του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
1000 φορές αξίζει να τους ακούσεις κι αν δεν τους γνωρίζεις ήδη, σπεύσε, γιατί απλά είναι “mods”, χίλια ΕΞ αυτών.
Τα ΕΞαιρετικά Χιλιομόδια και ειδικότερα ο Γιώργος (guitars) φιλοξενείται στη βασική στήλη συνεντεύξεων του “ΕΞ”, μιλώντας, μεταξύ άλλων, για την ευρύτερη ελληνική ροκ σκηνή, ΕΞαίσιες εμπειρίες του, «ονειρικές» ζωντανές εμφανίσεις, τα Εξάρχεια, τα… ελαττώματα του συγκροτήματος, το… τρολάρισμά τους, καθώς και τη… μαγική συνταγή που τους έχει κάνει ήδη τόσο δημοφιλείς κι αγαπητούς. Φίλοι της Κορινθίας, αλλά και απανταχού υποστηρικτές των 1000mods, εσείς ξέρετε, όσοι τυχόν δεν τους έχετε τσεκάρει, πάρτε μία EXtra γεύση κι ακολούθως, αναπόφευκτα, τζαμάρετε μαζί τους… Simply EXjoy and stay “EX”…
-Η μουσική… σημαία, οι τοπικοί «ήρωες» του Χιλιομοδίου… Μια σύντομη αναφορά για το πώς ξεκίνησε η μπάντα, πώς προέκυψε το όνομά της και τι εκφράζει για εσάς, καθώς και για τους μουσικούς… σταθμούς σας μέχρι σήμερα.
Η μπάντα υπάρχει με αυτό το line up από το 2006, το καλοκαίρι που ξεκινήσαμε. Ουσιαστικά η αρχή εντοπίζεται στις αρχές του 2005 με διαφορετικά μέλη. Οι 3 εκ των 4 απ’ το Χιλιομόδι Κορινθίας. Μετά, με την προσθήκη του Dani στη φωνή και μετέπειτα στο μπάσο και στο τέλος, του Λάμπρου στα τύμπανα. Έτσι κρατήσαμε και το όνομα – λογοπαίγνιο- ”1000mods”. Το 2007 κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας ντέμο – EP “Blank Reality”, κάναμε διάφορες συναυλίες και ένα mini tour στην επαρχία, ενώ παίξαμε και στην Αθήνα, αλλά και σε διάφορες πόλεις. Ακολούθως, κυκλοφορήσαμε το “Liquid Sleep”, ένα EP με δύο τραγούδια, 7ιντσο. Στη συνέχεια το “Super van vacation” το 2011 και τέλος το “Vultures”, το πιο πρόσφατο full album μας. Ουσιαστικά δεύτερο full album.
-Πέραν της συσχέτισης με το Χιλιομόδι, η λέξη “mods” φανερώνει και κάτι άλλο ετυμολογικά ή σημασιολογικά, κι αν ναι τι;
Ουσιαστικά ναι. Το κλασσικό κόλλημα που έχει κάθε μπάντα όταν φτάνει να τζαμάρει και να παίζει καιρό και δεν έχει βρει ένα όνομα. Κλασσικά, ψάχνεις να βρεις όνομα και δεν βρίσκεις, οπότε καταλήγεις στο να βάζεις τη φαντασία και το χιούμορ να δουλέψουν περισσότερο. Κάπως έτσι προέκυψε και το 1000mods. Τότε που το σκεφτόμασταν η λέξη “mods” δεν φανέρωνε κάτι παραπάνω. Ο καθένας όμως μπορεί να το ερμηνεύει με τον τρόπο του. Στην αρχή είχαμε δημιουργήσει μια σύγχυση και πολλοί νόμιζαν ότι παίζαμε 60’s garage, λόγω του ονόματος. Παρόλο που έχουμε επιρροές από τα 70’s, δεν έχουμε σχέση με στο mod κίνημα. Ήταν απ’ τα πρώτα ονόματα που σκεφτόμασταν και τελικά καταλήξαμε στο να το κρατήσουμε.
-Τι είναι αυτό που, κατά την άποψή σου, σας ξεχωρίζει και σας έχει κατατάξει τόσο ψηλά, μέσα σε λίγα χρόνια στην εκτίμηση των εγχώριων μουσικόφιλων, κι όχι μόνο.
