Η Χαρακιά
Έχω μια ρυτίδα, ταξίδια ονειρεύεται.
Στιγμές, πολλές μες την ημέρα ξεκολλά και απ’ το κούτελο προσεχτικά κατηφορίζει.
Γραπώνεται στο ξύλο, στο τραπέζι, κι’ αρχίζει να χαράζει, μέσα στο σούρουπο, σαν κοφτερό ατσάλι.
-Γιατί δραπέτευσες ξανά; τη ρωτώ.
Κάνει πως δεν ακούει. Ξέρω πως δε τη νοιάζει. Σκαλίζει το ξύλο & δε σταματά.
Έχω μια ρυτίδα, ταξίδια ονειρεύεται.
Είναι φορές που βλέπω πιό πέρα από την εμμονή της, πιο πέρα ακόμα και από την κάθε χαρακιά. Όταν τα μάτια μου είναι καθαρά, όταν δεν έχω τσίμπλες ή βρωμιά, βλέπω ολοκάθαρα τα σχέδια που σκάλισε: Χάρτες, διαδρομές.
Κι’ όταν τελειώσει τη δουλειά φωνάζει: -Γι’ αύριο, για πάντα, ώσπου τη σάρκα σου δεν θα’ χω πια.
Κι’ είμαι ο μισός, μετέωρος, πάνω σε μια καρέκλα. Ο υπόλοιπος σωριάζομαι, στο χαλί, στο πάτωμα. Με αναίμακτη τομή στο ταβάνι του γείτονα στάζω.
Υγρό. Τα όνειρα το συγκεντρώνουν. Το διυλίζει η συνείδηση. Στράγγισμα πολύτιμο, πολύτιμο απόσταγμα.
Ο γείτονας επιμένει ότι φταίει η υδροροή. Κι’ όλο φωνάζει να τη φτιάξω.
Αχ, αναρωτιέμαι, πόσο βαθιά πρέπει μέσα μου να σκάψω; Είναι σκληρότερο από τον τοίχο;
Τότε, μεσ’ το μουρμουρητό, μες τον απέναντι καθρέφτη, την βλέπω κολλημένη ξανά πάνω στο μέτωπο. Στο ίδιο το σημείο. Λιγάκι αλλαγμένη. Χιλιοστά μεγαλύτερη.
Κι’ όταν την ακουμπώ καταλαβαίνω. Έχει βαλθεί μια χαρακιά να γίνει. Τη μεταμόρφωσή της ετοιμάζει.
Σαν έρθει η ώρα, στη γη, στο χώμα άλλο να μην ανήκει.
——Νανούρισμα——
(Μη σβήσει με το σώμα στο κράμα των ονείρων, στο κράμα των ονείρων, των άστρων να βρεθεί. Μη σβήσει με το σώμα μαζί μ’ όλες τις άλλες, τις χαρακιές που πλάθουν, που πλάθουν τον αιώνα).
Νικόλαος κιχεμ Κοτσαμπουγιούκης
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Instagram: nikos_kihem