του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
Χείμαρρος! Λεκτικός κι εγκεφαλικός! Εκ στόματος Γιώργου Μητσικώστα. Ο “Μήτσι” με το ΕΞαιρετικό ταλέντο στη μίμηση και την ιδιαίτερη καλλιτεχνική έκφραση άνοιξε τα χαρτιά του στον “ΕΞ”, ίσως όπως ποτέ ξανά…
Τον γνωρίζετε, φαντάζομαι οι περισσότεροι ΕΞ υμών έχετε μοιραστεί μαζί του πολλές στιγμές σπαρταριστού γέλιου… Καυστικός, αληθινός, κατασταλαγμένος, διψασμένος για ζωή, κίνηση, ενέργεια και δημιουργία… Για πρώτη φορά είχα την εντύπωση ότι έπαιρνα συνέντευξη από πολλά άτομα ταυτόχρονα, λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι από όσους έχει υποδυθεί ο Γιώργος έχει κατακτήσει, όπως επεσήμανε, και κάτι διαφορετικό… Σαν μια γιγαντιαία γεννήτρια, την οποία έχουν φορτίσει τα ποικίλα και διαφορετικά πρόσωπα, των οποίων τις “μάσκες” έχει φορέσει. Επειδή, η συνέντευξη είναι μεγάλη, παρά τη “συμπίεσή” της, αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή ΕΞ εμού, o λόγος στον εφ’ όλης και ΕΞώλης της ύλης, Γιώργο Μητσικώστα… Δίχως “μπιπ’ και “αηδίες”… ΕΞυπακούεται ότι είναι EXtra απολαυστικός… Ιδού:
-Ως “απόσταγμα” της επαγγελματικής πορείας και παράλληλα προσωπικής σου εμπειρίας, πώς θα παρουσίαζες τον εαυτό σου -το είναι σου- και με ποιο από τα “1000” πρόσωπα που μιμείσαι;
Καταρχάς, είμαι σουρεαλιστής – ρεαλιστής (πες το όπως θέλεις) με την εξής έννοια: Ενώ μπορεί να θεωρεί κάποιος ότι ξεκίνησα σαν ένα παιδί του συστήματος, των media, ουσιαστικά είμαι απέναντι απ’ το σύστημα, διότι έχω κάνεις τις λιγότερες επαγγελματικές δουλειές. Με έχει “αποστρατεύσει” και “συνταξιοδοτήσει” το… σύστημα, χωρίς εγώ να έχω φύγει απ’ το γίγνεσθαι το πολιτικό, το οικονομικό… Το “κατεστημένο” είναι ότι κάποια στιγμή μπορεί να με χρησιμοποίησε. Όταν ξεκίνησα, στόχος μου ήταν να μιμούμαι τα πάντα και μέσα απ’ αυτά και να υποδύομαι ρόλους, να κάνω μια ψυχανάλυση των προσωπικοτήτων αυτών που υποδύομαι. Το καθεστώς τότε με χρησιμοποίησε, στοχεύοντας σε 3-4 μιμήσεις από όσες έκανα, δηλαδή τον Μητσοτάκη, τον Παπανδρέου, τον Τρίτση, την Μελίνα. Είναι σαν να έλεγα, “παιδιά λέω 1000 τραγούδια”, αλλά “ναι πες αυτά τα 4 διότι μ’ αυτά εμάς μας βολεύει το playlist”. Είναι σαν αυτό που γίνεται τώρα από κάποιες εταιρείες, οι οποίες λένε “μη βάλεις στίχο-κωδικό, πες ένα… ανταουαουα”, να ‘ναι εύπεπτη μουσική, προκειμένου να παίζεται από τις λίστες των σταθμών. Παίξ’ το λίγο φλώρος, λίγο μαλλάκι φράντζα και επιβιώνεις, θα ‘χεις και δουλειά σε μαγαζί το βράδυ και τα πάντα. 25 χρόνια ραδιόφωνο και δεν έχω “απειληθεί”, εννοώ δεν έχω κάποιον ανταγωνιστή, που να κάνει αυτές τις φωνές. Στην τηλεόραση, αν κάποιος έχει ένα καλό μακιγιέρ, μια καλή περούκα και να μην κάνει τέλεια τη φωνή, η εικόνα μπορεί να κερδίσει τον τηλεθεατή. Εγώ προσπαθώ να βρω ανθρώπους στο διαδίκτυο, συνεργάτες που να μπορούν να γράφουν κείμενα. Ανθρώπους που να έχουν καλή γραφή και καλό λόγο, αυτό μετράει.
