του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
ΕΞ-αιρετικά κι αντισυμβατικά, μια διαφορετική, ΈΞω από τα αναμενόμενα, συνέντευξη του “ΕΞ” με το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο του ερωτισμού, εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας.
Με τη γυναίκα που έκλεψε το βλέμμα και τον πόθο αρκετών γενεών ανδρών, ακόμη κι εκτός ελληνικών συνόρων. Δίχως παρωπίδες και κλισέ, με άκριτη διάθεση, μια εναλλακτική, ελεύθερη ΕΞομολόγηση της Βάνας, την οποία ξεχώρισε κι ευχαριστήθηκε ΕΞαίσια, όπως τόνισε και η ίδια. Πέραν των, όπως πάντα, ΕΧtraordinary ερωτήσεων, το διαχρονικό μελαχρινό θηλυκό-δηλητήριο “φόρεσε” την πιο ροκ διάθεσή της, επιλέχθηκε ως το κορίτσι αυτού του Μάη από τον Εξαρχειώτη και μίλησε εφ’ όλων κι ΕΞώλων… Ανακαλύψτε κι απολαύστε μια Βάνα ΈΞπληξη! ΕΧjoy and stay “EX”…!
Αν η ζωή σου μέχρι στιγμής ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, ποια στοιχεία, ποιες εικόνες, ποιους ανθρώπους θα τοποθετούσες οπωσδήποτε στο κάδρο; Τι θα ήθελες να δει ο κόσμος;
-Αυθόρμητα, θα ήθελα να έχει την ελληνική σημαία στο κέντρο. Φωτογραφίες με τη γιαγιά μου και τον παππού μου από την Ήπειρο. Σίγουρα την οικογένειά μου, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, την αδερφή μου. Θα ήθελα να έχει πολλές φιγούρες, πολλά πρόσωπα. Οπωσδήποτε τα χέρια του Μίκη Θεοδωράκη κι αριστερά τον Καζαντζάκη. Δύο ηγετικές φυσιογνωμίες. Θα ήθελα επίσης να είχε… Πολύ ωραία ερώτηση. Πάντα όταν ζωγράφιζα, έκανα κάτι συγκεκριμένο. Είτε έκανα φορέματα για δεσποινίδες, είτε ένα πρόσωπο με μάσκα και από πάνω του κλειδιά… Η δε μάσκα είχε ένα δάκρυ. Δίπλα του ζωγράφιζα ένα δέντρο χωρίς φύλλα και στην κορυφή έναν αετό. Τον αετό θα τον έβαζα πάλι. Ως σύμβολο της ελευθερίας. Εμένα θα με έβαζα πλάτη.
Στην περίπτωση που ήταν τραγούδι;
-Θα προτιμούσα ένα κομμάτι από την ποίηση του Λειβαδίτη. Αν ήταν κάτι ερωτικό. Στην περίπτωση του πιο ουμανιστικού, πατριωτικού χαρακτήρα, θα επέλεγα στίχους από τον Σολωμό.
Από τη μία πλευρά, η πιο αμήχανη, ντροπιαστική στιγμή που έχεις βιώσει. Στον αντίποδα, η ανάμνηση που, ερχόμενη στο νου, σε γεμίζει περηφάνια.
