του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
Κώστας Ευριπιώτης. Ένα εκ των «της Ελλάδος τα παιδιά», της τηλεοπτικής σειράς που έγραψε τη δική της ιστορία -κι επιλέγουμε ως σημείο αναφοράς το συγκεκριμένο σίριαλ για καθαρά προσωπικούς λόγους προτίμησης-, «ο παλιός» της εν λόγω παρέας, ένας κωμικός ηθοποιός, πολύ αγαπητός στον κόσμο, ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει, μεταξύ άλλων, σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, καθώς και σε παραγωγές της μικρής οθόνης. Μία σημαντική καλλιτεχνική μορφή, που όπως διαπιστώσαμε, έχει να πει πολλά για την τέχνη, τον άνθρωπο, τον πολιτισμό, τα κοινωνικά δρώμενα. Ένα πρόσωπο, το οποίο αν μη τι άλλο σου φτιάχνει τη διάθεση με τη φιλοσοφία του για τη ζωή, το έκδηλο και χαρακτηριστικό χιούμορ του και την ενέργεια που διαθέτει, στοιχεία που τον καθιερώνουν ως μία ιδιαιτέρως οικία και ευχάριστη φυσιογνωμία στη συνείδηση του ευρύτερου θεατρικού, τηλεοπτικού και κινηματογραφικού κοινού. Ο Κώστας Ευριπιώτης είπε στον «Εξ» τα εξής:
Μίλησέ μου για κάτι «φρέσκο», με το οποίο ασχολείσαι.
-Τραγούδησα το κομμάτι «Ηθοποιός». Μετά τον αείμνηστο Χορν δεν το έχει ερμηνεύσει κάποιος άλλος. Έχει πολύ καλή μουσική και στίχο με ενδιαφέρον: «Σε εποχές τραγικές, καλλιτέχνης δηλώνεις και κλαις και μια γκρίζα ερημιά παλαμάκια για εσένα χτυπά, δεν μπορείς πια να πετάς με κομμένα φτερά, είναι η τέχνη σκληρή, τραγουδάς με σπασμένη φωνή. Ηθοποιός σημαίνει φως, νερό τηλέφωνο κομμένο, της πίκρας θαυματοποιός σε ένα ρόλο απελπισμένο, ηθοποιός σημαίνει φως, θεός συνάμα και θνητός, φιλοφρονήσεις και φιλιά, χαμόγελα στα βιαστικά και μια τεράστια μοναξιά…». Πιστεύω πως δε νιώθουν μόνο έτσι οι ηθοποιοί. Εξάλλου, πόσους μπορεί να απορροφήσει αυτό το σύστημα της τέχνης… Ο περισσότερος κόσμος βιώνει ανάλογα συναισθήματα μέσα από την κρίση που διανύουμε. Να αναφέρω ότι ο Γιάννης Νικολαΐδης είναι ο στιχουργός, ο Μιχάλης Σδούκος έχει συνθέσει τη μουσική, ενώ έβαλα κι εγώ το χεράκι μου… Ετοιμάζουμε και το σχετικό βίντεο-κλιπ του τραγουδιού. Το κομμάτι βγάζει μια μελαγχολία, ωστόσο σκοπός μου είναι να προκαλέσω το υγιές συναίσθημα της χαρμολύπης! Κάτι το οποίο αξίζει να αισθανθούμε όλοι, όπως και το αποκαλούμενο αγαπόμισος…
Ποιο θεωρείς ότι είναι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, το μεγαλύτερο προσωπικό κατόρθωμά σου;
-Έμαθα να κάνω καλά τη δουλειά του θεατρικού κυρίως ηθοποιού και γνώρισα την σχεδόν απόλυτη παραδοχή των συναδέλφων, κάτι που μου εξασφάλιζε πάντα εργασία. Αυτό θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα στη ζωή μου. Κατά τα άλλα είναι και το ζήτημα της φιλοσοφίας του κόσμου, κάτι το οποίο ψάχνω και θα συνεχίσω να ψάχνω μέχρι να αφήσω αυτό τον πλανήτη. Αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα αυτή την περίοδο είναι το… φως. Ψάχνω τις διάφορες εκδοχές… Κοπέρνικος, Γαλιλαίος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης. Διαβάζω την «Αυτοβιογραφία του Φωτός» του Γιώργου Γραμματικάκη. Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση με την προσέγγιση του «φωτός» είναι ότι ενδεικτικά τόσο ο Γαλιλαίος, όσο και ο Αινστάιν, λίγο πριν αφήσουν αυτό τον κόσμο τόνισαν πως φεύγουν «μες στο σκοτάδι», δεν κατάφεραν να το εξηγήσουν…
Εφόσον μπήκαμε σε φιλοσοφικά… μονοπάτια, «φωτογράφισέ» μου τη στάση σου απέναντι στη ζωή, σε συνάρτηση με την εγχώρια πραγματικότητα.