-Μιμήσεις… Ποια είναι η αγαπημένη σου; Υπάρχει κάποιο “μυστικό”, το οποίο σε διευκολύνει;
Η αγαπημένη μου τώρα είναι του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο δεν τον κάνω “πρωτογένεση” που λένε, τον είχα κάνει και πριν 15 χρόνια. Στην δουλειά μας, αν δεν μπορείς να προβλέψεις και να προνοήσεις κάποια πράγματα, δεν πας μπροστά. Εγώ πριν 15 χρόνια διέγνωσα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάτι θα κάνει σαν παιδί του Μητσοτάκη. Το ‘χα πει ότι μπορεί να του δώσουν κανένα κόμμα… Το ‘χα προβλέψει και για τον Γιώργο Παπανδρέου και μου έλεγαν “έλα τώρα, αφού δεν έχει IQ γι’ αυτά τα θέματα”. Επαναλάμβανα, “παιδιά έχει το όνομα”… Οι πολιτικοί είναι διεκπεραιωτές και διαχειριστές. Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν είναι πλέον ηγέτες, είναι υπάλληλοι, σε διατεταγμένες υπηρεσίες. Όσον αφορά στη μέθοδο που χρησιμοποιώ για τις μιμήσεις, λειτουργώ όπως ένας συνθέτης. Ψάχνω για το πρωτόλειο, προσπαθώ να δω από που θα μου ‘ρθει η έμπνευση. Επειδή ακούω ηχοχρώματα και φωνές και επειδή είμαι φυσιογνωμιστής και… ηχογνωμιστής – φωνογνωμιστής, όπως συνηθίζω να λέω, θα πάρω ένα ερέθισμα από ο,τιδήποτε. Μπορεί κάποιος να έχει ένα κουσούρι στο σώμα του, ένα τικ ή μπορεί να μην είναι αρτιμελής. Αυτό δεν μπορώ να το σατιρίσω. Αν όμως αυτός πάει να το παίξει μάγκας, λιμοκοντόρος, γκόμενος, θα σατιρίσω το “γκόμενος” και όχι την αναπηρία. Του στυλ: “Ρε μαλάκα αφού δεν το ‘χεις, είσαι νάνος, τι πας να το παίξεις τώρα;”…
-Έχεις προσφέρει πλούσιες στιγμές γέλιου με το καλλιτεχνικό σου πόνημα. Τι κάνει εσένα προσωπικά να “σκας” στα γέλια και να περνάς γενικότερα καλά;
Κοίταξε, αυτό που σου είπα Ευθύμη μου, ένα ερέθισμα της στιγμής, κάτι που μπορεί να δω έξω στο δρόμο, το ερέθισμα έχει να κάνει με κάτι που μπορεί να δω και να αφουγκραστώ με τα μάτια, με τα αυτιά, αυτές είναι οι κεραίες μας. Αν κάτι είναι κωμικό, ευχάριστο για εμένα, θα γελάσω, όχι απαραίτητα ηχηρά. Μου συμβαίνει συχνά, με άπειρες αφορμές. Μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ, λόγου χάρη, μέσα μαζικής μεταφοράς. Δε θα με τραβήξει κανείς απ’ τα ρούχα, δεν είμαι και κανένα sex symbol, όμως θέλουν τη γνώμη μου. Κάποιοι γνωρίζουν πως έχω τελειώσει την ΑΣΟΕ και με ρωτάνε… “Γιώργο τι βλέπεις, θα τα χάσουμε τα λεφτά μας, θα βγει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός, θα έχουμε οικουμενική;…”. Τέτοια πράγματα, αλλά και προσωπικά. Θέλουν και τη σάτιρα, μου ζητούν να μιμηθώ διάφορα. Μου τονίζουν… “Γιώργο, όταν βγεις στην τηλεόραση, να κράξεις αυτό τον πούστη, αυτό τον καριόλη, αυτό τον πολιτικό”. Αυτό μ’ αρέσει…