-Πάμε ανάποδα. Περήφανη με έκανε ο ρόλος της “Μάνας Ηπείρου”, που υποδύθηκα πέρυσι το καλοκαίρι, όπου ήμουν ξυπόλυτη και με λάσπες στα χέρια. Ακουγόταν ένα εξαιρετικό κείμενο για τους ευεργέτες της Ηπείρου. Όντας στο πλευρό του κλαρινοπαίκτη Πετρολούκα Χαλκιά, στο κλείσιμο της παράστασης γινόταν λόγος για το απαράμιλλο σθένος, το θάρρος και τη λεβεντιά του Έλληνα. Όλο αυτό με έκανε να νιώσω φοβερά υπερήφανη. Ντροπή αισθάνομαι με αφορμή την έπαρσή μου, όταν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά, όταν νομίζω ότι είμαι κάτι σημαντικό. Επιπλέον, όσον αφορά στο κομμάτι της μητρότητας, έντονη αμηχανία και ντροπή ένιωσα όταν η κόρη μου με ρώτησε για παλαιότερες γυμνές φωτογραφίσεις μου. Δεν μετανιώνω για κάτι, ωστόσο σαν μητέρα αισθάνθηκα, ένα είδος συστολής, ντροπή. Ακόμη, ντροπή νιώθω κάθε φορά που βλέπω τους πολιτικούς μας να… σκοτώνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Καμία αλληλεγγύη για να βγούμε από το αδιέξοδο, αυτό για εμένα είναι κατάντια!
Αγαπημένος συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, ηθοποιός…
-Νίκος Καζαντζάκης, Λειβαδίτης, Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντης, Παζολίνι… Στην ποίηση είμαι Καβαφική. Λατρεύω και τον Ελύτη. Στο πιο σύγχρονο κομμάτι της την Κική Δημουλά. Σκηνοθετικά μου αρέσουν οι Μιχάλης Κακογιάννης και Σταμάτης Φασουλής. Από ηθοποιούς ξεχωρίζω την Ειρήνη Παππά, τη Μελίνα Μερκούρη, την Τζένη Καρέζη, καθώς και τους Φιλιππίδη, Μαρκουλάκη.
Ό,τι πιο ανατρεπτικό κι επαναστατικό έχεις πράξει. Κάτι που σε οδήγησε σε άλλα επίπεδα…
-Το γεγονός ότι έκανα παιδί και δεν παντρεύτηκα, μέσα σε μια κοινωνία που θέλει τη γυναίκα βολεμένη μέσα στο γάμο. Γενικά είμαι αντικομφορμίστρια. Στην πολιτική θα κάνω πάλι κάτι επαναστατικό. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά δεν θα είναι απλή. Με ενδιαφέρει το κομμάτι των γυναικών. Η ένωσή τους. Θέλω οι γυναίκες της ηλικίας μου να είναι πιο δραστήριες, όχι παραγκωνισμένες και “παροπλισμένες”, λόγω παιδιών, οικογένειας, υποχρεώσεων. Με ενοχλεί. Λόγου χάρη, το “street art”. Γιατί να μη συμμετέχει η όποια γυναίκα σε κάτι ανάλογο; Αν κάποια θέλει να μάθει flamenco, ας πάει να χορέψει flamenco, τόσο απλό. Είναι ψυχοθεραπευτικό. όπως τόσες άλλες δράσεις, το θέατρο, η μουσική κ.τ.λ. Ο πολιτισμός είναι δημιουργία.
Η πολιτική και κοινωνική σου δράση.
-Η πολιτική απαιτεί έναν μόνιμο αγώνα. Δεν είναι εύκολο. Ο εαυτός σου παλεύει συνεχώς με την εξουσία. Το χρήμα και η πολιτική, όπως ισχυρίζεται και ο Faust, σχετίζονται με το σκοτεινό κομμάτι. Όταν έχεις μια… καρέκλα κι έρχονται να σου ζητήσουν βοήθεια είναι δύσκολο να παραμείνεις ανθρώπινος, Ο μόνος ίσως τρόπος είναι να είσαι “χορτάτος”. Και πάλι βέβαια είναι επικίνδυνο. Προσωπικά δεν μου αρέσουν οι τίτλοι. Πολιτική χωρίς ήθος δεν είναι άξια λόγου. Ήθος συνεπάγεται εγκράτεια και δικαιοσύνη.
