του Ευθύμη Κουτσούκη (Μr EX)
Mαριάντζελα (Angel Lo Verde) και Αλέκος Αράπης. Δύο άνθρωποι, μία ψυχή… Ένα «δίδυμο» στη ζωή, στην καλλιτεχνική έκφραση, στα πιστεύω, στο… κυνήγι των ονείρων τους. Η μεν πολυμουσικός με 20ετή «θητεία» στο χώρο της μουσικής, ο δε ομοίως πολυεκφραστικός μέσω πολλών συνεργασιών του επί 36 συναπτά χρόνια με ηχηρά ονόματα του χώρου. Ανάμεσα σε αυτά ο ένας, μοναδικός και αξεπέραστος Παύλος Σιδηρόπουλος, στου οποίου την μπάντα (σ.σ. «Απροσάρμοστοι») έπαιξε μπάσο και έβαλε τη δική του «πινελιά» δημιουργίας. Δύο ήταν οι προφανείς λόγοι, για τους οποίους αποφάσισα να συνομιλήσω με τα ΕΞ-αιρετικά αυτά παιδιά -γιατί παραμένουν παιδιά, στη μουσική τους… έκρηξη και στάση απέναντι στη σοβαροφάνεια και τυποποίηση της σύγχρονης πραγματικότητας- : Πρώτον, 27 Ιουλίου του 1948 γεννήθηκε ο Παυλάρας, πολιτιστική «σημαία» της αγαπημένης μας γειτονιάς και φυσικά των απανταχού ανοιχτών, καινοτόμων και «απροσάρμοστων» μυαλών, γεγονός που με οδήγησε στην επιθυμία να κουβεντιάσω με κάποιον, που τον γνώριζε καλά, και δεύτερον η πρόσφατη εμφάνιση (η τελευταία ουσιαστικά) των “Angel Lo Verde and Satyros Larousse”, μέχρι πρότινος το συγκρότημα της Μαριάντζελα και του Αλέκου, στο 1ο Rock Summer Festival, στην περιοχή της Βούλας. Ο… επιούσιος ωστόσο λόγος της συγκεκριμένης συνέντευξης, στην οποία δεν παρατίθενται οι ερωτήσεις που τους τέθηκαν, καθώς –πέραν του προφανούς, δηλαδή της εξοικονόμησης χώρου- ο λεκτικός «χείμαρρός» τους θεωρώ πως τις αναδεικνύει αρμονικά, είναι ο εξής: O «Εξαρχειώτης» θέλει να μοιράζεται μαζί σας σκέψεις και βιώματα ανθρώπων επαναστατικών, διαφορετικών, ασυμβίβαστων, ανεξάρτητων και αληθινών. Άνευ προσχημάτων, άκριτα, αδέσμευτα και πάνω απ’ όλα ελεύθερα! The “EX” way… Απολαύστε την τελευταία για το καλοκαίρι βασική συνέντευξη του «ΕΞ»…
Αλέκος: Ξεκίνησα το 1978. Συγκεκριμένα στις 2 Μαρτίου ήταν η πρώτη μου συναυλία. Με άλλους τρεις συμμαθητές μου, ως “Fat Boys Band”, διότι ήμαστε… γεματούληδες. Τότε ήμουν drummer. Στη συνέχεια έπαιξα με μια φοβερή φιγούρα εκείνο τον καιρό, του οποίου το παρατσούκλι ήταν “Dr John”, κατά κόσμο Γιάννης Βεζύρης. Είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική κι έπαιζε blues, ένα μουσικό είδος που αγαπούσε. Είχε δικούς του στίχους, αλλά αυτό που σε κέρδιζε ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε μουσική. Στο πλευρό του βρέθηκαν πάρα πολλοί μουσικοί, ειδικά στην αρχή της καριέρας τους. Ακολούθως στη ζωή μου μπήκε ο Παύλος Σιδηρόπουλος… Περίπου 10 χρόνια το μουσικό «κεφάλαιο» με τον Παύλο, από το 1980 μέχρι το 1990. Ταυτόχρονα, όσον αφορά στο «επαγγελματικό» μέρος έπαιξα, μεταξύ άλλων, με τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον Χρήστο Δάντη κ.