-Κεφάλαιο συνεργάτες…
Εγώ επιλέγω πάντα τους συνεργάτες μου, διότι είναι ίσως το πιο σημαντικό επαγγελματικά. Θέλω παιδικότητα στη χαλάρωση / στα διαλείμματα και σοβαρότητα – ωριμότητα στη δουλειά. Το μεγάλο μυστικό στη δουλειά είναι να επιλέγεις τους συνεργάτες σου και να μη σου τους φυτεύουν οι άλλοι… Να είναι άνθρωποι που εκπέμπουν την ίδια θετική αύρα που βγάζεις κι εσύ, γιατί αν εσύ είσαι θετικό ιόν και ο άλλος αρνητικό, υπάρχει πάντα ένας περίεργος ηλεκτρισμός. Καλύτερα να είσαι με 3 άτομα και να έχεις καλή ενέργεια, ακόμη κι αν απαιτείται μεγαλύτερος όγκος εργασίας, παρά να έχεις 15 άτομα και να σου “χαλούν” την ενέργεια. Οι Ιάπωνες, επειδή πιστεύουν πάρα πολύ στα ενεργειακά φορτία, δεν θέλουν να τους φωτογραφίζεις -άλλο αυτοί που θέλουν να φωτογραφίζουν τα πάντα-, γιατί όταν στρέφεις φακό σε κάποιον και τον αποθανατίζεις, πιστεύουν ότι την ενέργεια του σώματός του, τη “ρουφάει” ο φακός.
-Υπάρχουν χρονικές περίοδοι, κατά τις οποίες, ενώ έχουν προηγηθεί δυνατές και επιτυχημένες δουλειές σου, ιδιαίτερα στην τηλεόραση, σε “χάνουμε” από το… γυαλί; Αυτό οφείλεται κάπου συγκεκριμένα, έχεις γίνει δέκτης “πολεμικών” τακτικών εις βάρος σου;
Δεν ξέρω τι φταίει, έχω ακούσει διάφορα, ότι “Γιώργο σε κυνηγά αυτός ο πολιτικός, αυτοί οι επιχειρηματίες…”. Είχε πει κάποτε ο μάνατζερ των Beatles ότι για να πάει μπροστά ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει 3 πράγματα: Ταλέντο, προσωπικότητα και διορατικότητα – ένστικτο, να μπορεί να προβλέπει καταστάσεις. Δεν ξέρω αν εγώ έχω αυτά τα 3, αλλά πιστεύω ότι δυστυχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτό το τρίπτυχο δεν υφίσταται και στην Ελλάδα ειδικότερα δεν επενδύουν σ’ αυτό… Ίσως θέλουν άλλου είδους τρίπτυχο. Ποιο είναι αυτό; Δεν ξέρω… Άλλος λέει, “Γιώργο επειδή δεν είσαι ταγμένος πολιτικά, γι’ αυτό την πληρώνεις”, άλλος “επειδή είσαι ΑΕΚτζής, γι’ αυτό δεν είσαι στην τηλεόραση”…. Ό,τι θες ακούς, δεν έχω καταλήξει, αλλά δεν μπορώ και να αλλάξω. Ταγμένος πολιτικά δεν είμαι. Κάποτε είχε πει ο Χατζηδάκης ότι “στην Ελλάδα για να πας μπροστά, πρέπει να είσαι ή κομμουνιστής ή ομοφυλόφιλος κι εγώ το πρώτο δεν είμαι.” Δεν είπε άμεσα ότι είναι ομοφυλόφιλος, το είπε έμμεσα. Ήταν μια εποχή που σε στιγμάτιζε κάτι τέτοιο.
