3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
Αλήθεια;
Το πρόβλημα βρίσκεται στην οριοθέτηση της αλήθειας. Στην οριοθέτηση του «μου» και του «σου». Η σωστή και τίμια οριοθέτηση της είναι από εμάς για εμάς. Τι μας αρμόζει και πως πορευόμαστε. Από εμάς για εμάς. Κατά την δημόσια αποκάλυψή της γίνεται αιτία διαφορετικότητας, προστριβής ή σύγκρουσης. Η δικιά σου και η δικιά μου, στα μαχαίρια.
Ή στον αντίποδα γίνεται ταύτιση, ένταξη σ’ ένα κοινό υποσύνολο. Η δικιά σου και η δικιά μου, αγκαλιά. Γίνεται κοινή για τα κοινά. Η διαστρέβλωση ξεκινά με το αξίωμα: «Η μόνη αλήθεια».
Γιατί δικαίωμα στο αξίωμα τούτο έχει μόνο η ίδια η αλήθεια. Και όποιος πει: «Είμαι αλήθεια» είναι αξίωμα. Ή τρελού ή αληθινού. Άλλο ανάμεσα δε χωρά. Η ειρωνεία είναι ότι μας περιέχει όλους και εμείς είμαστε υποσύνολά της. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε ως εκεί που τα τόξα μας το επιτρέπουν και κατανοούμε μονάχα όσους περιέχονται ή τέμνονται μαζί μας. Κομματάκια ενός άγνωστου ολόκληρου. Συνήθως ή αδιαφορούμε ή δε βλέπουμε καθόλου. Συνήθως μας πονά ή μας ενοχλεί, όταν είναι των άλλων. Κομματάκια περαστικά. Η ουσία της βρίσκεται στην απλότητα. Έτσι είναι ευκολονόητη, εύπεπτη, άκακη, εποικοδομητική, ενωτική, δεν φθείρει αλλά αναδεικνύει τον άνθρωπο. Δεν αποσκοπεί πουθενά παρά μόνο στον ίδιο της τον εαυτό, δεν χαμογελά με χαλαρότητα και ελαφρότητα. Προπάντων δεν υπαινίσσεται, σέβεται. Όταν είναι σκληρή φωνάζει: «Δες με επιτέλους». Και έτσι δίνει ευκαιρίες. Την αλήθεια την ζεις, δεν την επιβάλλεις. Κι αν η αλήθεια εχθρεύει, δεν είναι αλήθεια. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι δημιουργία, όχι καταστροφή. Και πάντα, μα πάντα οδηγεί στην αγάπη.
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ) /
Twitter: @k1xem