του Δημήτρη Τσουκαλά
Welcome Home (Avatarium). To «λογοπαίγνιο» αυτό, με τον ύμνο των Metallica, μου είχε καρφωθεί στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες πριν το live των Σουηδών doom metallers το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου στο An Club, χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Πέρα, φυσικά, από την αγάπη μου για το κομμάτι από το Master of Puppets. Βέβαια, γύρω στις 00:30 και αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συναυλίας, είχε αποκτήσει συγκεκριμένο νόημα και πραγματική υπόσταση.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Μια μέρα μετά την εμφάνιση τους στο Eightball στην Θεσσαλονίκη, η μπάντα από την Στοκχόλμη βρέθηκε στην Αθήνα και στον γνώριμο υπόγειο της Σολωμού για ένα live, που όσοι το παρακολούθησαν θα το θυμούνται για πολύ καιρό. Όσον αφορά το πόσοι ήταν αυτοί, μάλλον δεν έχει νόημα να προχωρήσουμε σε αριθμητικές εκτιμήσεις. Υπήρχε, πάντως, αρκετός κόσμος χωρίς, όμως, να μπορούμε να μιλάμε για ένα ασφυκτικά γεμάτο An, όπως έχει συμβεί σε αρκετές άλλες συναυλίες στο πρόσφατο ή το πιο μακρινό παρελθόν. Ίσως η καλύτερη περιγραφή να είναι η εκτίμηση πως την βραδιά παρακολούθησαν ακριβώς όσοι χρειάζονταν για να κάνουν το An να είναι «ζεστό» και σε καμία περίπτωση άδειο, το κοινό να μπορεί να είναι δυναμικό και να ανεβάζει ψυχολογικά με τον ενθουσιασμό του και τις μπάντες και όλους μας να παρακολουθούμε την συναυλία με σχετική άνεση. Όχι, φυσικά, πως θα μας χάλαγε να υπήρχε και περισσότερος κόσμος, ο οποίος θα απολάμβανε κι αυτός τα «τεκταινόμενα»…
Οι σκοτεινοί The SlayerKing
Οι πόρτες άνοιξαν στις 21:00 και μια ώρα αργότερα στην σκηνή ανέβηκαν οι The SlayerKing, το νέο σχήμα του ηγέτη των Nightfall Ευθύμη Καραδήμα (Nightfall) του Κώστα Κυριακόπουλου (Nightfall, Cemetery Dance) και της Άννας Ελευθερίου (Inspiritum, ex-Crystal Winds). Aν και υπάρχουν –όπως είναι και λογικό- κάποιες μικρές επιρροές από Nightfall στον ήχο τους, οι The SlayerKing κινούνται σε πολύ πιο σκοτεινά, βαριά και αργόσυρτα doom μονοπάτια, χωρίς όμως να λείπουν και groove στοιχεία καθώς και πινελιές ηχοχρωμάτων, που μοιάζουν να έλκουν την «καταγωγή» τους από την Ανατολή και τις Ινδίες.
Στηριγμένοι πάνω στον ήχο των σκοτεινών 70’s, με τους Black Sabbath σαν οδηγούς και τους Tool και τους Paradise Lost (αλλά και τους ατμοσφαιρικούς Slayer) να κάνουν συχνά-πυκνά την εμφάνιση τους «ανάμεσα στις νότες», έπαιξαν για 30 περίπου λεπτά παρουσιάζοντας 6 κομμάτια από του ντεμπούτο τους “Sanatana Dharma”, που κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα μήνα, στις 18 Ιανουαρίου, από την Finisterian Dead End, σε παγκόσμια διανομή της Season of Mist.
To βαρύ και μακρόσυρτο «She is My Lazarus» για αρχή με τον Καραδήμα να δίνει τον τόνο με το μπάσο του και να τραγουδάει «You belong to me, All your flesh and soul». Στην συνέχεια η σκυτάλη δίνεται στο σκοτεινό «Black Mother of the Lord of Light» για να ακολουθήσει το “Sargon of Akkad” με το απολύτως sabbathiko riff στην αρχή του.
Το “Magnificent Desolation“ μας ταξίδευσε σε oriental σκληρούς δρόμους και το “The Man that Never Was” έδωσε έναυσμα για περισσότερο headbanging ενώ περιλαμβάνει και υποστηρικτικά φωνητικά χορωδιακού τύπου. Το κλείσιμο έγινε με τον καλύτερο τρόπο και πιο συγκεκριμένα με το καταπληκτικό “Southern Gate of the Sun”, με τον Καραδήμα να ουρλιάζει “Fire, Fire”, αντλώντας την έμπνευση του από μια πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα στην Μπρέσια της Ιταλίας το 1679, όταν κεραυνός που χτύπησε την τοπική εκκλησία του San Nazaro οδήγησε σε έκρηξη αποθηκευμένης πυρίτιδας και συνακόλουθα σε πυρκαγιά, που προκάλεσε το θάνατο 3000 ανθρώπων. Σημαντική λεπτομέρεια πως τα αλεξικέραυνα είχαν μόλις εφευρεθεί αλλά δεν είχαν εγκατασταθεί στον εν λόγω ναό καθώς η εκκλησία θεωρούσε πως βρίσκονταν ενάντια στη βούληση του θεού..