-Ραδιόφωνο ή τηλεόραση; Τι σε ευχαριστεί περισσότερο;
Πιο άνετο είναι το ραδιόφωνο. Με δύο υπολογιστές και με ηχητικά εφέ, μπορώ να σου κάνω… ραδιοφωνική ταινία. Αυτό για να το κάνεις στην τηλεόραση, θέλεις ολόκληρο σκηνικό. Άμα το κάνεις “green box”, θα κουράσει πάνω απ’ τα 2-3 λεπτά.
-Μίμηση διεθνούς προσώπου, που σ’ αρέσει να κάνεις… Έχεις “ενσαρκώσει” ή θα ήθελες να κάνεις έναν “rock star”;
Έχω κάνει πολύ ευχάριστα τον Σαρκοζί, τον Τόνυ Μπλερ, τον Μπερλουσκόνι, τον Ομπάμα και τον Ολάντ. Δεν έχω κάνει ακόμη ροκ σταρ, αλλά επειδή το μυαλό μου είναι δαιμονισμένο, θα έκανα ένα σκετς, συνάντηση στον άλλο κόσμο, του David Bowie με τον Μάκη Ψωμιάδη… Παντρεύεις την υποκουλτούρα την “ντέκα” -decadance- κατάσταση της Ελλάδος με κάτι πολύ “hit rock” και …αυτό είναι black humor… θα έκανα, λοιπόν, τον Ψωμιάδη πάνω σε ένα τασάκι με στάχτη από πούρο, όπου θα του παρουσιαζόταν ο David Bowie… Αυτά μόνο σε web-tv μπορώ να τα κάνω… Επίσης, με άλλο τρόπο, στο ραδιόφωνο. Το ίδιο σκετσάκι σε ραδιόφωνο με πένθιμη μουσική να παίζει και παράλληλα ροκιές ή να ακούγονται τα “Χερουβίμ” και βαρύ μπουζούκι, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται η συνομιλία των δύο… Αυτό το φτιάχνω τώρα, μέσα σε μισή ώρα.
-Το γέλιο, η σάτιρα είναι πολιτισμός; Πώς θα προσέγγιζες τις εν λόγω έννοιες και τι θεωρείς ότι προσφέρουν κοινωνικά;
Το γέλιο για μένα είναι κίνηση και η κίνηση είναι ζωή. Η σάτιρα, η ανιδιοτελής, η ελεύθερη, ας το πούμε η σκεπτικιστική ή πνευματιστική σάτιρα, απογειώνει πιο πολύ το γέλιο απ’ το να κάνεις μια πλάκα του τύπου… “α, γελάσαμε, πες μας ένα ανέκδοτο να κάνουμε χαβαλέ ή πες μας μια μπούρδα”. Δυστυχώς, η μπουρδολογία δίνει και παίρνει. Όταν σατιρίζω ένα πρόσωπο, στην ουσία κάνω ψυχογράφημα και μπαίνω μέσα στο μυαλό του, στο πνεύμα του. Και αυτό θέλω να “γαμήσω” εγώ, το μυαλό και το πνεύμα του προσώπου, το οποίο υποδύομαι. Κι αφού “γαμήσω” το μυαλό αυτού του προσώπου και συνουσιαστώ, αυτό θα γεννήσει -είναι μυστικισμός αυτό το πράγμα, είναι μυσταγωγία- το έμβρυο, που θα είναι το αποτέλεσμα του γέλιου. Αυτό το καταλαβαίνεις με την πάροδο του χρόνου. Όταν ξεκίνησα έλεγα “μίμηση είναι ξεπατίκωμα”. Μετά στην πορεία έλεγα “αυτό το πρόσωπο πώς σκέφτεται;”. Τώρα, όταν γνωρίζω κάποια πρόσωπα από κοντά, με τη χειραψία, την ώρα που τους αγγίζω, περνάω μέσα τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι. Διαχέονται τα “hertz” που βγάζει το σώμα μου, η αύρα μου, το ενεργειακό μου πλέγμα περνά από μέσα τους και τους κατακτώ. Μετά τους βλέπω στην τηλεόραση και λέω “πω, πω αυτός είναι κουρασμένος”… Π.