Η καρδιά αυτής της στήλης δεν χτυπάει πια… Σταμάτησε πριν λίγες μέρες και μαζί της έφυγε ένα σημείο αναφοράς των φιλόζωων της περιοχής των Εξαρχείων. Ο φίλος και αγαπημένος μας Βασίλης Κολλιόπουλος έφυγε λίγο καιρό μετά την πολυαγαπημένη του γυναίκα Μπίλιω. Ο Βασίλης μου ζήτησε να αρχίσω να γράφω για τον «Εξαρχειώτη». Το πρώτο μου άρθρο είχε για θέμα αυτόν και την γυναίκα του Μπίλιω και το μαγαζί τους στην Τοσίτσα. Ήταν η αρχή της γνωριμίας μας και είχα ενθουσιαστεί με την καλοσύνη τους και την αμέριστη αγάπη που έδειχναν στα ζώα και στα αδέσποτα της περιοχής τους, τα οποία τάιζαν, στείρωναν και πολλές φορές περιέθαλπαν με δικά τους έξοδα. Ένα μαγαζί γεμάτο αγάπη. Εκείνος δεν ήθελε να το δώσει για δημοσίευση, γιατί ήταν σίγουρος ότι θα γινόταν αντιληπτό ότι πρόκειται γι’ αυτούς. Εγώ επέμενα. Τους αγάπησα και γίναμε φίλοι. Μέσα σε τρεις μήνες χάθηκαν και οι δύο, γεγονός που μου θύμισε πόσο τραγικό πράγμα μπορεί να είναι αυτή η ζωή. Ο Βασίλης ακόμα και μέσα στην αρρώστιά του με έπαιρνε τηλέφωνο και με πίεζε να γράψω ένα άρθρο για τον «Εξαρχειώτη». Επίσης, ονειρευόταν την ύπαρξη ενός κτηνιατρικού κέντρου αλληλεγγύης στα Εξάρχεια. Στον Θεό δεν πιστεύω ούτε στην μεταθανάτια ζωή φυσικά. Δεν θεωρώ ότι είναι κάπου εκεί ψηλά και μας βλέπουν, ούτε ότι είναι μαζί, ούτε τίποτα. Χαίρομαι μόνο πραγματικά που σε αυτή τη ζωή υπήρξαν δύο άνθρωποι σαν αυτούς τους δύο, που αγαπούσαν τα ζώα και τους ανθρώπους, που έζησαν και χάρηκαν τη ζωή τους και που έφυγαν με αξιοπρέπεια αφήνοντας πίσω τους εμάς να τους θυμόμαστε και να τους αγαπούμε. Χαίρομαι επίσης που είχα την χαρά και την τιμή να τους γνωρίσω και να με θεωρήσουν φίλη τους. Το μαγαζί τους θα μείνει ανοιχτό και ζωντανό από τα πολυαγαπημένα τους ανίψια Γιάννη και Κωνσταντίνα, που έχουν ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη τους. Το φορτίο της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της φιλοζωίας που άφησαν πίσω τους η Μπίλιω μας και ο Βασίλης μας.
Εύη Βρέττα