του Joe Wildthing
Αμάν αυτή η χρονιά, περίεργα άρχισε. Lemmy (λίγο πριν την Πρωτοχρονιά), Bowie, Kantner αλλά και Paul Bley και Pierre Boulez και αρκετοί ακόμη έβαλαν το καπελάκι τους στραβά και πέρασαν από την άλλη μεριά του φράκτη, εκεί που ο χρόνος κυλάει χαρακτηριστικά πιο αργά, αφήνοντάς μας να βράζουμε στο ζουμί μας, μαζί με τις κατσούνες, τους «αγροτικούς ελκυστήρες», τους δυστυχείς μετανάστες, το ανυπόληπτο κράτος μας, τις άδειες μας πια τσέπες, μέσα στο βασίλειο της ασχετοσύνης, της απογοήτευσης και της σύγχυσης. Μερικές φορές οι πιο ευαίσθητοι εξ ημών θα έλεγαν ότι η κατάστασή μας πια δεν παλεύεται και γίνεται ολοένα και χειρότερη. Άσε που κι εκείνο το «πρώτη φορά» παληκάρι άρχισε να αμολάει κουβεντούλες που κάτι μας θυμίζουν… κάτι τούνελ, κάτι τέτοια. Το τούνελ του τρόμου είναι αυτό ρε φιλαράκι. Τέσπα. Εμείς δεν είμαστε και τόσο ευαίσθητοι, η μαμά μας, μας έβγαλε ροκάδες, όχι «ψευτό-», απ’ τους άλλους, τους κανονικούς που είναι τόσο συνηθισμένοι όσο και το καπλάνι της Σάμου. Γι’ αυτό και τίποτα – περίπου – δεν μας τραβάει από την αγαπημένη μας δραστηριότητα: τους νέους δίσκους. Να λοιπόν μερικοί:
DOUG TUTTLE – It Calls on Me LP (Trouble in Mind Records)
Ο δημιουργός των πάλαι ποτέ Mmoss κυκλοφορεί φέτος το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, καλύτερο και πιο ώριμο από το προπέρσινο ντεμπούτο του, πιο φολκ, λιγότερο ‘indie pop’ και περισσότερο 60s, λιγότερο άνισο και περισσότερο ικανοποιητικό για όλους αυτούς τους ακροατές που ανακάλυπταν πριν κάποια χρόνια μια ιδιαίτερη ποιότητα στους Mmoss. Μουσική που ακούγεται σύγχρονη, αλλά ταυτόχρονα ανακαλεί σταθερά μνήμες από την ψυχεδελική φολκ ποπ των Byrds αλλά και όλο το φάσμα του λεγόμενου καλιφορνέζικου ‘soft rock’ στις αρχές των 70s, που η δύναμή της βρίσκεται στη μελωδία και τις αρμονίες κι όχι στα «κουτιά», την παραγωγή, την πόρωση, την ένταση ή οποιοδήποτε άλλο είδος εντυπωσιασμού.
KARMA TO BURN – Mountain Czar EP (Rodeostar Records)
Έξι άλμπουμ, καμιά εξηνταριά υποδειγματικά stoner instrumental με τίτλους αριθμούς (όπως στο ανέκδοτο με τα αστεία) και περίπου δύο δεκαετίες αργότερα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο υπέρτατο ριφοβασίλειο των Karma to Burn. Και γιατί ν’αλλάξουν άραγε; To δόγμα ‘Karma to Burn’ μπορεί να είναι στην ουσία απλό, αλλά δουλεύει εξαίσια. Από τα εκατοντάδες stoner συγκροτήματα που έχουν υπάρξει ή συνεχίζουν να υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια, λίγα μπορούν να κοντραριστούν μαζί τους στην έμπνευση και τη «βαρύτητα» των επιχειρημάτων τους. Αλλά παρ’όλα αυτά στο νέο τους ΕP, “Mountain Czar”, οι Αμερικανοί φίλοι μας εκτός από το να προσθέτουν τέσσερα ακόμη νουμεράκια στην ατέλειωτη ριφοσουίτα τους – τα #60 έως #63 – μας σερβίρουν κι ένα γνωστό ριφάκι του Tom Petty απ’το παρελθόν περασμένο μέσα απ’τον οδοστρωτήρα τους, διανθισμένο με γυναικεία φωνητικά στα ιταλικά (!) και κιθαριστικό σόλο (!!) και με τίτλο (!!!). Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες λοιπόν μας διασκεδάζουν αφάνταστα. Και πάλι λοιπόν ο κριτικός αποφαίνεται: ‘more, please’.
LE SUPER HOMARD – Maple Key LP (Mega Dodo Records)
Υπερ-αστακός! Μία δόση απόηχων γαλλικής nouvelle vague, μια δόση Stereolab και διπλή δόση Zombies εποχής “Odessey and Oracle”, περασμένα με προσοχή μέσα από μια synth-pop μηχανή και με συνταγή παρμένη από τον ψυχεδελικό «Τσελεμεντέ» και voila! Εγένετο Le Super Homard. Δια χειρός Christophe Vaillant, πρώην μέλους των Pony Taylor και νυν φερέλπιδος νεοψυχεδελικού τραγουδοποιού. Το πρώτο άλμπουμ του υπερ-αστακού είναι όπως λένε και στο χωριό μου “too good to be true”, εκτός βέβαια κι αν δεν μπορείς να αποχωριστείς τις ροκ κιθάρες. Γι’ αυτούς που δεν το έχουν ακόμη αποτολμήσει πάντως, μια συμβουλή: τα διαλείμματα χορτοφαγίας κάνουν πιο νόστιμες τις μπριζόλες.
Με τις υγείες μας. Ραντεβού στον επόμενο «ΕΞ».