χ., κάνοντας φάρσα στον Ρουβά, μπήκα μέσα στο μυαλό του, του προκάλεσα τέτοιο σοκ ενεργειακό και ανησυχία στο κεφάλι του, κατέκτησα κι έλεγξα τη σκέψη του, με αποτέλεσμα 7 χρόνια μετά, το μυαλό του να ζητήσει να τραγουδήσει Θεοδωράκη. Το δικό μου “σπέρμα”, υπό μορφή ιού, είχε μπει ήδη στο κεφάλι του Ρουβά. Εγώ πιστεύω ότι ήθελε να το κάνει νωρίτερα, από τότε που του το είπα, αλλά δεν του έκατσε. Αρκετοί μου λένε… “ρε Γιώργο αυτοί οι πολιτικοί θα σε ξεπεράσουν στη σάτιρα”. Δεν πειράζει, γιατί στην ουσία εγώ τους έχω κατακτήσει. Στην ουσία αυτοί “Μητσικωστίζουν”. Έχω τα μυαλά τους ως… λάφυρα. Θα μου πεις όμως, “Γιώργο μήπως καταργούν τη δουλειά σου;” Σου είπα, ο David Bowie συναντάει τον Μάκη Ψωμιάδη, δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος, το είπα εγώ τώρα. Προφανώς αν εσύ το γράψεις τώρα με όλη την καλή σου διάθεση και αργότερα το δεις σε μια εκπομπή ή θεατρική παράσταση, δεν με πειράζει αυτό. Λένε “το άδικο δεν ευλογείται”, συμπαντικά πες εσύ την πηγή, γιατί αυτό θα σου επιστραφεί μετά.
-Σκοπεύεις να ανοίξεις “φτερά” και πάνω από το θέατρο;
Με ρωτούν γιατί δεν κάνω θέατρο… Γιατί θα πρέπει να λέω κάθε μέρα τα ίδια λόγια κι ας είναι διαφορετικό το κοινό… Ίσως κάνω μια παράσταση, όπου θα βάζω το κοινό να παίζει. Θα έρχεται υποψιασμένος ο κόσμος. Θα λέω σήμερα θα μου πείτε τι θέλετε να υποδυθώ και τα υπόλοιπα πρόσωπα θα τα κάνετε εσείς… Ισχυρίζονται πολλοί, “δεν κάνει τηλεόραση, γιατί δεν δίνει λεφτά”… Εγκλωβιζόμαστε όλοι στα λεφτά. Αν ερχόταν ένα κανάλι ή ένας χορηγός και μου έλεγε ότι θα έρθεις να δουλέψεις και κάθε 2 μήνες, αντί να σε πληρώνω, θα σου δίνω 2 αεροπορικά εισιτήρια να πάρεις όποιον θες μαζί σου και να πας στο Θιβέτ, όλα πληρωμένα, θα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή! Να με ξεκουνήσει κι απ’ την καρέκλα. Εδώ τι καθόμαστε και λέμε, για τις τρέχουσες ανάγκες, να πληρώσουμε λογαριασμούς, να είσαι συνέχεια στο ίδιο καβούκι, να πάρεις μια άδεια και αν…
-Η πιο “χρυσή” στιγμή της καριέρας σου μέχρι τώρα…
Η καλύτερη στιγμή είναι όταν αρχίζεις. Όταν ξεκίνησα στους “Συνωμότες της Νύχτας” (στον 9,84), ήταν μια φάση παρθενογένεσης και ένα καινούριο πράγμα… Δεν ήξερα που πήγαινα. Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Ωστόσο τα πρώτα βήματα που κάνει ένα παιδί, όταν στυλώνει τα πόδια του και αρχίζει και περπατά, είναι ξεχωριστά. Το οποιοδήποτε ταξίδι είναι τα πρώτα χιλιόμετρα, τα πρώτα βήματα. Αυτό που λένε οι Κινέζοι, περιγράφοντας τη ζωή: Το ταξίδι του ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων, ξεκινά με ένα βήμα…
-Τα επερχόμενα βήματά σου…
Το επόμενο βήμα δεν ξέρω αν θα είναι τηλεόραση. Μπορεί να είναι και κάτι μέσα απ’ το internet. Θέλω να το συζητήσω με την ομάδα που έχω. Μέσα στα media θα είναι… Είχα σκεφτεί -δεν το έχω απορρίψει- κάτι να γινόταν μέσα σε ένα μαγαζί, να έκανα παραστάσεις, αλλά δεν προέκυψε και το αφήσαμε. Οπότε δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω στη χρονική φάση που με ρωτάς.
