Ανταπόκριση: Ντίνος Δημόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
Όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα παραστώ στη συναυλία και θα κάνω παράλληλα κάλυψη των Villagers of Ioannina City μειδίασα, γιατί μου δινόταν η ευκαιρία να τους δω πρώτη φορά ζωντανά, αλλά δεν γνώριζα τι θα επακολουθήσει…
Φτάνοντας έξω από το χώρο που είχε αλλάξει, λόγω της υψηλής ζήτησης εισιτηρίων ένα ήταν το σίγουρο: H γιορτή ξεκινούσε, πολλά υποσχόμενη, βλέποντας τις πρώτες φάτσες (γνωστές και μη) διψασμένες για πολλά db και χορό…
Φτάνοντας κάτω (συνειδητοποιώντας ότι μου είχε λείψει το σκηνικό) μιλάω με φίλους για το τι θα μέλλει γενέσθαι και πριν ολοκληρώσουμε τις απόψεις μας για το τι και το πως, σβήνουν τα φώτα και μας διακόπτουν (καλά έκαναν) οι The Road Miles. Που σαν όνομα σε πρώτο χρόνο σε παραπέμπει σε ό,τι φαντάζεσαι πως θα ακούσεις, αλλά εκεί που τελειώνει η φαντασία του καθενός, αρχίζουν οι The Road Miles. Σκοτεινό background με τον Γιάννη στο μπάσο να βάζει τον καμβά, οι κιθάρες να σχηματίζουν το τοπίο, με πινελιές τα φωνητικά και τη σκηνική παρουσία της Αφροδίτης κ ι όλο αυτό να παίρνει εναρμονισμένη κίνηση από τον Αργύρη στα τύμπανα. Όσο φτιάχνεις την εικόνα στο μυαλό σου (από τα ωραία ”κολλήματα” που είχανε), είναι σίγουρο ότι έχεις διανύσει πολλά μίλια…Τόσα μίλια όσα για να στρώσουν ένα μουσικό χαλί για τους VIC, προκειμένου να βγουν στη σκηνή με lead το κλαρίνο σε ψυχεδελοπαραδοσιακό ήχο και στράτα, για να σφραγίσει το τι θα ακολουθούσε. Αυτή η μπάντα βαδίζει σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, μόνο που κάθε βήμα της είναι πιο σταθερό, καθώς η γραμμή παίρνει τα δικά τους μέτρα, διότι γνωρίζουν καλά τι κάνουν. Η γιορτή μετατράπηκε σε πάντρεμα ελληνικών στίχων – ήχων με στονεροψυχεδελικά riffs… Kάτι πολύ δύσκολο να πιάσει ο νους κι όμως οι VIC το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο…