ά. Όταν παράτησα, για ευνόητους λόγους αυτό το κομμάτι, ασχολήθηκα με πιο… έντεχνα πράγματα. Συνεργάστηκα και με τον Γιώργο Δημητριάδη, ο οποίος πήρε τη… σκυτάλη από τον Παύλο ως τραγουδιστής στους «Απροσάρμοστους». Μετά συνυπάρξαμε στους δικούς του «Μικρούς Ήρωες». Έπειτα, έπαιξα με τον Πορτοκάλογλου, άλλα 6-7 χρόνια. Επίσης, με τον Τζιμάκο, τον Πανούση. Με την πάροδο των παραπάνω συνεργασιών, επικράτησε μία περίοδος «απόσυρσης», για να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Μία δουλειά, ονόματι «Ι5», την οποία εγώ κυκλοφόρησα, αλλά η προώθησή της από τους αρμόδιους, κατά έναν αστείο τρόπο –με πραγματικά τραγελαφικές συγκυρίες- ήταν μηδαμινή. Ουσιαστικά η εν λόγω δουλεία ήταν το «απόσταγμα» των συνεργασιών μου με τα προαναφερθέντα καλλιτεχνικά πρόσωπα. Ήθελα να εκφράσω ένα «ευχαριστώ» για όσα μου έμαθαν. Αναφερόμενος στα πρόσφατα χρόνια, την περίοδο 2007-2011 συνεργάστηκα με τον Πλιάτσικα. Επιπλέον, πρέπει οπωσδήποτε να επισημανθεί ότι πολύ όμορφες εμπειρίες, ίσως τις εξαιρετικότερες της ζωής μου, μου χάρισαν τα ταξίδια με την Κρίστη Στασινοπούλου, το διάστημα 2002-2003. Τα περισσότερα πράγματα τα έμαθα, εξαιτίας αυτών των ταξιδιών. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου διαστήματος συνειδητοποίησα την πλάνη που «φάγαμε» ως άνθρωποι. Κι επειδή σε μερικές ημέρες κλείνουν τα 40 χρόνια… δημοκρατίας, για εμένα 40 χρόνια ψέματος, θα ήθελα να διευκρινίσω τα ακόλουθα: Πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι λειτουργούσαν τόσα χρόνια με κοινό σκοπό την πλάνη, που μας έφερε στην κατάντια που βιώνουμε τώρα. Μεγαλώσαμε με την παιδεία ότι στο εξωτερικό ο Έλληνας δεν μπορεί να σταθεί, ότι με τη γλώσσα μας δεν πάμε πουθενά… Γύρισα σχεδόν τη μισή υφήλιο και νομίζω πως σύσσωμη η ελληνική κοινωνία συνωμοτεί στο να μην επιτρέπεται σε ανθρώπους που μπορούν να λάμψουν, να διαπρέψουν στο εξωτερικό. Είναι πολύ στενάχωρο… (σ.σ. δηλώνει φανερά συγκινημένος ο Αλέκος…). Από το 2006 δε μέχρι σήμερα είμαστε μαζί δημιουργικά, καλλιτεχνικά και ανθρώπινα με την Μαριάντζελα, ως αναπόσπαστο κομμάτι… Πάντως, συνολικά μιλάμε για 36 χρόνια μουσική πορεία.