-Ποιους / τι αγαπάς και ποιους / τι αντίστροφα -τυχόν- απεχθάνεσαι;
Αγαπώ τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Αγαπώ τη σύντροφό μου, την κόρη μου, τους γονείς μου, αγαπώ ό, τι με περιβάλλει και δεν έχω την απαίτηση να μ’ αγαπά αυτό. Απεχθάνομαι την ψευτιά. Απεχθάνομαι αυτό που δεν κινείται, το οποίο κρύβεται, είναι ύπουλο, αυτό που είναι στο σκοτάδι. Απεχθάνομαι τον χαμελεοντισμό και την κυκλοθυμία… Μ’ αρέσει αυτός ο οποίος είναι straight, ευθύς μέχρι τέλους. Υπάρχει μια διπλωματία, που ορισμένοι τη χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν ή από ανιδιοτέλεια ή ακούσια. Αυτούς δεν τους κακίζω. Αλλά αυτοί που το κάνουν επίτηδες και είναι τρόπος ζωής τους… Τους απεχθάνομαι. Επιπλέον, μου αρέσουν τα βιβλία, η αναρρίχηση κ.α. Αγαπώ τη φύση, έχει μια μουσικότητα κι εγώ πιστεύω ότι έχω μουσικό αυτί. Αν με ρώταγες τι θα ‘θελες να είχες κάνει, θα σου ‘λεγα ότι θα ήθελα να μπορώ να μιλάω άλλες 2-3 γλώσσες, να ήξερα μουσική να μπορώ να συνθέτω και επειδή μ’ αρέσει η κίνηση θα ήθελα να μπορώ να χορεύω. Τις μιμήσεις τις είχα από μικρό παιδί, δεν πήγα σε θεατρική σχολή, είμαι αυτοδίδακτος. Επιπρόσθετα, να έχω την άνεση να πάω για 2 χρόνια στην Αργεντινή, να μάθω αυτοδίδακτα ταγκό, να μιμηθώ τον πρόεδρο της Αργεντινής, να μιλάω ισπανικά, να επισκεφθώ τους γκουρού, τον Δαλάι Λάμα, να τον μιμηθώ. Επαναλαμβάνω, όχι “ξεπατηκοτούρα”, να διεισδύσω σε έναν γκουρού και να δω πως είναι και αυτό να το βγάλω σαν αποτέλεσμα…. Αλλά αυτό πρέπει να το κάνεις βίωμα. Την αναζήτηση νέων κοινωνιών. Νέας ανθρωπολογίας και νέας “ανθρωπομορφίας”… Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
-Θέλω τη δική σου μοναδική “ματιά” πάνω στη σύγχρονη εγχώρια και διεθνή πραγματικότητα…
