Κουράστηκα να δουλεύω! Ναι, τι ωραία που ακούγεται!
Τρεισήμισι μήνες συνεχόμενης δουλειάς! Επιτέλους! Μια αξιοπρεπής δουλειά. Πάνε τέσσερις μήνες που τελείωσα με την προηγούμενη δουλειά, δηλαδή μια αιωνιότητα. Πόσο σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο που ήμουνα! Έχω ανακαλύψει ξανά τον εαυτό μου και διαπίστωσα ότι η ζωή γυρνούσε γύρω από τη δουλειά, ή πιο σωστά γύρω από την απουσία της. Τα τελευταία χρόνια ζω μέσα στην αβεβαιότητα. Η επαφή μου με τον διαδικτυακό κόσμο με φέρνει σε συνεργασία με τις αμφιβόλου διάρκειας και πληρωμής προσφερόμενες εργασίες. Ντύθηκα μασκότ, προκειμένου να διαφημίσω προϊόντα κάποιας γνωστής εταιρείας. Θα μπορούσα έτσι ντυμένος να φύγω, να μη γυρίσω ποτέ ξανά στη δουλειά. Να μη γυρίσω σπίτι μου. Να μη γίνω ποτέ ο ίδιος, να συνεχίσω να ζω ως μασκότ. Η επαφή μου όμως με τα παιδιά με κάνει να ξεχνώ ότι μισούσα το μασκάρεμα. Ένα χαζό αστείο, ένας μικρός μορφασμός και η χαρά παραμονεύει στη γωνία. Κατάφερα να το σκάσω. Τρέχω και νομίζω ότι το σκάω από αυτή τη χώρα, από αυτή την κατάσταση, αλλά και λίγο από τον εαυτό μου. Πληρώνομαι, ή μάλλον ελπίζω ότι θα πληρωθώ, και ποιος είναι άραγε ο μισθός της αξιοπρέπειάς μου; Τώρα εργάζομαι ως υποαπασχολούμενος σε εταιρεία που ως πελάτης κατηγορούσα. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι η άπορη γυναίκα που ζητά τον οβολό των περαστικών βγάζει περισσότερα λεφτά από εμένα. Το πώς έφτασα να ζηλεύω και να φθονώ μία άπορη είναι ένα φάντασμα που θα με βασανίζει τις επόμενες ώρες. Οϊμέ! Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω να δουλεύω και να γίνομαι –όχι εγώ– η δουλειά-αντικείμενο του πόθου κάποιων που με θεωρούν πολύ τυχερό: Λίγες ώρες και διασκεδαστικές! Part time, κακοπληρωμένη, λόγω της κρίσης! Δουλειά και να είναι διασκεδαστική; Πού ακούστηκε; Όλα αυτά ήταν ένας εφιάλτης. Και ο εφιάλτης πέρασε. Τον έζησα στο μεδούλι μου. Έμαθα να ζω με την αβεβαιότητα. Όχι να είμαι η αβεβαιότητα. Αύριο πιάνω ξανά δουλειά. Μια κανονική δουλειά, διάρκειας τρεισήμισι μηνών!
Νέλλη Περιστεροπούλου