Angel: Παίζω 20 χρόνια μουσική στην Ελλάδα. Ξεκίνησα με τη δική μου μπάντα και στη συνέχεια συνεργάστηκα με διάφορους μουσικούς, είτε ως μπασίστρια, είτε ως τραγουδίστρια ή drummer. Να σημειώσω ότι έχω στηρίξει μόνο την underground σκηνή και είμαι περήφανη γι’ αυτή μου την επιλογή. Είναι κάτι που με κάνει να κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ και να μη φτύνω τον εαυτό μου το πρωί, όταν ξυπνάω. Βλέποντας, ειδικότερα, πως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αισθάνομαι δικαιωμένη γι’ αυτή μου τη θέση. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια πραγματοποιήθηκαν πολλές καλλιτεχνικές συνυπάρξεις με αξιόλογα άτομα και φοβερούς μουσικούς. Διαχρονικά προσπαθούσα να έχω τα δικά μου μουσικά σχήματα, προκειμένου να εκφράζομαι πραγματικά. Αυτό που επικράτησε τελικά ήταν επίσημα η αρχή μας με τον Αλέκο, αν και «τζαμάραμε» και πειραματιζόμασταν πολύ νωρίτερα, από εποχή «Ι5». Από την πλευρά μου, όσον αφορά στον Αλέκο, θα ήθελα να πω ότι είναι άνθρωπος απίστευτα παρατηρητικός, έχει να πει τόσα πολλά και μέχρι στιγμής δεν το είχε κάνει… Συγκινούμαι κι εγώ με τη σειρά μου. Όταν βλέπεις να γίνεται όλος αυτός ο χαμός, όχι μόνο στον χώρο της μουσικής, δεν ξέρεις που να στραφείς. Ειδικότερα, προσπαθούν να εξαλείψουν και να ξεφτιλίσουν την ουσία και τη μαγεία της μουσικής, που βιώνουμε εγώ, εσύ, ο Αλέκος, λίγοι άνθρωποι γενικότερα. Με τους “Satyros Larousse”, λοιπόν, ξεκινήσαμε να καυτηριάζουμε κοινωνικά ζητήματα. Δεν ήθελα απλά να ακουστούν τα κομμάτια μου. 11 χρόνια τώρα με τον Αλέκο, αυτό κάνουμε. Μου αρέσει να μιλάω έξω από τα δόντια, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Λες στον κόσμο αφυπνίσου, κινητοποιήσου και σε γράφει. Γινόμαστε γραφικοί και το μισούμε αυτό. Δεν το θέλουμε. Μιλάμε για έναν ανεξήγητο λήθαργο. Προτιμούμε να μείνουμε χωρίς δουλειά. Δεν είμαστε μαριονέτες-juke box να παίζουμε μόνο διασκευές και να κάνουμε τους «καραγκιόζηδες». Η μουσική είναι πολιτισμική δημιουργία. Δεν έχουμε καμία διάθεση να παίζουμε για λίγα άτομα που θέλουν το δίσκο μας τσάμπα… Έχουμε κι εμείς υποχρεώσεις και λογαριασμούς. Όπως λέει και ο Αλέκος είμαστε επαγγελματίες τόσα έτη, πληρώνουμε ταμεία, δε διαφέρουμε από οποιονδήποτε άλλον επαγγελματία. Επειδή επιλέξαμε με τον Αλέκο -έχοντας τα ίδια πιστεύω, όντας δεμένοι τόσο δυνατά σε όλα τα επίπεδα μαζί, φτιάχνοντας έναν κόσμο που μας ευχαριστεί- αυτό που γουστάρουμε, πρέπει να το «πληρώνουμε» καθημερινά…; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που μας γεμίζει, με την όποια απήχηση του κόσμου. Έχουμε ευθύνη απέναντι σε εμάς και στους συνεργάτες μας. Με τον Αλέκο νιώσαμε από την πρώτη στιγμή μουσικό δέος ο ένας για τον άλλον, είμαστε και οι δύο πολυμουσικές προσωπικότητες. Ο μεν Αλέκος παίζει μπάσο, αλλά έχει περάσει από διάφορες οργανικές «θέσεις», εγώ δε τραγουδάω και έχω παίξει σχεδόν όλα τα όργανα. Αυτή η χημεία ήταν αναπόφευκτο να περάσει και σε προσωπικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να γίνουμε ζευγάρι και στη ζωή. Είχαμε τις ίδιες καλλιτεχνικές επιρροές, κάτι το οποίο βγαίνει και στα κομμάτια μας, τα οποία «παντρεύουν» soul, funk, blues, rock…