Έχουμε μπερδέψει το σώμα με τη σάρκα. Έχουμε θωρακιστεί. Έχουμε μια συναισθηματική πανούκλα, πέραν της μούχλας που προκαλεί η ακινησία. Θωρακιζόμαστε από το μαιευτήριο. “Τι θα πει η κοινωνία, τι θα πει η γειτονιά”. Καθόμαστε και βάζουμε τη σημαία της Γαλλίας και γιατί έπρεπε να βάλουμε αυτή και όχι τη σημαία της Τουρκίας… Τι είναι οι σημαίες, τι είναι τα σύνορα, τι είναι οι θρησκείες, τι είναι τα φράγκα… Άλλοι έχουν ευρώ κι άλλοι έχουν πούτσες… Για μένα αυτό που μετράει είναι το πνεύμα η ιδεολογία, το μυαλό, ο σκεπτικισμός. Και γι’ αυτό καμιά φορά η θρησκεία, δε θέλει τα ελεύθερα μυαλά. Η ελεύθερη βούληση δημιουργεί ύλη. Σου τρομοκρατούν τη σάρκα για να φτάσουν στο μυαλό. Όταν ήδη είσαι “ψεκασμένος”, “ακτινοβολημένος” ή θωρακισμένος από διάφορες συσκευές ή wifi ή ό,τι άλλο, είσαι αποχαυνωμένος και έρμαιο. Χαίρομαι που γνωρίζω ανθρώπους που έχουν ένα ποδήλατο σπαστό, δεν έχουν κινητό και σου λένε θα με βρεις στη δουλειά ή το βράδυ που θα ανοίξω για λίγο τον υπολογιστή… Μια που είπες για ματιά… τα μάτια είναι η ψυχή του ανθρώπου… Είναι ο μόνος μυς του ανθρώπινου σώματος που δε γερνά ποτέ…
-Ό,τι πιο εκστατικό έχεις βιώσει και ίσως κάτι που σε στιγμάτισε.
Δεν κάνω “up to the point” κάπου… Μπορεί ο πατέρας μου να ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι μια δοκιμασία. Την έχω αποδεχτεί και την έχω ασπαστεί, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Κάτι θέλει να με διδάξει αυτό. Νομίζω ότι όλα γίνονται επί σκοπώ. Κάποτε ένας γέροντας πνευματικός ιερέας, όταν του είπα ότι “ο Θεός με τιμωρεί ίσως για κάποια πράγματα”, μου απάντησε πως ο Θεός δεν τιμωρεί, απλώς επιτρέπει κάποια πράγματα να γίνονται και κάποια πράγματα δεν τα επιτρέπει να γίνονται. Και το θεώρησα αυτό σαν μια δοκιμασία. Το λέει και το Ευαγγέλιο ότι το μείζον – το κακό, δεν είναι να πέσεις κάτω από κάτι, είτε ψυχικά, είτε σωματικά. Το μείζον είναι να μην σηκωθείς. Οφείλεις να είσαι σε κίνηση, να λες θα το ξεπεράσω.
