Δεν μου αρέσει να γράφω θλιβερές ιστορίες. Κάποιες όμως πρέπει να ειπωθούν. Και αυτή συνέβη στην καρδιά των Εξαρχείων, στην Πλατεία. Η ιστορία διαδραματίστηκε μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, που όλη η πλατεία ή σχεδόν όλη, αναστατώθηκε από ένα απελπισμένο κλάμα ενός μικρού γατιού. Την επόμενη μέρα το πρωί, ένα σημείωμα κυκλοφορούσε στα αμάξια τα οποία ήταν αραγμένα στην Πλατεία, μεταξύ των οποίων και το δικό μου: «Υπάρχει ένα γατάκι στη μηχανή του αυτοκινήτου σας». Κοίταξα, δεν είδα τίποτα. Το απόγευμα το σημείωμα άραζε σε άλλο αμάξι, μετά σε άλλο, σε άλλο… Το βράδυ έψαξα να βρω το δύστυχο πλάσμα που έκλεγε. Το είδα… Τρομαγμένο μετακινούταν από το ένα αμάξι σε άλλο. Δεν κατάφερα να το πιάσω. Ούτε εγώ, ούτε κανένας και καμία που προσπάθησε να πιάσει το δύστυχο πλάσμα..
Την επόμενη ημέρα το σημείωμα ήταν ακριβώς σε ένα αμάξι έξω από το σπίτι μου. Και τότε εμφανίστηκε η Τόλο. Μια πανέμορφη κοπέλα που ήρθε από την Ελβετία με καταγωγή από το Αφγανιστάν και έμενε σε μια από τις καταλήψεις των Προσφύγων στην περιοχή μας. Μαζί με μια φίλη της ελληνίδα επίσης συμπαραστάτρια των Προσφύγων και κάτοικο της Κατάληψης, προσπαθούσαν μαζί μου να απεγκλωβίσουν το μικρό πλασματάκι. Η Τόλο με μια αγωνία γεμάτη αγάπη έκατσε πολύ ώρα πρωτοστατώντας στην Επιχείρηση. Εκεί, ακούραστη, αγέρωχη, γεμάτη συμπόνοια. Αφού δεν καταφέραμε τίποτα, αρχίσαμε να μηχανευόμαστε διάφορα πράγματα. Και τότε φώναξε τα «αδέλφια» της από την κατάληψη. Παιδιά και άντρες διαφόρων εθνικοτήτων, μαζεύτηκαν ώστε να σηκώσουν το αμάξι, ή να προσπαθήσουν να το πιάσουν ανασηκώνοντας το καπό. Για ώρα πολύ, ώρα… Κάποια στιγμή άνοιξαν προσεκτικά το καπό, το γατάκι εμφανίστηκε, η ευκαιρία χάθηκε… Για πάντα… Το γατάκι το έσκασε και πήγε σε άλλο αμάξι…Ένα παιδί 12 χρονών από το Αφγανιστάν, χώθηκε από κάτω για μισή ώρα προσπαθώντας να το βγάλει. Ένα παιδί από την Αλγερία που συχνάζει στην Πλατεία χώθηκε επίσης κάτω από το αμάξι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος σήκωνε το αμάξι για να χωρέσει ο νέος. Τίποτα… Το γατάκι τρομαγμένο δεν καταλάβαινε ότι θέλουμε να το σώσουμε. Τρόμαζε όλο και περισσότερο.
Ένα ζευγάρι με ένα παιδάκι επίσης πρόσφυγες, σταμάτησε να βοηθήσει. Μια κοπέλα διερχόμενη με ένα μηχανάκι, σταμάτησε να ρωτήσει αν θέλουμε βοήθεια. Ο περισσότερος κόσμος που περνούσε και μας έβλεπε, όλο και κάποια ιστορία είχε να μας πει για το γατάκι και την δική του προσπάθεια να το σώσει… Μέσα στην λύπη και την αγωνία έβλεπες μια απίστευτη αλληλεγγύη για αυτό το πλάσμα. «Οι ξένοι», ειδικά «οι ξένοι». Λες και νιώθανε πως ήταν η απελπισία και ο τρόμος του αδύναμου πλάσματος. Λες και η σωτηρία του ήταν και δική τους. Δεν λείπανε βέβαια και οι άστοχες θεωρίες κάποιων , θαμώνων της πλατείας, που κάνανε χάζι με την δική μας απέλπιδα προσπάθεια.
Κάποια στιγμή τα παράτησα, απελπίστηκα, κουράστηκα, ένιωσα πως αυτό το πλάσμα δεν είχε τύχη να σωθεί… Έφυγα αργά το βράδυ. Με μια ματιά που έριξα από το μπαλκόνι μου αργότερα, η Τόλο ήταν ακόμη εκεί. Κουρασμένη μα δυνατή, όμορφη και αγέρωχη.
Το γατάκι χάθηκε… Την άλλη μέρα σταμάτησε η φωνούλα του. Δεν ξέρουμε τι συνέβη… Μάλλον ακολούθησε την σκλήρή μοίρα των αδέσποτων πλασμάτων. Όμως έμεινε η πικρή του ανάμνηση μέσα στην καρδιά μου και η Τόλο που μαζί με τα αδέλφια της τους Πρόσφυγες, προσέφεραν λίγη αγάπη και αλληλεγγύη σε αυτό τον σκληρό κόσμο.
Εύη Βρέττα