Ομορφιά και γοητεία διαχρονική κι αδιαπραγμάτευτη. Όντας στην “ελίτ” του ανδρικού πόθου, κι όχι μόνο φαντάζομαι, για πάρα πολλά χρόνια, ειλικρινά πως αισθάνεσαι; Πόσο ισχυρό “όπλο” είναι αυτό για έναν άνθρωπο και δη για μια γυναίκα;
-Τώρα που μεγάλωσα το λαμβάνω σαν μεγάλη τιμή. Όταν θα έρθει η ώρα να κάνω τα μακρινά κοσμικά ταξίδια, διότι δεν πιστεύω στο θάνατο, άλλα ότι ταξιδεύουμε σαν ψυχές, θα είμαι πολύ ευγνώμων κοιτώντας τη ζωή μου. Είναι πολύ ωραίο να αποτελείς έμπνευση και για τα δύο φύλα. Είναι υπέροχο. Ήμουν ιδιαιτέρως προνομιούχα, απολαμβάνοντας αυτή τη ζωή. Βέβαια, επειδή είχα νιάτα κι ομορφιά, έχω ένα παράπονο. Αυτή η χώρα δεν δέχεται τη διαφορετικότητα. Ό,τι ξεπερνά το μέτρο, το χτυπάει. Βγάζει τα κόμπλεξ και τη μιζέρια της. Πολεμήθηκα. Δεν με αποδέχθηκαν ποτέ σαν ηθοποιό. Τώρα που γερνάω, γίνομαι αποδεκτή. Ενώ λοιπόν έβγαζα χρήματα, ήμουν ένα προϊόν που πούλαγε, από την άλλη δεν με άφησε στη δουλειά μου να μπορώ να υπάρχω. Η χώρα της θεάς Αφροδίτης, που τίμησε την ομορφιά, παράλληλα, σύγχρονα της εναντιώνεται.
Tι είναι αυτό που γουστάρεις κι αντίθετα αυτό που απεχθάνεσαι στη “showbiz“…;
-Δεν υφίσταται πλέον “showbiz”. Η κρίση δημιούργησε μια καταρράκωση. Φυσικά θα επανέλθει με κάποιο τρόπο, γιατί στο “super-market” που λέγεται “showbiz”, πάντα παράγονται νέα προϊόντα προς πώληση. Αυτό που με ενοχλεί είναι το φθηνό του θέματος, ότι όλοι μιλούν για όλους και για όλα. Με ενοχλεί ακόμα το γεγονός ότι πουλάει το φθηνό κακό. Βλέπουν το ελεεινό, όχι το καλό. Ειδικότερα, αναφερόμενη στη σημερινή ξεφτίλα και τραγικότητα της ελληνικής τηλεόρασης. Κανένα ψήγμα πολιτισμού. Δεν γεννούνται πλέον “stars”. Ξέρεις, η πολιτική και η “showbiz” έχουν πολλά κοινά. Καταρχήν, έχουμε τους πολιτικούς και τη “showbiz” που μας αξίζουν. Eμείς τους δημιουργούμε, για να τους καταστρέψουμε. Είναι μακιαβελικό… Ο λαός έχει τόσο κάτι ανθρωποφαγικό, όσο και κάτι μαγικό. Ο λαός, το πόπολο, ξέρει για ποιο λόγο αγαπά κάποιον, ασυνείδητα. Διότι, πχ, έχει ωραίο κορμί. Έχει ένα βαθύτερο, ζωικό ένστικτο και γνωρίζει ποιον αγαπά. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, μπορεί να σε… δαγκώσει, να σε καταστρέψει. Ο έρωτας, η πολιτική με τη ματαιοδοξία της, οι σχέσεις των ανθρώπων, όλα τα παραπάνω είναι ανθρωποφαγικά. Εδώ, εγώ θέλω να είμαι πρώτη σε αυτό που κάνω. Αν πλησιάσει κάποιος άλλος, θα τον φάω επί τόπου. Είναι η ανθρώπινη φύση. Στο μέτριο μόνο θα φανώ γενναιόδωρη. Όταν νιώσω απειλή, θα επιτεθώ την ώρα που θα υπάρξει. Ας μη γελιόμαστε κι ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν μου αρέσουν οι υποκρισίες. Μόνο όταν ξέρεις την ανθρώπινη φύση, μπορείς και συγχωρείς.