-Εξάρχεια… Ποια είναι η φιλοσοφία που “κρύβουν”, κατά τη γνώμη σου; Ποια η σχέση σου μαζί τους;
Τα Εξάρχεια για μένα είναι ένα ενεργειακό “Τρίγωνο των Βερμούδων”, να το πω έτσι χαριτολογώντας, το οποίο έχει τους δικούς του νόμους και κανόνες. Δεν θα το έλεγα γκέτο, αλλά είναι ένα ενεργειακό πεδίο, το οποίο γι’ αυτούς που βιώνουν τη φιλοσοφία των Εξαρχείων, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για εμένα είναι ένα ανεξάρτητο κομμάτι της Αθήνας, της Ελλάδος. Τα Εξάρχεια είναι Εξάρχεια, τελεία και παύλα. Πως λέμε η Αρχαία Αγορά είναι Αρχαία Αγορά και η Ακρόπολη είναι Ακρόπολη… Έχουν μια συνεχή κίνηση, έχουν ζωή. Κατά καιρούς κάποιοι πήγαν να τα δηλητηριάσουν, να τα μπασταρδέψουν, να τα χρησιμοποιήσουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Τα Εξάρχεια είναι ένα φαινόμενο, που εκφράζει τους αντιεξουσιαστές, τους αντικρατιστές… Μάλλον εκφράζει τους ελεύθερους, σκεπτόμενους Έλληνες. Τους ελεύθερους, σκεπτόμενους ανθρώπους, τους στοχαστικούς, αυτούς που δεν καλουπώνονται. Εκεί δε χωρά ούτε ο κρατισμός, ούτε η αστυνομική εξουσία, ούτε τίποτα. Είναι αυτό το ιδιαίτερο που έχουν. Τα Εξάρχεια είναι Πνεύμα. Όσοι έχουν ζήσει εκεί κι έχουν μεγαλώσει εκεί διακατέχονται από αυτό το Πνεύμα, το οποίο βγάζει μια ανησυχία. Για μένα το “ελεύθερα σκεπτόμενος” είναι το αληθινό, είναι το φως. Όταν πάει να μπει ένα ψέμα μέσα στην αλήθεια, είναι σαν να πάει να μπει στην φωτιά το παγάκι. Τι να πει το παγάκι στη φωτιά; Έλιωσε, εξατμίστηκε…
-Αν έπρεπε να μιμηθείς τον εαυτό σου, σε ποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου θα εστίαζες; Ποια είναι η εξέλιξη του χαρακτήρα σου με την πάροδο των ετών;
Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Παλιότερα ήμουν πιο ανυπόμονος. Βασικά ήμουν πάντα ανυπόμονος. Είχα θυμό. Δύο πράγματα δεν μπορώ πλέον και σε εμένα και στους άλλους, το θυμό και την υστερία. Δεν “την παλεύω” με τα νεύρα. Επιπρόσθετα, δεν ανέχομαι πλέον την επιβολή. Για να σου σπάσουν τον τσαμπουκά, να σε ρίξουν και να σε “καθίσουν”, σου λένε “δεν σε θέλουμε, τα ίδια κάνεις πάλι…” Εκεί πρέπει να έχεις τον τσαμπουκά και να βρεις έναν δίαυλο, αποφασισμένος να βγάλεις αυτά που θέλεις προς τα έξω. Η δουλειά μου με έχει βοηθήσει στο να ψυχογραφώ και να γίνομαι καλύτερος ψυχολόγος του εαυτού μου και των άλλων, πέραν των προσώπων που υποδύομαι.
-Το μήνυμά σου / η ευχή σου για το 2016, με όποιον τρόπο εσύ θέλεις…
Να είμαστε όλοι ενωμένοι, αγαπημένοι, να ανοίξουμε τις καρδιές μας, το μυαλό μας, να δεχτούμε γνώση, αγάπη, να δώσουμε αγάπη, γιατί αυτά είναι αλληλένδετα και αλληλέγγυα. Αυτό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Να μάθουμε για μια ακόμη φορά να επιζητούμε την αλήθεια και τους αληθινούς ανθρώπους δίπλα μας. Μόνο τα αληθινά πράγματα που κάνεις ή που τα βιώνεις ή που σου έρχονται και τα αποδέχεσαι, σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, σε απογειώνουν. Να βρίσκουμε τρόπους και μεθόδους να τη… βγαίνουμε στους ενοχλητικούς… Πάψε να τρομοκρατείσαι. Πρέπει να βλέπεις την πίσω πλευρά της εικόνας του προσώπου που γνωρίζεις, την πίσω πλευρά όλων των πραγμάτων. Προσωπικά, αυτό με κάνει να οραματίζομαι. Έτσι, φτιάχνω τη δική μου… τηλεόραση, τη δική μου εικόνα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι το καλύτερο είναι ο στοχασμός, το βιβλίο, η γνώση και φυσικά η μουσική…
Ακολουθεί το μίνι “σκετσάκι” David Bowie – Μάκη Ψωμιάδη, από τον “master” του είδους… EXjoy and stay “EX”…