Επειδή εγώ και οι υπόλοιποι το ζούμε από μέσα, δεν μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα στον κόσμο ότι είναι «αυτό κι αυτό». Προφανώς, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε δεν ξέραμε ότι όλη αυτή η σκηνή, όλος αυτός ο underground ήχος στην Ελλάδα θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις. Αυτό που εμείς είχαμε σαν συνταγή και ακολουθούσαμε πιστά με την μπάντα, ήταν ότι γουστάραμε πολύ αυτά τα ακούσματα και θέλαμε να τα φιλτράρουμε και να τα παίζουμε ολοένα και περισσότερο. Nα τζαμάρουμε διάφορους ήχους από τα 60’s, 70’s, τα 90’s… Επιρροές μας είναι οι Kyuss, οι Monster Magnet, όπως άλλωστε όλο το grange κίνημα και ο σχετικός ήχος. Αφοσίωση σε αυτό που κάνουμε από πολύ παλιά, απ’ το να ψάχνουμε διάφορους εξοπλισμούς κ.τ.λ. μέχρι όλη αυτή τη φετιχοποίηση… Είναι ένα απ’ τα λίγα πράγματα που ίσως έπαιξαν ρόλο στον ήχο μας και στη μουσική ταυτότητα που έχουμε.
-«1000 + 1» σκέψεις για την ευρύτερη ελληνική ροκ σκηνή… Τα υπέρ και τα κατά. Επίσης, τι είναι αυτό που σας φτιάχνει και σε τι γυρνάτε την «πλάτη» σας;
Γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ελλαδικό χώρο, μπορώ να πω μόνο θετικά πράγματα. Γουστάρουμε πάρα πολύ, από τη μεριά των μπαντών και της σκηνής που υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ναι μεν, μπορεί τα τελευταία χρόνια και ο ήχος μας και ο ήχος της ροκ σκηνής γενικότερα να έχει ανέβει πάρα πολύ στην Ελλάδα και να έγινε γνωστός, με αποτέλεσμα ο κόσμος να στραφεί σε αυτόν. Αλλά ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν η προσπάθεια από το underground. Ήταν παρακαταθήκη αυτά τα χρόνια, οι συναυλίες σε μικρούς χώρους με λίγα άτομα, με ανθρώπους που το πλαισίωσαν και το αγάπησαν. Από fans, περιοδικά, έντυπα… O καθένας έβαλε ένα λιθαράκι, για να διογκωθεί και να μεγαλώσει. Εγώ γουστάρω την οπτική και την αντιμετώπιση που έχουμε στη μουσική. Την έχουν επίσης πάρα πολλές μπάντες, οπότε υπάρχει αυτή η αμεσότητα κι αυτό το «κουμπώνω το καλώδιο και παίζω». Δεν… κωλώνουν πλέον οι μπάντες -κι εμείς μέσα σ’ αυτές- να έχουν θράσος και να βγαίνουν να παίξουν στο εξωτερικό, να τους ακούσουν ακόμα περισσότεροι, να βγουν στην επαρχία να παίξουν σε χώρους. Αυτό που με χαλάει, ίσως, είναι ότι ο κόσμος το βλέπει καχύποπτα όλο αυτό. Υπάρχει ένας μικρός «ελιτισμός», όσον αφορά στο undergournd -που για μένα παραμένει underground, παρόλο που μπορεί να έχει μεγάλη προσέλευση κόσμου πλέον-. Πάρα πολλές συναυλίες ξένων και ελληνικών συγκροτημάτων στη χώρα μας. Ο κόσμος συχνά το βλέπει καχύποπτα, αντί να το απολαύσει. Υπάρχει ένας «ελιτισμός», του στυλ, αν κάτι ξεφύγει απ’ τα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει, μπορεί εύκολα να βαφτιστεί mainstream, «κράζουμε» τον μουσικό – καλλιτέχνη που μπορεί να έγινε λίγο παραπάνω γνωστός. Υπάρχουν πολλά σχετικά παραδείγματα. Καλό είναι να μην το βλέπει καχύποπτα ο κόσμος, αλλά ούτε και οι μπάντες. Να συνεχιστεί όλο αυτό το ωραίο που ζούμε και δεν ξέρουμε που θα φτάσει. Επειδή αυτή τη στιγμή νομίζω η Αθήνα και η Ελλάδα δείχνει το δρόμο στην Ευρώπη. Αυτό είναι το feedback που παίρνουμε όλες οι μπάντες. Τα καλύτερα lives γίνονται στην Ελλάδα. Δεν λένε ψέματα ή κάτι κλισέ, είναι η αλήθεια. Όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή έχει στραφεί εδώ. Σε άλλες πόλεις που παλιά μπορεί να μη γίνονταν εκδηλώσεις, έχουν μεγάλη απήχηση. Αυτό όχι σαν αρνητικό, αλλά σαν μια παρατήρηση. Να μη χαλιέται ο κόσμος. Να το βλέπει θετικά.