-Τα περισσότερα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου οφείλονται μάλλον στην τύχη. Όπως είχε πει ο Μπουνιουέλ, «το τυχαίο εξουσιάζει τα πάντα και η αναγκαιότητα απλά έπεται». Αυτή τη σπουδαία ρήση συμπλήρωσα, διευκρινίζοντας ότι «η ερμηνεία του τυχαίου είναι η ίδια η ζωή». Προσωπικά θεωρώ ότι αντικειμενική ευτυχία στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει. Από όσα έχουν πέσει στην αντίληψή μου, συμπεραίνω πως η ευτυχία έχει δύο… πόδια: Τη φρόνηση και το θάρρος. Ειδικότερα, το θάρρος, σε αυτή την εποχή κρίσης που διανύουμε, είναι το βασικό στοιχείο που μας λέιπει, κάτι που μας δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα. Σε αυτό συμβάλλει και ο φόβος που δημιουργείται από τους ανθρώπους που μας κυβερνούν, φόβος που μας «σκεπάζει» και δε μας αφήνει να αποφασίσουμε κάτι από κοινού.
Ας προσεγγίσουμε, λοιπόν, το περιβόητο Μνημόνιο…
-Το «πείραμα» του Μνημονίου έγινε μόνο στους Έλληνες, διότι μας θεωρούν ημιμαθείς, δεισιδαίμονες, απληροφόρητους, στοιχεία που ομολογουμένως εν μέρει μας χαρακτηρίζουν. Επειδή μας «ξεθάψαν» οικονομικά μέσα από γερμανικές εταιρείες, ορίζουν τις τύχες μας. Από το 1830 που υπάρχουμε ως ελεύθερο κράτος, αυτό το νομικό κατασκεύασμα, το οποίο λανθασμένα αποκαλείται δημοκρατία, δανειδοτείται ανελλιπώς… Ας θυμηθούμε τι είχε πει ο Ραφαηλίδης: «Η ίδρυση αυτού του κράτους δεν πραγματοποιήθηκε με φιλελληνικούς σκοπούς, αλλά με καθαρά γεωοικονομικοπολιτικούς». Παίρνουν αυτό που θέλουν, δίνοντας μας αυτό που επιθυμούν, όταν τους συμφέρει. Το πώς μπορεί ο Έλληνας, μέσα από την ιδιοσυγκρασία του και τον πολιτισμό που κουβαλάει να ξεφεύγει από όλη αυτή την πλάνη, είναι πραγματικά άξιο απορίας…
Βλέπεις έξοδο… διαφυγής από την επίμαχη κατάσταση;
-Ποτέ δεν υπήρχε «φως στο τούνελ», αυτές οι προσεγγίσεις-εκφράσεις ήταν πάντα λεκτικά τερτίπια των πολιτικών, γιατί δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη μάζα με ενάργεια, δημιουργώντας παράλληλα μια μορφή πελατειακής σχέσης με τον λαό, τύπου «δώσε μου για να σου δώσω». Διαχρονικά όταν ο αδύναμος δεν μπορούσε να δώσει, του γύριζαν το κεφάλι αφήνοντάς τον να ψιλοκλέβει, κάτι που επέτρεπε σε αυτούς να… ληστεύουν τη «μερίδα του λέοντος». Έτσι ήταν πάντα, πώς θα αλλάξει αυτό; Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Λόγου χάρη, εντός ολίγου θα πάω στο θέατρο να παίξω στην παράσταση και οφείλω να έχω την αντίστοιχη διάθεση, να έχω αυτό το ημιτόνιο, όπως το λέω, παραπάνω, προκειμένου να ανεβάσω ψυχολογικά τον κόσμο. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μη βλέπω όλα τα αρνητικά.
Μέσα από τη μακροχρόνια καλλιτεχνική σου πορεία, αισθάνεσαι πλέον «γεμάτος»;
-Ξεκίνησα να κάνω κάτι που μου άρεσε και αγαπούσα πολύ. Έχω δώσει το μεγαλύτερο μέρος της ψυχής μου και του «φωτός» μου, με αφορμή όμως όχι τον στυγνό επαγγελματισμό, δηλαδή κρατώ ακόμα τον… ερασιτεχνισμό του «εραστή» της τέχνης. Μέσα από αυτό προσπαθώ να περάσω αληθινά νοήματα, να μαθαίνω διαρκώς καινούρια πράγματα και να εξελίσσομαι. Επιβιώνω, νιώθω πολύ χαρούμενος και προχωράω… Θα μπορούσα να είχα κάνει πολύ περισσότερα, καθώς και να είχα βγάλει χρήματα, αλλά δεν πείνασα, κάτι πολύ σημαντικό στις ημέρες μας.
Πέραν της κωμωδίας και της επιθεώρησης, τι άλλο εκφράζει τον Κώστα Ευριπιώτη;
-Πολιτογραφήθηκα στην κωμωδία και στο παρεξηγημένο είδος της επιθεώρησης. Η δε εικόνα που έχει ο κόσμος για εμένα είναι αυτή μιας χαρούμενης μορφής, αν και ό,τι βρέθηκε στο δρόμο μου δεν το προσπέρασα, διότι θεωρώ τον εαυτό μου μια πολυσχιδή προσωπικότητα. Εκτός από τη δουλειά μου, ασχολήθηκα και με την τοπική αυτοδιοίκηση, πιστέω πως έκανα το ανθρωπίνως δυνατό, προσφέροντας στους συναθρώπους μου αυτό που παρείχε η Πολιτεία. Θέλω να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου ευτυχισμένους, ξεκινώντας από την οικογένειά μου και τις δύο ψυχές που έφερα σε αυτή τη ζωή.
