Κείμενο / φωτογραφίες: Γιώτα Μαυραγάνη
Η Σαντορίνη είναι το πιο γνωστό ελληνικό νησί παγκοσμίως. Το ηφαίστειο που απλά κοιμάται, η Kαλντέρα που δημιουργήθηκε από την έκρηξή του το 1613 π.Χ., το μοναδικό ηλιοβασίλεμα που χαρίζει απλόχερα ο ήλιος στη δύση του, βουτώντας μέσα στα νερά του Αιγαίου και αυτός ο συνδυασμός πέτρας και θάλασσας για τον οποίο καταφθάνουν από κάθε γωνιά της γης όλους τους μήνες του έτους, συνθέτουν ένα μοναδικό κρεσέντο της φύσης.
Αν και το καλοκαίρι έχει την τιμητική του, είναι ένας τόπος που ούτε τον χειμώνα χάνει την ομορφιά του. Και αυτό ακριβώς διαπιστώσαμε εκείνο το δεκεμβριάτικο σαββατοκύριακο που αποφασίσαμε να πάρουμε τον αέρα μας εκεί. Στην κυριολεξία πήραμε τον αέρα μας. Δυνατοί άνεμοι που δε μας εμπόδισαν να πιούμε το καφεδάκι μας στην Οία και στα Φηρά, την πρωτεύουσα του νησιού, σε μαγαζάκια άδεια από τουρίστες και γεμάτα από την εκπληκτική θέα. Οι μουσικές επιλογές ήταν τζαζ που σε ηρεμούσαν και σε χαλάρωναν, μάλλον για να μην καταφέρεις να θυμώσεις όταν βλέπεις τον λογαριασμό και απορείς αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα ή στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά ως αποτέλεσμα της κοπιαστικής τουριστικής περιόδου, δε δυσκολευτήκαμε πολύ να καθίσουμε κάπου καλά για φρέσκο ψαράκι. Η επιλογή μας ήταν στο Ακρωτήρι, το νοτιοανατολικό άκρο του νησιού εκεί από όπου η θέα της Σαντορίνης, της Θηρασιάς, της Παλαιάς και της Νέας Καμένης και του Ασπρονησιού, ήταν πανοραμική. Το μόνο που δε φαίνεται επειδή κείτεται στον βυθό της θάλασσας, αλλά αποτελεί τον Νο1 κίνδυνο, είναι το ενεργό ηφαίστειο Κολούμπο. Όλες αυτές οι ιστορίες που συνοδεύουν τα ηφαίστεια της Σαντορίνης και την ενέργειά τους δημιουργούν ένα μυστήριο που σε τραβάει σε αυτόν τον τόπο. Πίνοντας το εξαιρετικό κρασί, που οφείλεται στη μοναδικότητα του εδάφους να καλλιεργεί άνυδρα αμπέλια και ακούγοντάς τες μαγεύεσαι και θέλεις πάντα να γυρνάς εκεί. Ακόμη κι αν ξέρεις πως οι ίδιοι του οι κάτοικοι, με τις συμπεριφορές τους, το κάνουν να μην το αξίζει…