Η ξεχωριστή κ. Jennie–Ann Smith
Ας επιστρέψουμε, όμως, στο σήμερα, καθώς μετά την πολύ καλή εμφάνιση των The SlayerKing ακολούθησε το κυρίως πιάτο της βραδιάς, οι Avatarium, που ήρθαν αποφασισμένοι να γνωρίσουν στην Ελλάδα τα doom κυρίως μεν, πολυσύνθετο δε metal τους . Δημιούργημα του Leif Edling (μπασίστας και βασικός συνθέτης των Candlemass και Krux) και του Marcus Jidell (πρώην κιθαρίστας των Royal Hunt και Evergrey) , οι Avatarium κινούνται σε doom μονοπάτια, έχοντας, όμως, πολλά και διαφορετικά στοιχεία στον ήχο τους μπολιάζοντας τα κομμάτια τους με επιρροές από Sabbath & Rainbow και αφήνοντας να διαφανούν και κάποια jazz (θα μπορούσε να πει κανείς) στοιχεία, με κινηματογραφικό χαρακτήρα και αέρα.
Στην σκηνή του An μαζί με τον Jidell ανέβηκαν ο Carl Westholm στα Keyboards, και ο Lars Sköld των Tiamat στα drums. Το μπάσο ανέλαβε (νομίζω στις πρώτες του εμφανίσεις με την μπάντα) ο Mats Rydström, που παίζει και στους 70’s prog rockers Abramis Brama. O Rydström αντικατέστησε πριν λίγες ημέρες τον Αnders Iwers (Τiamat, Dark Tranquillity) που αποτελούσε, μέχρι πρότινος τον session μπασίστα των Avatarium, καθώς, ως γνωστόν, ο Leif Edling, για λόγους υγείας, δεν δίνει πια live ούτε με τους Candlemass ούτε με τους Avatarium
Για το τέλος, αφήσαμε το μέλος των Avatarium, που έκλεψε τις εντυπώσεις με την φωνή, την σκηνική παρουσία και την διάθεση της. Ο λόγος για την τραγουδίστρια και frontwoman του συγκροτήματος, καθώς και σύζυγο του Jidell, Jennie-Ann Smith. Εξαιρετική performer, που αποτέλεσε τον βασικό, ίσως, λόγο για το πολύ καλό live, που παρακολουθήσαμε.
«When the northern winds blow..». Αυτοί είναι πρώτοι στίχοι που τραγούδησε η Jennie-Ann καθώς οι σουηδοί επέλεξαν το «Ghostlight» για να ξεκινήσουν την εμφάνιση τους ενώ συνέχισαν με το «Girl With the Raven Mask», επίσης από την ομώνυμη τελευταία δουλειά τους, που θεωρείται η καλύτερη τους. «Θα παίξουμε και παλιότερα κομμάτια» δηλώνει η Smith και, όντως, συνεχίζουν με το «Bird of Prey».
Επιστροφή στο τελευταίο album με το The January Sea «για μια γεύση από Σουηδία τον χειμώνα» ενώ το παλιότερο και με σαφώς πιο γρήγορο «All I want» ανεβάζει το κοινό και το οδηγεί στο σκοτεινό και άκρως ατμοσφαιρικό «love story» -σύμφωνα με την Jennie-Ann- του «Pearls and Coffins», που έχουμε γνωρίσει από το video του.
Η συνέχεια ανήκει στο «Girl With the Raven Mask» καθώς ακολουθούν τα «The Master Thief», όπου η Σουηδέζα αποχωρίζεται το θεατρικού τύπου φόρεμα που φορούσε ως τότε (πάνω από τα ρούχα της) καθώς και το rock n’ roll υφής «Run Killer Run», πριν από το οποίο μας δηλώνει πως εύχεται η Ελλάδα να ήταν πιο κοντά στην Σουηδία και να μπορούσαν να παίζουν κάθε Σάββατο στην χώρα μας.
Λίγο υπερβολική, ίσως, σαν τοποθέτηση αλλά οι Avatarium δείχνουν πραγματικά να το διασκεδάζουν και τα πρόσωπα και οι αντιδράσεις τους μαρτυρούν πως είναι αυθεντικά ενθουσιασμένοι από την υποδοχή που τους έχει επιφυλάξει το ελληνικό κοινό και το feeling, που υπάρχει αυτό το βράδυ Σαββάτου στο An. Τα sing alongs που ακολουθούν στο “Deep Well” ενισχύουν ακόμη περισσότερο αυτό το συναίσθημα ενώ στο (τελευταίου κομμάτι του κανονικού set) «Moonhorse» γίνεται πραγματικός χαμός, με τους fans να τα δίνουν όλα.
Μετά τα απαραίτητα «We want more» και γηπεδικού τύπου «Α-va-ta-rium», η συναυλία κλείνει μετά από 90 περίπου λεπτά μέσα σε αποθέωση και αφού για encore έχει ακουστεί το.. «Αvatarium».
Στα μάτια μου, όσο ικανοποιημένοι μοιάζουν αυτοί που βρίσκονται κάτω από την σκηνή, το ίδιο και περισσότερο δείχνουν και εκείνοι που είναι πάνω σε αυτή. Οι Σουηδοί φαίνονται ευτυχισμένοι, «γεμάτοι» και αυτοί από το live που έδωσαν και το feedback, που έλαβαν από το κοινό.
Σαν να έπαιζαν κάπου πολύ οικεία για αυτούς. Κάπου που τους αγαπούν.
Σαν να ήταν στο σπίτι τους.
Welcome Home…Avatarium
Φωτογραφίες: Γιώργος Κοτροζίνης