Ως γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης, με το πατρικό μου ν’ απέχει ούτε μισό τσιγάρο δρόμο από το… ναό του (φ)Τηνιακού, λόγω ασύγκριτα χαμηλών τιμών, είπα να «σκορπίσω» κι εγώ με τη σειρά μου δυο λογάκια…
Σχεδόν αιώνας ύπαρξης της μίας και μοναδικής κεφτεδοτυροπιτοκοπανιστό… «τα πάντα όλα» ποικιλίας, υπό τη συνοδεία, κατά κύριο λόγο, μπυρακίων, που κατέκλυζαν τα τραπέζια, βαβούρα συλλαλητηρίου από τις διαχρονικά γεμάτες καρέκλες, οι λευκές ποδιές του Δήμου, του Λευτέρη και των υπολοίπων που συμπλήρωναν το team του ουζερί, τα θρυλικά τηγάνια που φιλοξένησαν και πότισαν λάδι στρατιές μεζέδων… Από αργά το μεσημεράκι μέχρι σχεδόν τις πρώτες πρωινές ώρες, ήταν εκεί. Μία λοξή ματιά από την είσοδο της πολυκατοικίας, όπου μεγάλωσα. Ο κλασικός σταθμός, η αφετηρία, το φινάλε της βραδιάς. Αρχικά, οι πρώτοι μεζέδες με τον πατέρα μου σε παιδική ηλικία. Μετέπειτα, «Τηνιακό και βλέπουμε…», η ατάκα που καλούσε τα φιλαράκια σε έξοδο. Ναι, μία… ανάσα από το πάλαι ποτέ Revenge of Rock κι άλλα τόσα ιστορικά μαγαζιά. Εγώ, φίλε μου θα σε πάω πιο πίσω χρονικά, προ φοιτητικής περιόδου, όταν έφηβοι… τιγκάραμε με ποικιλομπυροτσιπουροκατάσταση, ρίχναμε κι ένα κεφτεδοπόλεμο, άμα έλαχε, ήμαστε άρχοντες και κύριοι απέναντι στα γκομενάκια, καθώς η τσέπη δεν «ίδρωνε», όταν πληρώναμε σκασμένοι…
Πάνω απ’ όλα, όμως, αμέτρητες αναμνήσεις γέλιου κι ανεμελιάς με τους κολλητούς… Λες και πέρναγες κάποιου είδους σύνορα… Στο Τηνιακό, τα ξεχνούσες όλα, το… έληγες! «Βροχή» από εικόνες… Μοιράζομαι ελάχιστες, ενδεικτικά: Μετά από ώρες… κοινωνίας αλκοόλ, ήμαστε έτοιμοι για τις αλητείες μας σε Dada, Texas, το παλιό Stand, στο Next, στο Εxtreme & το… απλό Underground κ.τ.λ. Οι… δικοί μου με πιάνουν.
Ίσως η πιο αστεία: Χονδρικά 20άρηδες, επί δραχμούλας, αεράκι… φυσά προς το μέρος μας δεκαχίλιαρο και το κολλάει στο πόδι ενός φίλου της παρέας. «Κοσμοϊστορικό» γεγονός, τόσο για την κατάληξη της νύχτας, προκειμένου να το… ξεκοκαλίσουμε (μιλάμε για χρηματική αξία τότε το… δωράκι), όσο και για την αντίθεση με το (φ)Τηνιακό καθεστώς…
Θα μπορούσα να γράψω… υπόμνημα, δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός, εάν υφίσταται κάποιος συγκεκριμένος, της σύντομης αναφοράς μου σε αυτό το ελεύθερο κείμενο-αφιερωματάκι στο Τηνιακό.
Οι λόγοι που έκλεισε φέρονται να σχετίζονται με τη συνταξιοδότηση του κυρ Δήμου, τα σενάρια της επόμενης ημέρας, χωροταξικά, όποια κι αν είναι αυτά, δεν με αφορούν αυτή τη στιγμή. Ένα από τα πιο… μερακλίδικα κεφάλαια της Αθήνας έλαβε τέλος, ποιο κι αν ανοίγει άλλο αύριο, μικρή, κατ’ εμέ, σημασία έχει. Παρόλα αυτά, αναμένω μια θετική ΕΞέλιξη…
Εν κατακλείδι, το Τηνιακό δεν ήταν απλά στέκι, ήταν… φωλιά, για όλους! Και οι φωλιές μπορεί να αδειάζουν κάποια στιγμή, ωστόσο έρχεται ο καιρός που ξαναγεμίζουν. Αυτή είναι η αίσθηση-επίλογος που θέλω να έχω προσωπικά στο μυαλό μου.
Ούτε R.I.P., ούτε… R.A.P… Οι θεσμοί, όλων των τομέων, δεν πεθαίνουν! Καλή σύνταξη στον κυρ Δήμο κι ΕΞαιρετική συνέχεια σε όλη την οικογένεια, ό,τι κι αν κάνει! Μας χορτάσατε, μας ξεδιψάσατε, είμαστε ωραίοι!
Ένα συνθηματάκι και μερικές φωτογραφίες από την τελευταία… παράσταση (11.12.2016) του Τηνιακού:
«Πριν κι αφού ροκάρω, στο Τηνιακό… φουλάρω»!
EΞαίσια εβδομάδα σε όλους!
Ευθύμης Κουτσούκης (Mr EX)