Αλέκος: Όταν γνώρισα την Μαριάντζελα, κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος μου… Και τρελός να είμαι, τουλάχιστον υπάρχει ένα άτομο, που θα με συντροφεύσει στην τρέλα μου. Η αγάπη και η αφοσίωση για τη μουσική σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι χόμπι. Προσωπικά, δεν παίζω για τα χρήματα, αλλά διότι μου χαρίζει ισορροπία, με βοηθά να κρίνω τους γύρω μου, με «γιατρεύει»… Δεν υπάρχει άδικο στη μουσική. Σου δίνει έναν παράδεισο, τον οποίο δεν πρέπει να τον επιστρέψεις κόλαση! Περιορισμένος αριθμός μουσικών το γνωρίζει και το σέβεται αυτό. Η μουσική είναι ανθρώπινο δημιούργημα, πηγάζει από την κοινή λογική, είναι ένα όμορφο παιχνίδι-αδιαίρετο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, και την έχουμε ανάγκη όλοι μας. Η επίθεση, που γίνεται διεθνώς και με περισσότερες «χοντράδες» στη χώρα μας -το πιο εχθρικό μέρος για να την παράγεις- κατά αυτής δεν προέρχεται από καμία τρόικα, αλλά από τον τρόπο που πολλοί συνάνθρωποί μας την αντιμετωπίζουν. Κι αυτό το έμαθα μαζί με την Μαριάντζελα! Ως “Angel Lo Verde and Satyros Larousse” δε θα συνεχίσουμε πλέον. Δεν έχουμε κάτι με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, οι δυο μας συνεχίζουμε κανονικά, με την ίδια διάθεση να λέμε αυτά που μας διέπουν. Το κουραστικό είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν ακούει, παρόλα αυτά εμείς λειτουργούμε και περνάμε μηνύματα μέσα από την καρδιά μας. Είμαστε αλλεργικοί στην άκρατη εμπορικότητα που επικρατεί και στην έλλειψη ευαισθητοποίησης. Βαρεθήκαμε το στημένο σύστημα και δε θέλουμε να συμμετέχουμε σε αυτό.
Angel: Έχουμε με τον Αλέκο την εντύπωση ότι δεν εισακούγονται τα κομμάτια μας, τα οποία εγώ γράφω και μαζί «χτίζουμε», με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε πως δεν έχει νόημα ως “Satyros Larousse” να κάνουμε ζωντανές εμφανίσεις. Αυτό δε σημαίνει πως θα σταματήσω να γράφω και μαζί με τον Αλέκο να δημιουργούμε.
(«Κεφάλαιο» Σιδηρόπουλος) Αλέκος: Όταν έχεις ζήσει τα καλύτερά σου χρόνια πλάι στον Παύλο, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός απέναντί του. Δεν διδάχτηκα απλώς από τον Σιδηρόπουλο, ανδρώθηκα μαζί του. Παρατήρησα διαφόρων ειδών συμπεριφορές ανθρώπων, που ούτε φανταζόμουν ότι υπήρχαν, με «οδηγό» τον Παύλο. Μέσα από το πάθος του για την ηρωίνη, καθώς και το μεγάλο του πάθος για τη μουσική. Συμβάδιζαν αυτά τα δύο για τον Παύλο. Δεν… κατάπινε το ένα το άλλο. Η ενασχόλησή του με τα ναρκωτικά ήταν ένα «καταφύγιο», απ’ όπου έπαιρνε δύναμη για τη μουσική του. Δυστυχώς υπάρχει κι αυτός ο τρόπος. Δικαίωμά του ήταν και το έκανε. Ήταν σαν πατέρας μου, είχα χάσει και τον βιολογικό μου πατέρα. Δε θα άλλαζα τίποτα, έζησα ευτυχισμένες στιγμές μαζί του. Ο ίδιος είχε όλα τα προτερήματα, που μπορείς να λατρέψεις σε έναν άνθρωπο, και ταυτόχρονα όλα τα ελαττώματα που σιχαίνεσαι. Την ίδια στιγμή που τον αγαπούσες, μπορεί να έκανε κάτι, το οποίο θα σε ωθούσε να μην του μιλήσεις για ημέρες. Ένας πλήρης άνθρωπος… Δε