Υπάρχει κάτι που σε σοκάρει ακόμα και τώρα;
-Τα περιμένω όλα πια, έχω δει ήδη τόσα πράγματα στη ζωή, που δύσκολα θα με σοκάρει κάτι. Με εξαίρεση, το πόσο κακό υπάρχει σε αυτή την άγρια εποχή. Πρέπει να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να ξαναμαζευτούμε, να ενωθούμε. Συγκεκριμένα, ο Έλληνας, εκτός από απλή καταγωγή, είναι τρόπος σκέψης. Είμαι περήφανη για την πατρίδα μου, αλλά στεναχωριέμαι για τη χώρα μου. Αυτό είναι το μότο μου. Με θλίβει επιπρόσθετα ότι δεν μπαίνουν νέα παιδιά στην πολιτική. Πρέπει να γίνει τώρα… Χθες! Να φύγουν, να εξαφανιστούν όσοι υπάρχουν, να έρθει το καινούριο. ‘Έλεος πια!
Μια ονειρική κατάσταση, τόπο κατά προτίμηση, όπου θα επέλεγες να βρίσκεσαι, μαζί με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Μία γαλήνια συνθήκη, που σε ταξιδεύει.
-Η πιο γαλήνια κι ευτυχισμένη εικόνα που έχω πηγάζει από τις παιδικές μου αναμνήσεις στο χωριό. Μαζί με τον παππού, τη γιαγιά που φέρνει τις ντομάτες από τον κήπο, τους φίλους με τους οποίους παίζαμε όλα εκείνα τα καλοκαίρια… Σε όλο αυτό το σκηνικό θέλω και τη Φαίδρα. Στην Ήπειρο, στο Ασπροκκλήσι του νομού Θεσπρωτίας. Μετά το στοίχημα της πολιτικής, εκεί θα επιστρέψω. Η ζωή είναι ένας κύκλος.
Συμπλήρωσέ μου τις εξής φράσεις: “Μετανιώνω για…” / “Θα επαναλάμβανα…” / “Πλέον με κάνει ευτυχισμένη…”.
-Μετανιώνω για την απλοϊκότητα της σκέψης στα νιάτα μου, αλλά τα νιάτα έχουν αυτό το προνόμιο. Θα επαναλάμβανα το σθένος της ψυχής μου, όταν χρειάζεται να σπάσω πόρτες και να έχω αποτέλεσμα. Λίγα πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη. Όπως ένα υπέροχο τραγούδι, ένα ωραίο βιβλίο, ένα ζευγάρι μάτια, που αναβλύζει καλοσύνη. Και ο πρωινός ήλιος…
Ηθοποιός, μοντέλο, μάνα… Τι άλλο;
-Γυναίκα, άνθρωπος.
-Ξεχωρίζεις μια μοναδική αγάπη που θα… κάθιζες στο θρόνο της καρδιάς, ψυχής σου;
-Όχι, ήταν όλοι τους παιδιά μου.
Πώς είναι το “εγώ” σου μετά από τη μεγάλη και χρόνια προβολή σου;
-Η υπερβολική έκθεση μας κάνει υπερόπτες και δεν χαλιναγωγεί τον εγωισμό, ο οποίος είναι από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρώπου. Δεν ακούς και δεν βλέπεις τον άλλον. Είναι ανθρώπινο ιδίωμα, όταν όμως γίνεται τρόπος ζωής και κίνητρο επιδίωξης καταλήγει σε ματαιοδοξία, περνάς σε άλλο επίπεδο. Άλλο πράγμα να βασίζεσαι στον εγωισμό σου, προκειμένου να είσαι αξιοπρεπής κι άλλο πράγμα να γίνεσαι τέρας μέσω αυτού. Ο ηλίθιος, ο χαζοεγωιστής, η χειρότερη κατηγορία ανθρώπου.