Επισήμανέ μου τους ανθρώπους-ορόσημα στο… ταξίδι σου ως ηθοποιός και τις όποιες επιρροές σου.
-Είχα την τύχη να παίξω με τους περισσότερους ηθοποιούς που έβλεπα και θαύμαζα από την παλιά «φρουρά» του κινηματογράφου και του θεάτρου, πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες. Αναφέρω ενδεικτικά τον Χρόνη Εξαρχάκο, τον Μίμη Χρυσομάλλη, τον Θύμιο Καρακατσάνη, τον οποίο θεωρώ και δάσκαλό μου, κάνοντας πολλά έργα μαζί του, κ.α. Οι εν λόγω εμπειρίες δε διδάσκονται πουθενά, σε καμία σχολή, τις ενσωματώνεις, τις κάνεις δικές σου και σε συνδυασμό με την επαφή-τριβή με τον κόσμο, όντας ο ίδιος ενεργός, έχεις τη δυνατότητα να εξελίσσεσαι. Δε θέλω να μοιάσω σε κάποιον συγκεκριμένο ηθοποιό, ανήκω στην ομάδα των πολύ αγαπητών ηθοποιών, πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να παίξεις «βαριά» πράγματα, ώστε να αποδείξεις το ταλέντο σου.
Όνειρα και φιλοδοξίες…
-Όνειρα έχω πολλά, αλλά κοστίζουν ακριβά στην εποχή μας, η οποία τα «πνίγει»! Κάποια στιγμή θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε κάτι τραγικό, έστω κι αν δεν κουβαλάω την απαραίτητη παιδεία.
Ποια η σχέση σου με τα Εξάρχεια και πώς θα τα περιέγραφες;
-Με ενδιέφερε πάντα η ελεύθερη κίνηση των ιδεών μέσα από την ξεχωριστή ατμόσφαιρα που επικρατεί στα Εξάρχεια. Σύχναζα και σε πολλά μαγαζιά τις περιοχής παλαιότερα. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ με ακρότητες. Την ουσιαστική αναρχία μου, την κρατάω για τον εαυτό μου, δεν τη βγάζω προς τα έξω. Τα Εξάρχεια είναι μία συνοικία που έσφιζε πάντα από μεγάλες κι εναλλακτικές προσωπικότητες-οντότητες κι αποτελούσε πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους, με μια ιδιομορφία αξιοζήλευτη. Αποπνέουν ένα υπέροχο πολιτιστικό «άρωμα», κρατόντας παράλληλα διαχρονικά τη ζωντάνια τους…
Θέατρο κι επανάσταση. Είναι τελικά έννοιες που συμβαδίζουν;
-Μπορεί το θέατρο να μη «γεννά» επανάσταση, κάνει όμως κάτι πολύ σημαντικό, την εμπνέει. Επίσης, είναι μία εποικοδομητική έξοδος για όλους, ακόμα εφικτή. Ο θεατής μορφώνεται μέσα από το θέατρο, το οποίο του θυμίζει αξίες και νοήματα, που μπορεί μέσα στην καθημερινότητά του να έχει ξεχάσει. Ακόμα και κατά την περίοδο της κατοχής ο κόσμος πήγαινε στο θέατρο.Είναι προτιμότερο να δεις μια κακή παράσταση, παρά μια μέτρια τηλεοπτική παραγωγή, περισσότερα θα αποκομίσεις…
Αγαπημένες σου ρήσεις
-Το «μηδέν άγαν». Το έχω πληρώσει στη ζωή μου, αλλά το διδάσκω πλέον στους γιους μου… Και φυσικά «τα πάντα ρει»…
Ό,τι πιο όμορφο και ό,τι πιο άσχημο στη ζωή…
-Τι άλλο, η γυναίκα!
Η θεατρική παράσταση, στην οποία συμμετέχει ο Κώστας Ευρυπιώτης:
«Άντρες έτοιμοι για όλα», για δεύτερο χρόνο στο Θέατρο Λαμπέτη, των Stephen Sinclair και Anthony McCarten
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου – Μιχάλης Ρέππας / Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη / Κοστούμια: Εβελυν Σιούπη / Χορογραφίες: Ελπίδα Νίνου – Θανάσης Γιαννακόπουλος / Σχεδιασμός Φωτισμών : Χρήστος Τζιόγκας / Πρωταγωνιστούν: Κώστας Κόκλας, Θανάσης Ευθυμιάδης, Κώστας Ευριπιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Μάνος Ιωάννου, Μαίρη Σταυρακέλλη, Ευαγγελία Μουμούρη, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Μαρία Φιλίππου, Νίκη Λάμη.