Κάθε φορά που παραδίδω ένα άρθρο για τον Εξαρχειώτη, η πρώτη μου σκέψη είναι τι θα γράψω στο επόμενο… Η εμπειρία μου έχει δείξει ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ καθόλου…
Πάντα κάθε φορά προκύπτει κάτι, που κατά την άποψή μου είναι άξιο να ειπωθεί. Έτσι και τώρα… Πριν μία εβδομάδα περίπου ειδοποιήθηκα για μια γατούλα εγκλωβισμένη στη σκεπή ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου στην οδό Κατακουζηνού κοντά στην Πανεπιστημίου. Αμέσως σπεύσαμε με το σύντροφό μου, μετά τη δουλειά, να δούμε τι συμβαίνει…
Όντως, μια γκρίζα γατούλα νιαούριζε στην σκεπή, ζητώντας βοήθεια… Δεν βλέπαμε κάποια άλλη λύση, από το να φέρουμε μια γατοπαγίδα την επόμενη μέρα και να τη στήσουμε με κάποιο τρόπο στα κεραμίδια, σενάριο λίγο δύσκολο… Διάφοροι άνθρωποι από τη γειτονιά που μας είδαν, μας ρωτούσαν αν ήρθαμε για τη γατούλα. Κάποιος κύριος της πέταξε και φαγητό. Εμείς, ενώ λέγαμε να φύγουμε, όλο και κάτι μας καθυστερούσε… Και τότε φάνηκε η Μαριάννα…
Η Μαριάννα είναι μία νέα, πολύ δραστήρια κοπέλα, με μεγάλη αγάπη για τις γάτες. Με το που μας είδε, ζήτησε την βοήθειά μας για να κατεβάσει τη γατούλα. Ευτυχώς εγώ από καθαρή τύχη, είχα μαζί μου μια γατοφόρο. Σκαρφάλωσε μαζί με το σύντροφό μου στο ερειπωμένο κτίριο, φώναξε την γατούλα που ευτυχώς τη γνώριζε, μιας και την τάιζε σε καθημερινή βάση. Αφού την δελέασε με φαγητό και όταν αυτή πλησίασε αρκετά, με μια περίτεχνη κίνηση την άρπαξε και την έριξε μέσα στη γατοφόρο… Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι η Μαριάννα παρά το γεγονός ότι το χέρι της ήταν χτυπημένο και πονεμένο, δεν δίστασε να σκαρφαλώσει στο τόσο επικίνδυνο μέρος, για να σώσει αυτό το πλάσμα που κινδύνευε.
Ποια είναι όμως η Μαριάννα; Η Μαριάννα είναι μια από τις γυναίκες που αποκαλώ γατοσυντρόφισσες. Μένει στο Λυκαβηττό και κάθε πρωί ξυπνάει στις τέσσερις, ώστε να φροντίσει τις γατούλες τις δικές της και της γειτονιάς, οι οποίες είναι όλες στειρωμένες και πολύ περιποιημένες. Από εκεί και πέρα, φορτώνει το σάκο της με τρόφιμα για να ταΐσει σε διάφορες περιοχές, μέχρι να καταλήξει στη δουλειά της, η οποία ξεκινά στις 7:00 το πρωί. Όταν θα σχολάσει θα ταΐσει πάλι σε άλλες γειτονιές. Εκτός από το καθημερινό τάισμα, η Μαριάννα, στειρώνει και απεγκλωβίζει πολλές, πολλές γατούλες.
Αυτό που μου έχει μείνει από την κουβέντα μας είναι η πολύ μεγάλη αλήθεια ότι… «οι γάτες είναι αόρατες για τους ανθρώπους…». Πράγματι, οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνάνε ένα πεινασμένο, διψασμένο, άρρωστο ή παγιδευμένο ζώο. Όχι όλοι οι άνθρωποι ευτυχώς. Υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι άνθρωποι σαν την Μαριάννα. Που βλέπουν, που ακούνε, που νοιάζονται και τρέχουν για αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Είναι μια νέα γυναίκα που με κίνητρο την αγάπη της για τα ζώα έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής της, στην προστασία τους, ανακουφίζοντας λίγο την ταλαίπωρη ζωή αυτών των βασανισμένων πλασμάτων. Την καταλαβαίνω την Μαριάννα…. Μπορεί αυτή η προσφορά να γεμίζει την ψυχή μας, άλλα και ο πόνος είναι μεγάλος. Κανείς και καμιά από εμάς δεν μπορεί να βοηθήσει όλα τα πλάσματα που ζουν στο δρόμο και υποφέρουν. Κανείς και καμία από εμάς δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα.
Μαριάννα χαίρομαι που σε γνώρισα και που σκέφτομαι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα… Σε ευχαριστώ.
Εύη Βρέττα