Ως απόσταγμα μιας έμπειρης και κατασταλαγμένης πλέον γυναίκας, ποιες είναι οι αξίες εκείνες, οι αδιαπραγμάτευτες, που παίζουν το βασικότερο ρόλο στη ζωή;
-H ελευθερία και η αυτονομία της, καθώς και η αγάπη, που είναι το παν. Με γοήτευαν διαχρονικά, είναι οι πιο σημαντικές. Ακολούθως, εξυπακούεται και η αξιοπρέπεια. Και η μητρότητα για εμάς τις γυναίκες.
Τι θεωρείς σε ένα άτομο εξόχως ερωτικό-σεξουαλικό κι αισθησιακό;
-Ερωτικό θεωρώ το βλέμμα κι αισθησιακό την κορμοστασιά ενός άνδρα. Μπορεί να είναι άσχημος, ωστόσο να εκπέμπει έναν απίστευτο ερωτισμό.
Στο άκουσμα της λέξης Εξάρχεια, τι σου γεννάται;
-H έννοια της ελευθερίας. Και ο όρος της καπήλευσης ενίοτε. Αν τα περιέγραφα με μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου, αυτή θα ήταν ένα πάρκο, στο οποίο πετούν ελεύθερα πουλιά. Γιατί στα άλλα, είτε τα ταΐζουν πολύ και σκάνε, είτε τα κυνηγούν. Ή τα βάζουν σε κλουβιά. Γι’ αυτό εκτιμώ κι αγαπώ τα Εξάρχεια. Και τα τιμώ.
Η άποψή σου για το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας.
-Είναι μίζερο, με στενοχωρεί και με πονάει. Δεν θέλω έτσι την καρδιά της πρωτεύουσας. Μου αρέσουν κάποιες περιοχές, όπως και τα πέριξ της Ακρόπολης, μέρη όπου μαζεύονται φοιτητές, νέοι άνθρωποι. Κατά τα άλλα, μου βγάζει κάτι γκρίζο. Γενικά το γκρίζο μας χαρακτηρίζει πλέον, θέλω να βγούμε στο φως.
Στην περίπτωση που ήσουν μία σουπερ-ηρωίδα, ποιες θα ήταν οι υπερφυσικές σου δυνάμεις, με τις οποίες θα προσπαθούσες να σώσεις αυτό τον πλανήτη;
-Αφενός η δύναμη, την οποία θα χρησιμοποιούσα σαν ασπίδα κι αφετέρου η αγάπη, με την οποία θα μπορούσα να καταπολεμήσω κάθε τι αρνητικό.
Θεωρείς τον εαυτό σου μοιραία γυναίκα / δηλητήριο; Έχεις στάξει ποτέ “φαρμάκι”;…
-Μοιραίος είναι όποιος στιγματίζει κάποιον, συνεπώς είμαι σίγουρα μοιραία γυναίκα. Γνώρισα ανθρώπους, που τους έχω στιγματίσει άσχημα. Έχω υπάρξει κακή φίλη, κακή σύντροφος, όχι όμως ηθελημένα. Έχω στάξει, λοιπόν, φαρμάκι, έχω πληγώσει ανθρώπους. Ήμουν κακομαθημένη, εγωίστρια και δεν σεβόμουν τόσο τους άλλους. Η ομορφιά συχνά στο προκαλεί αυτό.
