Ο μεγάλος σεισμός, από τον οποίο συγκλονίστηκε η γειτονική Ιταλία, δεν είναι τίποτα, μπροστά σ’ αυτόν, που θα προκληθεί από μία πιθανή κατάρρευση της οικονομίας της.
Ήδη, το τραπεζικό της σύστημα, βαρύνεται με κόκκινα δάνεια που φτάνουν της τάξης των 400 δις Ευρώ, ενώ με πρόσφατες έρευνες, υπολογίζεται ότι θα αγγίξουν τα 1 τρις, εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. Δυστυχώς, εκείνοι που θα κληθούν να πληρώσουν τις ζημίες, είναι οι Ιταλοί πολίτες, μέσω του κουρέματος των καταθέσεων και των τραπεζικών ομολόγων που έχουν στη διάθεσή τους, αφού βάσει των νέων τραπεζικών κανόνων, που ισχύουν από το 2016, δεν επιτρέπεται οποιασδήποτε μορφής, κρατική παρέμβαση-βοήθεια. Περαιτέρω, το Δημόσιο χρέος της, είναι εφτά φορές υψηλότερο της Ελλάδας, αφού έχει εκτιναχθεί στα 2,2 τρις Ευρώ, ασχέτως, που είναι προς το παρόν βιώσιμο, λόγω των οικονομοτεχνικών αλχημειών, που ακολουθεί η Κεντρική Τράπεζα. Παράλληλα, απ’ την αρχή της κρίση, η βιομηχανικής της παραγωγή, έχει υποστεί καθίζηση, της τάξεως του 25%. Οι εξελίξεις αυτές, δείχνουν την πόρτα εξόδου τόσο στους καταθέτες, όσο και στους επενδυτές, οι οποίοι έχουν αρχίσει να την εγκαταλείπουν μαζικά. Όλα τα παραπάνω στοιχεία, σε συνδυασμό με τα πολιτικά σκάνδαλα που ταλανίζουν τη γείτονα, αποτελούν την τέλεια συνταγή θανάτου για το οικονομικοκοινωνικό της σύστημα. Εύκολα λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε, πως η κατάσταση της Ιταλίας έχει ένα έντονο άρωμα Ελλάδας, αποτελώντας όμως, ένα εκρηκτικότερο μείγμα, για τα θεμέλια του 4ου Ράιχ. Έστω όμως και εάν διασωθεί η Ιταλία, ακολουθούν τ’ άλλα υπερχρεωμένα κράτη, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, το Βέλγιο. Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο, εάν συνυπολογίσουμε, τις πιθανές επιπτώσεις που θα υποστεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, λόγω της εξόδου της Μ. Βρετανίας απ’ αυτό. Γίνεται αντιληπτό, πως δεν μπορεί να διαιωνίζεται εσαεί, μια παθογόνος κατάσταση, κατά την οποία, οι κυβερνήσεις θα διασώζουν τις εμπορικές τράπεζες, εκείνες με τη σειρά τους τα κράτη, κι όλο το μοντέλο να εξαρτάται απ’ τις Κεντρικές Τράπεζες.
Κ. Χ.