«Ενδιαφέρομαι για το γατάκι. Πού είναι να έρθω να το πάρω; Α, όχι δεν θα το έχω μόνο μέσα, τα ζώα πρέπει να είναι έξω, στο φυσικό τους περιβάλλον, άλλα θα το βάζω και μέσα.
Να το στειρώσω; Μμμμ, όχι είμαι εναντίον της επέμβασης στη φύση… Να έρθετε να δείτε το σπίτι μου αν είναι κατάλληλο; Ε, όχι… Δεν βάζω ξένους στο σπίτι μου… Τσιπ; Πονάει αυτό; Αφού, θα το έχω μόνο μέσα γιατί να του βάλω τσιπάκι, δεν θα το χάσω… Συμβόλαιο υιοθεσίας; Ναι, τι είναι αυτό… Περίφραξη; Αφού δεν θα το βγάζω μπαλκόνι; Ναι, το καλοκαίρι θα αερίζω, άλλα θα το έχω με επίβλεψη έξω..Σιγά μην πέσει, αφού θα το προσέχω.. Όχι, όχι πώς θα τινάζω;»…
Όταν κάνεις εθελοντισμό με τα αδέσποτα ζωάκια, ένα κομμάτι του μπορεί να είναι οι υιοθεσίες… Αν νομίζετε ότι είναι κάτι χαρούμενο, και ότι απλά βρίσκεις σπιτάκι για τα αδέσποτα, κάνετε μεγάλο λάθος… Και αυτό γιατί περιέχει πολύ ψάξιμο, αγωνία, κόπο και πολλές φορές ψυχική οδύνη…
Όταν μαζεύουμε ένα γατάκι από το δρόμο, ξεκινά ένας αγώνας δρόμου… Αρχικά να το πάμε γιατρό. Εκεί θα του γίνει η πρώτη εξέταση, αποπαρασίτωση και έλεγχος της υγείας του. Θα του δοθεί θεραπεία για τυχόν μύκητες κα διάρροιες, που είναι συνήθη φαινόμενα στα μωρά. Αν είναι άρρωστο, θα γίνει ένας ολόκληρος αγώνας για να σωθεί η ζωή του. Στη συνέχεια, θα αρχίσει το ψάξιμο για φιλοξενία… Αν δεν βρεθεί, μπορεί να προστεθεί και αυτό στα τόσα που έχουμε στα σπίτια μας ή να πληρώσουμε για τη φιλοξενία του σε κάποιο κτηνιατρείο, σε κάποιο άτομο που φιλοξενεί ζωάκια. Όπως και να ‘χει, είναι ένα πλάσμα που σώσαμε και ξοδέψαμε χρόνο κόπο και χρήμα γι’ αυτό. Ένα πλάσμα που το έχουμε αγαπήσει και το έχουμε πονέσει…
Κι έρχεται η ώρα να βρούμε τους υποψήφιους γονείς.. Οι οποίοι θα πάρουν ένα έτοιμο γατάκι εμβολιασμένο και πολλές φορές στειρωμένο. Και δεν αντιλαμβάνονται την ευθύνη που έχει ένα ζώο και ότι εμείς κοπιάσαμε για αυτό. Και ακούμε τα χίλια δύο… Γιατί τα θέλουν και έτοιμα φυσικά κι όχι να πάρουν ένα από το δρόμο. Και δεν αντιλαμβάνονται τι είναι για το ζώο πρώτα και έπειτα για εμάς να χαθεί ή να πάθει κάτι το πλάσμα που τους εμπιστευτήκαμε. Και ότι εμείς δεν είμαστε οι περίεργες τρελές, που θέλουμε να μπαίνουμε στα σπίτια των ανθρώπων. Αλλά εμείς είμαστε που σώσαμε και πονέσαμε μία ψυχή και θέλουμε, όσο είναι δυνατόν, να εξασφαλίσουμε ότι πάει σε καλά χέρια. Γιατί κάθε πλάσμα που σώσαμε κι έπεσε από μπαλκόνι, σκοτώθηκε ή χάθηκε κάθε πλάσμα που ο γονιός του εξαφανίστηκε μαζί με αυτό και δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε, είναι ένα βάρος στην ψυχή μας, που δεν θα φύγει ποτέ.. Πόσες φορές επίσης δεν δώσαμε ζωάκι με όλα όσα ορίζει ο νόμος και μας το επέστρεψαν πίσω… Πίσω σαν κάτι που δανείστηκαν. Και άντε πάλι εμείς από την αρχή…
Γι αυτό σας λέω.. Όλοι εσείς που θέλετε να υιοθετήσετε, σκεφτείτε το καλά… Μια ψυχή βάζετε σπίτι σας που θα σας δεσμεύσει για πολλά χρόνια, όσο ζήσει μαζί σας ως ισότιμο μέλος της οικογενείας σας… Και σκεφτείτε κι εμάς λίγο, γιατί μαζί με το ζωάκι παίρνετε κι ένα κομμάτι της δικής μας ψυχής….
Εύη Βρέττα