-Γιατί ψυχεδέλεια και stoner; Τι είναι αυτό που σε/σας κερδίζει στο συγκεκριμένο είδος;
Δεν μ’ αρέσουν οι τίτλοι, απλώς πρέπει κάπως να συνεννοηθούμε… Ψυχεδέλεια μου φέρνει στο μυαλό 60’s και 70’s και το stoner μια αύρα 90’s και γι’ αυτό τα γουστάρουμε. Ουσιαστικά είναι μια μίξη του ήχου 60’s, 70’s, που ακούγεται ακόμα και στις μέρες μας -και θα ακούγεται για πάντα- και του ήχου των 90’s που πήγαν να ρίξουν μια πιο σοβαρή ματιά, πιστεύω, πίσω στα 60’s και να τα προχωρήσουν με πιο καινούριο ήχο και γενικότερα διαφορετική προσέγγιση. Αλλά με βάση πάντα τα 60’s και τα 70’s. Αυτός ο συνδυασμός είναι που μας εκφράζει κι έχουμε σαν κύρια επιρροή. Το stoner, το οποίο κάποιοι δεν το δέχονται μπορούμε να το πούμε και heavy rock… Ο καθένας όπως θέλει.
-Πόσο δεμένα είναι τα μέλη του συγκροτήματος; Ποιος είναι ο τρόπος σύνθεσης ενός κομματιού και κατ’ επέκταση παραγωγής ενός δίσκου; Η καλλιτεχνική «συνταγή» σας με λίγα λόγια…
Όσον αφορά στο δέσιμο και στο πως λειτουργούμε σαν μπάντα, απ’ την αρχή που δημιουργηθήκαμε είχαμε σαν βάση το τζαμ και τον αυτοσχεδιασμό. Οι περισσότερες ιδέες και τα περισσότερα τραγούδια γεννήθηκαν εκεί. Από ‘κει και πέρα αυτό δεν είναι 100% η στάνταρ φόρμουλα. Μπορεί να έρθει ένα riff, μια φωνητική γραμμή, ένας ρυθμός, ο οποίος να γεννήσει κάτι. Το δέσιμο που έχουμε αποκτήσει με τα παιδιά με τα χρόνια είναι που μας βοηθάει να συνθέτουμε και να δημιουργούμε κομμάτια μέσω του τζαμ. Αλλά πάντα δοκιμάζουμε και διαφορετικές φόρμες μέσα σ’ αυτό. Μπορεί να κάτσουμε και να λειτουργήσουμε κι ανάποδα. Να φέρουμε ένα riff, να υπάρχει μια ιδέα στο μυαλό ενός ή δύο και να τη φέρουμε στους άλλους δύο να την ακούσουν και να την δουλέψουμε και μετά να γεννηθεί κάτι άλλο… καταλήγοντας στη μορφή ενός τραγουδιού. Ο πειραματισμός είναι το βασικό μας συστατικό. Στο Supervan υπήρχε μόνο πειραματισμός γι’ αυτό βγήκε αυτό το πολύ έντονο jump feeling. Στο Vultures μετριάστηκε αυτό και δουλέψαμε και απ’ τις δύο προσεγγίσεις. Δηλαδή και απ’ την πλευρά του τζαμ, αλλά και απ’ το να προσθέσει κάτι ο καθένας που έχει δουλέψει κι έχει κατά νου. Είμαστε πολύ αυθόρμητοι. Βλέπουμε πολύ αυθόρμητα τη μουσική, γι’ αυτό γουστάρουμε να παίζουμε κιόλας κι αυτό είναι και η μαγεία σε τελική ανάλυση. Να σε πάει το τραγούδι, να μην το πας εσύ. Να μην καλουπώνεται, αλλιώς είναι στημένο.