φοβόταν να σου δείξει την αδυναμία του. Είχε το σκεπτικό, «πρεζάκι είμαι, τι περιμένεις, αν δε… δαγκώσω εσένα, τον φίλο μου, τότε ποιον;»… Ακόμα κι αυτές οι σκληρές εμπειρίες υπάρχουν στη ζωή και εγώ τον ευχαριστώ που τις έζησα. Με το που πέθανε, πολλοί, οι οποίοι δεν θαύμαζαν τον Παύλο, έβγαλαν χρήματα εις βάρος του, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε πλέον και δεν είχαν τον αντίλογό του. Ήταν ακίνδυνος μετά θάνατον… Δεν τέθηκαν ποτέ ερωτήματα, όπως γιατί όταν ήταν εν ζωή, όσα γράφονταν αποτελούσαν ουσιαστικά «φτύσιμο» στον Παύλο, ενώ στην πορεία όλοι αυτοί τον μυθοποίησαν. Με αφορμή τον Σιδηρόπουλο, να τονίσω ότι στην Ελλάδα όλοι δίνουν σημασία στον τραγουδιστή και τον μουσικό τον απαξιώνουν, σαν να μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του. Λες και δεν είναι οι μουσικοί αυτοί που πραγματικά… ντύνουν τη φωνή και τη σκηνική του παρουσία. Σχετικά με την τελευταία περίοδο της ζωής του Παύλου, θυμάμαι που μου είχε πει… «όση σκόνη και να μου βάλουν μπροστά μου, εγώ θα την πάρω Αλέκο». Τόσο απογοητευμένος ήταν! Ένα μικρό παιδί, που έδινε στον κόσμο, μέσω της δημιουργίας του, ένα «βάζο με γλυκά» και οι συνάνθρωποί του με τη σειρά τους, όχι μόνο δεν την έπαιρναν, αλλά την πέταγαν κάτω… Συν τοις άλλοις, είχε χάσει τη μάνα του, είχε παραλύσει το χέρι του, ο πατέρας του έπαθε εγκεφαλικό, δέχτηκε πολλαπλά και συναπτά χτυπήματα. Είναι άδικο να χαρακτηρίζεις κάποιον ως δειλό ή ό,τι άλλο, ελαφρά τη καρδία. Συνοπτικά για εμένα ο Παύλος είναι διαχρονικός. Έχει πει όχι μόνο αυτά που λαμβάνουν χώρα τώρα, αλλά και αυτά που είναι πιθανά για το μέλλον. Η αισιοδοξία του ήταν μεγαλειώδης. Επιπρόσθετα, ήταν τρομακτικά ντόμπρος! Είναι αδιανόητο το πως ένα εξαρτημένο από ναρκωτικά άτομο χρησιμοποιούσε τόσο λογικά επιχειρήματα, ώστε να σε αποτρέψει να πάρεις ουσίες. Όσες φορές κι αν του ζήτησα να δοκιμάσω, μόνο χαστούκι δε μου έριξε! Ήταν τεράστιος! Μία ανθρωπάρα!!! Ο Παυλάρας, κατά την άποψη μου, διάλεξε να «φύγει», χρησιμοποιώντας την ηρωίνη. Πεποίθησή μου είναι πως το έκανε ηθελημένα. Τίναξε την μπέρτα του κι έφυγε μακριά… Πώς να επιβιώσει ένα τέτοιο μυαλό μαζί με όλο αυτό τον «πολτό»;… Βασικά πλαγκτόν είμαστε, τροφή για τους έχοντες και εξουσιάζοντες, που μας πετούν «βυζιά», «μπούτια» και «κώλους», για να μας επιδείξουν τον πλούτο τους, για να δούμε τι θα κερδίσουμε, εφόσον πάμε μαζί τους… Γίνε κι εσύ τσιράκι, για να σου λέω τι να κάνεις και τι να παρουσιάζεις!
Angel: Κeep moving! Συνεχίστε μπροστά, μην κοιτάτε πίσω και κάνετε ό,τι μπορείτε καλύτερο, σε όλα τα επίπεδα!
Αλέκος: Η ιεραρχία κερδίζεται και κατακτιέται μόνο με αγάπη και αφοσίωση, με τίποτε άλλο! Έτσι γίνεσαι αποδεκτός ως ηγέτης…
Εξάρχεια… Αλέκος: Ένας τόπος ανταλλαγής ιδεών, όπου μπορείς να συναντήσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους-νιάτα κάθε ηλικίας και καθόλου lifestyle. Angel: Τα Εξάρχεια για εμένα σημαίνουν πολλά. Το κυριότερο όμως είναι ότι το 1ο μου επίσημο live ήταν στο “ΑΝ” Club με την 1η σύνθεση “Meanie Geanies”, το 1996. Δε θα μπορούσα με τίποτα να ξεχάσω από που ξεκίνησα.