη σκηνή αλλά και των φώτων, των ψηφιακών κλιπ και χρωμάτων από πίσω (συμπεριλαμβανομένων στιγμών από την προσωπική τους επαφή με τον David Bowie) είναι εκπληκτικά προσεγμένη. Ο Μοlko αναπτύσσει ένα είδος ενδοεπικοινωνίας με τους θεατές του. Αυτό που τραβάει όμως εμένα στο άκουσμα των Placebo είναι ο καινοτόμος και εύστοχος τους στίχος. Στις 12:20 το προγραμματισμένο τους encore πραγματοποιείται και κατά τις 12:29 εγκαταλείπουν επίσημα το κοινό χωρίς γλυκόλογα του τύπου “Every me and every you” και περαιτέρω “Meds”.
To σημείωμα της επόμενης μέρας: προσθήκη της λέξης “encore” τόσο στο κείμενο όσο και στο λεξιλόγιό μου, καφές ως αναλγητικό και cigarettes after sex.
Rockwave ημέρα τρίτη (2/7/17)
Ένα μαντολίνο, ένα ακορντεόν, ένα μπάντζο και εφτά κοκκινισμένοι από τον ήλιο Ιρλανδοί επί σκηνής αποτελούν τους Flogging Molly και το καλωσόρισμα μου στην τρίτη ημέρα του Rockwave. Οι κέλτικοι πανκ ρυθμοί έχουν καταφέρει να γνωρίσουν την εγκάρδια φιλοξενία του ελληνικού πλήθους. Το γεγονός αυτό δεν είναι αξιοπερίεργο, αν αναλογιστεί κανείς την τρέλα των Ιρλανδών, τις ευχάριστες νότες τους και την μυρωδιά του αλκοόλ που αποπνέουν. Σκηνή και κοινό είχαν γίνει ένα, με τα χορευτικά βήματα του συγκροτήματος που θύμιζαν Braveheart και την ζωντάνια των υπολοίπων που προσπαθούσαν, επιτυχημένα ή αποτυχημένα, να τους μιμηθούν. Ο ίδιος ο Dave King, τραγουδιστής των Flogging Molly, ετών 55, όχι μόνο δεν σταμάτησε να πηγαινοέρχεται πάνω στην σκηνή αλλά και εξέφραζε μετά από κάθε σχεδόν τραγούδι την ευχαρίστησή του να βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά και την συμπαράστασή του ως προς την ελληνική κρίση. Και τα ξέφρενα τινάγματα των ποδιών συνεχίστηκαν μέχρι τέλους…
και εώς ότου μεταφερθήκαμε από την Ιρλανδία στην μεγάλη σκηνή του Terra Vibe Park, όπου οι Paradise Lost είχαν πάρει θέση. Η χορογραφία τώρα γύρω μου απαιτεί εναέριο παίξιμο κιθάρας, μπάσου ή ντραμς, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός, όση ώρα ο Nick Holmes μας προσφέρει live την χαρακτηριστική φωνή του. Το ατμοσφαιρικό black/gothic metal που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν συνδυάζει μελαγχολικές μελωδίες με μεγαλοπρεπή riff και τους κατατάσσει επάξια στον παράδεισο των metal συγκροτημάτων.
Την προσωπική μου αδιαφορία στο metal άκουσμα ήρθαν να ταρακουνήσουν οι Gojira. H ψυχεδελική υφή που έχουν προσθέσει στον ορισμό του heavy metal, οι άπιαστες συγχορδίες, τα ανάποδα χτυπήματα του εξωπραγματικού drummer αποτέλεσαν το headline του φετινού Rockwave. Το άθροισμα των παρευρισκόμενων της πρώτης και της δεύτερης μέρας ισοδυναμεί με το πλήθος των αιχμαλωτισμένων στο αριστουργηματικό σύμπαν των Gojira. Καπνογόνα, μαλλιά και πλήθοι να στρυφογυρίζουν και ενώ πιστεύεις ότι αυτό ήταν όλο, οι Gojira έχουν αντίθετη άποψη και κορυφώνουν την έξοδό τους διασκευάζοντας Sepultura – “Territory”.
To φετινό Rockwave κλείνουν οι Evanescence. Tρία τέταρτα μου είναι αρκετά για να θαυμάσω την φωνή της πανέμορφης Αmy Lee, να χειροκροτήσω την δυναμική της επί σκηνής και να ακούσω πασίγνωστα για τα ελληνικά δεδομένα τραγούδια. Αυτά.
Υ.Γ. Ευχαριστίες στη φετινή διοργάνωση που μας άφησε μία ενδιάμεση μέρα να ξεκουράσουμε τους αυχένες μας.