-Ποιος είναι ο στίχος που συχνά τραγουδάς ή σιγοψιθυρίζεις, όταν βρίσκεσαι μόνος σου και γιατί;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ του τραγουδιού, επειδή είμαι και λίγο παράφωνος (γέλια). Δεν μου ‘ρχεται κάτι. Κυρίως μελωδίες… Είμαι πιο «μουσικός άνθρωπος», δεν είμαι τόσο στιχοκεντρικός. Μπορεί να ‘χω στο κεφάλι μου μελωδίες. Μελωδίες υπάρχουν πολλές και οι περισσότερες είναι απ’ τους Black Sabbath. To ομώνυμο Βlack Sabbath μόνιμα μου σκάει στο κεφάλι. Αυτή η… διαβολικά εισαγωγική μελωδία.
-Η πιο ζωντανή σου μουσική εμπειρία και κάτι που δε θα ήθελες να ξαναζήσεις ποτέ…
Μια απ’ τις πιο έντονες ήταν στο Piraeus Academy, όπου παίξαμε τον Δεκέμβρη του 2015, πριν από μερικούς μήνες. Ήταν κάτι τρομερό αυτό που βιώσαμε μαζί με τον κόσμο, είχε τρομερό παλμό. Μας άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις και μας έδωσε ακόμα μεγαλύτερο “push” να συνεχίσουμε. Οι χειρότερες νομίζω είναι περισσότερες και ειδικά απ’ το παρελθόν. Ένα που μου έρχεται στο μυαλό είναι στην Κόρινθο πριν από πολλά χρόνια, που χωρίς να το θέλω, μετά από μια «πτώση» έσπασα την κιθάρα μου. Δεν θα ήθελα να μου ξανασυμβεί. Τουλάχιστον χωρίς να το θέλω… (γέλια). Όταν γυρνάς και βλέπεις την κιθάρα σου 2 κομμάτια, γίνεσαι κι εσύ χίλια κομμάτια… Ένα είναι αυτό. Επιπλέον, σε διάφορα live, όπου οι γείτονες δεν άντεχαν τα decibels και μας έκλειναν πριν καν αρχίσουμε. Διάφορα τέτοια που είναι «ξενέρα» για σένα, αλλά ακόμα περισσότερο για τον κόσμο που έρχεται να σε δει. Κι ένα άλλο χαρακτηριστικό, ήταν πριν από μερικά χρόνια στο Λονδίνο, στο (warm up) DesertFest. Εκεί που πάμε να ξεκινήσουμε κι ήμασταν πωρωμένοι, με το που παίξαμε την πρώτη νότα, έπεσε το ρεύμα… Για 10 λεπτά οι τεχνικοί έψαχναν να βρουν τι συμβαίνει.
-Προτερήματα και ελαττώματά σας, ως άνθρωποι και καλλιτέχνες…
Ωχ… Κοίταξε, ελάττωμα είναι ίσως ο εγωισμός. Καμιά φορά όταν λειτουργούν 4 άνθρωποι παρέα θα υπάρξει σίγουρα μια προστριβή. Τεστάρεις το εγώ σου πολλές φορές. Λόγω του ότι έχουμε πολύ καλή τριβή και είμαστε πρώτα απ’ όλα χρόνια φίλοι και μετά μπάντα -γνωριζόμαστε από πολύ μικροί- σ’ αυτό το crash test τα καταφέρνουμε. Όλοι είμαστε εγωιστές, κάθε άνθρωπος. Τα καταφέρνουμε και προσπαθούμε να το αφήνουμε στην άκρη αυτό το κακό στοιχείο. Καμιά φορά, από την άλλη, είναι καλό να είσαι λίγο εγωιστής και ξεροκέφαλος και να θες να κάνεις το δικό σου κι ας καταλαβαίνεις ότι είναι λάθος. Είναι το καλλιτεχνικό ιδίωμα… Είναι ένα βασικό ελάττωμα που νομίζω το έχουν όλοι. Άλλο ελάττωμα είναι η κοροϊδία – τρολάρισμα, όπως το λένε σήμερα. Πρέπει ο άλλος να σε ξέρει πάρα πολύ καλά, ώστε να το ανεχθεί. Οπότε παίζουμε στα όρια και σ’ αυτό. Κάποιος είναι αυτός που τρώει το bulling και σπάζεται, αλλά τουλάχιστον οι άλλοι περνούν καλά και μπορεί να βγει και κάτι. Πάντα όμως αυτό εναλλάσσεται. Είμαστε δίκαιοι άνθρωποι (γέλια). Για προτερήματα, δεν μπορώ να μιλήσω…
