της Εύης Βρέττα
Με λένε Σωτήρη. Δεν διάλεξα το όνομά μου, με ονόμασε έτσι κάποιος άνθρωπος, το όνομα του οποίου δεν γνωρίζω.
Η ιστορία μου είναι άγνωστη κατά ένα μεγάλο μέρος, γιατί εγώ προσωπικά δεν μπορώ να την διηγηθώ… Για μένα, όπως και για τα πλάσματα αυτού του κόσμου που δεν έχουν φωνή, η ζωή μου είναι μία αφήγηση μέσω των ανθρώπων που με γνώρισαν.
Βρέθηκα στη Θεμιστοκλέους έξω από την κατάληψη. Κάποιες φορές με άφηναν να κοιμάμαι και μέσα και να νιώθω έτσι λίγη ζεστασιά. Τον υπόλοιπο καιρό τον περνούσα έξω από τα μαγαζιά ή στις καρέκλες των καφέ της περιοχής. Μου έβαζαν κάποιοι καλοί άνθρωποι φαγητό και κάποιοι με χάιδευαν και μου μιλούσαν. Κοιμόμουν στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, μέσα στο κρύο, με το ένα μάτι ανοιχτό, γιατί στο δρόμο φοβάμαι… Ήμουν συνέχεια άρρωστος, φταρνιζόμουν ξανά και ξανά.
Δεν μαλώνω με άλλους γάτους και το μόνο που επιζητώ είναι οι αγκαλιές και τα χάδια των ανθρώπων. Λένε ότι είμαι πολύ γλυκός γατούλης κι εγώ τους κοιτώ στα μάτια, μήπως και με πονέσουν και με πάρουν μαζί τους. Μια μέρα μια κοπέλα ήρθε και με έβαλε σε ένα κλουβί. Στη γιατρό που με πήγε, της είπαν ότι είμαι ήδη στειρωμένος και ότι χρειάζομαι αντιβίωση, γιατί είμαι πολύ άρρωστος. Η κοπέλα με πήρε στο σπίτι της και μου έδινε ένα σιρόπι αηδιαστικό που συνέχεια το έφτυνα και της έκανα δύσκολη τη ζωή. Όμως εδώ είναι ωραία… Έχει ζέστη, κοιμάμαι επί ώρες με τα δύο μάτια κλειστά, γιατί νιώθω μια ασφάλεια πρωτόγνωρη για μένα. Έχω κάνει τη θεραπεία μου και νιώθω πολύ καλύτερα…….
Δεν θέλω να ξαναβγώ έξω. Φοβάμαι και κρυώνω. Μου αρέσει τόσο πολύ μέσα στο σπιτάκι. Άλλα δεν γίνεται… Πρέπει να βρω το δικό μου……. Σας παρακαλώ ας με πάρει κάποια / -ος στο σπίτι του. Είμαι τόσο καλός και βολικός. Και παιχνιδιάρης, πολύ παιχνιδιάρης. Είναι Χριστούγεννα και θέλω το δικό μου σπιτάκι…….
Και αν δεν θέλετε εμένα, υιοθετήστε ένα άλλο αδεσποτάκι. Σώστε το από το δρόμο. Και η αγάπη θα φωλιάσει στην καρδιά σας.
Σας ευχαριστώ,
Ο Σωτήρης