Υφίσταται κάποια σύνδεσή σου με τη ροκ σκηνή; Τι είναι ροκ για εσένα;
-To ροκ τώρα τελευταία το έχω εντάξει στη ζωή μου. Με τρόμαζε παλαιότερα, ήμουν και παιδί της επαρχίας. Όσον αφορά στη χώρα μας, ξεχωρίζω τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Πιστεύω ότι το ροκ θα συνεχίσει να ανθίζει, είναι επανάσταση. Ειδικά κατά τη διάρκεια δύσκολων εποχών. Βαριέμαι την pop, η ροκ μουσική είναι αντισυμβατική, έχει δύναμη. Σε διεθνές επίπεδο, λατρεύω τους Rolling Stones και τον Freddie Mercury των Queen. Είχα την τιμή στο παρελθόν να συμμετέχω σε video-clip του Μιχάλη Ρακιντζή με τον εκπληκτικό Ian Gillan, των φοβερών Deep Purple. Όταν δε θα φύγω από αυτή τη ζωή, δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα επέλεγα να αποχωρήσω, αλλά θα ήθελα να ακουστεί ολόκληρο το “The Wall” των Pink Floyd. Ό,τι πιο εξαίσιο…
Σε 1000 χρόνια από τώρα, τι θα ήθελες να θυμούνται από εσένα;
-Τίποτα. Δεν είμαι άξια να θυμάται ο κόσμος κάτι και δεν έχω την εντύπωση πως έχω κάνει κάτι αξιομνημόνευτο.
Τι θα σκάλιζες ως μήνυμα απευθυνόμενο στο μακρινό μέλλον πάνω σε ένα μάρμαρο, που θα ταξίδευε στο χρόνο;
-Ίσως σκάλιζα τη ρήση του Καζαντζάκη “δεν πιστεύω σε τίποτα”, εντούτοις επειδή πιστεύω σε κάποια ιδανικά, ίσως προτιμούσα να γράψω τέσσερις λέξεις: Πατρίδα, πίστη, αγάπη, ελευθερία.
Άμεσα δημιουργικά πλάνα;
-Στις 3 Ιουνίου η εκδήλωση / συναυλία που ετοιμάζουμε στο Καστελόριζο με τον Ξαρχάκο. Είναι κάτι καρμικό. Γυρίζω μετά από 25 χρόνια, από το “Mediterraneo”. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ. Αυτό το νησί προσωπικά μου προσέφερε κάτι μοναδικό. Και στην πατρίδα μου. Χρησιμοποίησε τον Όμηρο κι επιστρέφω να του προσφέρω κι εγώ, με έναν πολύ μεγάλο συνθέτη. Νομίζω είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι από τα πράγματα που δίνεις στη ζωή και σου γυρνάνε πίσω. Πιστεύω πως με το που πατήσω το πόδι μου στο νησί, θα πλαντάξω στο κλάμα από τη συγκίνηση… Ακόμη, 18 και 19 Μαΐου, στο πάρκο έξω από το δημαρχιακό μέγαρο Γλυφάδας θα πραγματοποιηθεί το “Art Street Festival”. Θα παίξουν μπάντες του Δήμου, θα απολαύσουμε θεατρικά δρώμενα κι άλλες καλλιτεχνικές δράσεις από παιδιά που έχω μαζέψει από το… δρόμο. Το κάνουμε πιλοτικά. Κι όταν μεγαλώσει θα το κάνουμε στην παραλία, με φωτιές, μπίρες και πολλή μουσική! Σας περιμένουμε όλους, ελπίζουμε σε πολυάριθμη προσέλευση, η είσοδος είναι ελεύθερη.
Μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες;…
-Θα πω μια ρήση που με αντιπροσωπεύει: “There’s only now”, υπάρχει μόνο το τώρα…
Μια ευχή σου για να ρίξουμε την… αυλαία της κουβέντας μας: Υγεία,…;
-…, καλή αντάμωση και να αγαπηθούμε ξανά!
H συνέντευξη και στο έντυπο – διαδικτυακό φύλλο Απριλίου / Μαΐου 2018 του Εξαρχειώτη:http://exarhiotis.gr/?p=15844
Φωτογραφίες: Βασίλης Καλιακμάνης