Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη μοιάζει με κατάρα.
Μια κατάρα που είναι καλά κρυμμένη κάτω από ένα χαμόγελο ή μια ευγενική φυσιογνωμία. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε!
Το να «είμαι καλός» συχνά σημαίνει να αποσιωπώ τα πραγματικά μου συναισθήματα. Σημαίνει να παραιτούμαι από την ειλικρίνεια στις σχέσεις μου επειδή με καταβάλλει ο φόβος της κριτικής ή της απόρριψης. Ένας «καλός άνθρωπος» μιλάει και φέρεται με τρόπους που πιστεύει ότι θα αρεστός στους γύρω του ή τουλάχιστον δεν θα τον φέρουν αντιμέτωπο με την κριτική ή την απόρριψη.
Αν νιώθετε ότι είστε υπερβολικά καλός με τους άλλους ή αν σχετίζεστε με ένα άτομο υπερβολικά καλό, απλά θυμηθείτε ότι δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη δεν αποφέρει πάντα τα ζητούμενα αποτελέσματα. Δεν κάνει τις σχέσεις πιο εύκολες, δεν εγγυάται την άνευ όρων αποδοχή από τους άλλους και δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Αντίθετα, μας καταπιέζει και μας γεμίζει θυμό. Για να υπάρχει ψυχική ισορροπία χρειάζεται μερικές φορές να τσαλακώσουμε την εικόνα μας απέναντι στους άλλους, να πούμε μερικά όχι και να χαλάσουμε χατίρια.
Χρήστος Σιάμος