-Τι έχουν στα «σκαριά» τα Χιλιομόδια…; Από άποψη παραγωγής και ζωντανών εμφανίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αυτή την περίοδο είμαστε στο προβάδικό μας και σιγά-σιγά ταυτόχρονα θέλουμε οι πρόβες να γίνουν παραγωγή και η παραγωγή κατ’ επέκταση ηχογράφηση. Να γίνουν ένα αυτά. Ευελπιστούμε τους επόμενους μήνες να ηχογραφήσουμε το 3ο μας full length album. Από ‘κει και πέρα για το καλοκαίρι έχουμε ξεκινήσει και κλείνουμε διάφορα φεστιβάλ. Δύο απ’ αυτά είναι στο εξωτερικό. Το ένα είναι το “Stoned from the Underground” στη Γερμανία και στη Λιθουανία το “Devilstone”. Ήδη έχουμε ξεκινήσει για τον Οκτώβρη και στήνουμε το επόμενό μας tour στην Ευρώπη. Έχουν ανακοινωθεί κάποια φεστιβάλ, στα οποία θα συμμετέχουμε.
-Κεφάλαιο Εξάρχεια…
Η αλήθεια είναι ότι τα έχω ζήσει και τα αγαπώ πάρα πολύ. Έμενα και κοντά. Τα τελευταία χρόνια δεν μένω Αθήνα. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Έχω περάσει πάρα πολύ ωραία και με τα παιδιά. Τα θεωρούμε ένα χώρο, που προσπαθεί να ανασάνει και ο κόσμος που τα πλαισιώνει βοηθάει σ’ αυτό. Να είναι ελεύθερος, δημιουργικός και γενικότερα όχι μόνο στο μουσικό, αλλά και στο κοινωνικό κομμάτι, να γεννιούνται συνέχεια διάφορες ελευθεριακές διαδικασίες κ.τ.λ. Παλιά, όταν μιλούσα για την Αθήνα, μιλούσα μόνο για τα Εξάρχεια. Μόνο αυτά που ερχόντουσαν στο μυαλό, επειδή εκεί ζούσα και εκεί… βολόδερνα (γέλια). Έχω όλα τα βιώματα εκεί. An Club… Τώρα δυστυχώς απλά τα επισκέπτομαι, είτε για μουσικούς λόγους, είτε για κοινωνικούς.
-Προσδιόρισέ μου το ονειρικό σου / σας live… (Πού, πώς, πότε…)
Ένα ονειρικό live, όχι να παίζαμε αλλά να το παρακολουθούσα, είναι (υπάρχει μουσικό βίντεο στο διαδίκτυο) το live των Black Sabbath στο Παρίσι, το 1970. Ένα άλλο είναι του Hendrix στο Woodstock ή στο Rock Festival και διάφορα άλλα. Για το παρελθόν μιλάω τώρα. Επίσης, σε ένα generator party που έκαναν οι Kyuss στο Palm Desert, αρχές 90’s. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι τα έχει ξεκινήσει πάλι ο Brant Bjork, ο παλιός drummer τους. Εφόσον μιλάμε για το παρελθόν, μου έρχονται πάρα πολλές και θα αισθανόμουν πλήρης, αν κατάφερνα έστω να τις ζήσω από κοντά. Κάτι πιο ρεαλιστικό, ίσως να συμμετάσχουμε σε ένα φεστιβάλ πολύ μεγάλου βεληνεκούς.
-Λόγω και των εορταστικών ημερών που διανύουμε, καλή ανάσταση ή ΕΠανάσταση σε τι;
Σε όλα γύρω μας. Σε όλο τον κόσμο, παντού. Δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Μια παγκόσμια επανάσταση θα χρειαζόταν, γιατί ο κόσμος κι εμείς ως κομμάτι αυτού, θα πρέπει… λίγο να επαναστατήσουμε. Επειδή απ’ ότι βλέπω δεν επαναστατεί κανείς, οφείλουμε να προσδιορίσουμε ξανά την έννοια την επανάστασης και να δούμε ότι κάτι δεν πάει καλά…
