Είχα την τύχη και την ευθύνη να σταλώ από το Κ.Ι.Φ.Α. στο νοσοκομείο των φυλακών του Κορυδαλλού με ένα κυβερνητικό κλιμάκιο, ως οδοντίατρος.
Τα συναισθήματα και οι σκέψεις από αυτήν τη σύντομη εμπειρία θα με συνοδεύουν νομίζω για πάντα… Οδηγώ και προσέχω. Κάπου πρέπει να στρίψω δεξιά εκεί που τελειώνει το οικοδομικό τετράγωνο από κάτι κτήρια καφεκίτρινα, παλιά και άχαρα με ψηλό τοίχο και το αγκαθωτό σπιράλ συρματόπλεγμα από πάνω. Στρίβοντας στον κάθετο δρόμο, ένα σούπερ, υπερμοντέρνο και καταφανώς πανάκριβο οικοδόμημα στα αριστερά μου, το Δημαρχείο (!!!) Κορυδαλλού, όπως έμαθα αργότερα. Δεξιά μου, φυσικά, οι φυλακές. Μεγάλες, άσχημες και σιωπηλές. Συνεχίζοντας προς το αδιέξοδο, όπως καταλαβαίνω, φωνές παιδιών και μαθητές με σακίδια περπατάνε, προς τα που; Να και ένα γήπεδο μπάσκετ και πιο μέσα τελικά ναι, απίστευτο, να κι ένα σχολείο… κολλητά στις φυλακές. Νομίζω γυμνάσιο-λύκειο, αν θυμάμαι καλά τις ηλικίες. Να παρομοιάζουν το σχολειό τους με τη φυλακή και να εξοικειώνονται με το θέμα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Πολύ παιδαγωγικό!!! Στο τέλος του αδιεξόδου πάλι τοίχος, μία πύλη εισόδου, ένα παρκινγκ σε ένα οικόπεδο με χώμα και αγριόχορτα και ένα πρόχειρο φυλάκιο με κάτι ματατζήδες, να φυλάνε σκοπιά έχοντας βάλει κάτι ασπίδες δικές τους για μπάλωμα στον τοίχο, για να προστατεύονται από τον βοριά.. Εικόνες τριτοκοσμικές, που θυμίζουν Μέση Ανατολή. Μόνο που χιονίζει. Και μετά το πέρασμα από την πύλη το έργο που παίζεται: Εξπρές του μεσονυκτίου. Η λαϊκιά ξανθιά γκόμενα με το εφαρμοστό ταγιεράκι, κολλητή φούστα αγκαλιά με τις αξιοσέβαστες καμπύλες της. Πλάι της και ένας άντρας (αλίμονο!): Κλασσικός δημόσιος υπάλληλος παλαιάς κοπής, επαρχιώτης, δεν θυμάμαι καν τι αξίωμα έφερε. Εξυπηρετικοί, περιποιητικοί και άχρωμοι. Το γραφείο είχε φόντο εικονίσματα αγίων προς επιβεβαίωση των αγαθών προθέσεων της διεύθυνσης!!! Θεέ, Αλλάχ, υπάρχεις; Εδώ ο χρόνος έχει σταματήσει στη δεκαετία ’60, τότε που κτίστηκε το κτήριο, μάλλον επί εθνοσωτηρίου… Αλλά και οι εργαζόμενοι έχουν μείνει βαλσαμωμένοι μαζί με τις μεθόδους σωφρονισμού!!! Έγκλειστοι κι αυτοί στο έλεος της κόλασης. Με τι εφόδια πολεμούν την αναπόδραστη αποκτήνωση τους; Η ομάδα των επισκεπτών κι εγώ μαζί, εξωγήινοι ! Υπουργοί και βουλευτές χωρίς τουπέ και παρατρεχάμενους, χωρίς ασφάλεια και με εμφανή διάθεση να δουν και να ψηλαφήσουν κάτω από τα επιφαινόμενα, μια πολιτισμική κλάση παραπάνω από το ανεκτό του περιβάλλοντος χωροχρόνου!!! Και τέλος τα υποκείμενα… Άτομα που υπομένουν μια βίαιη ζύμωση πολυπολιτισμικότητας και πολυσυλλεκτικότητας, μια δραματική απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης τους και πολλών ειδών ταπεινώσεις ως προσωπικότητες.
Πέρα όμως από την πολιτική διάσταση υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, ο πολιτισμός μιας χώρας. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις και η πολιτική βούληση. Αυτό που είδα, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, όπου πολύ συχνά ο Άλλος απλά δεν υπάρχει. Υπάρχω μόνο Εγώ, οι αγωνίες μου και οι επιθυμίες μου και Εσύ πρέπει να με διευκολύνεις, ειδάλλως να εξαϋλωθείς!!! Αυτή την κοινωνία δεν τη θέλω, αυτόν τον εσωτερικό φασισμό πολεμώ, προσπαθώντας να γίνω η αλλαγή που θέλω να συμβεί γύρω μου (όπως είπε ο Γκάντι). Προσπαθώ να γίνω Εμείς μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες και συλλογικές δράσεις. Είμαι άραγε μόνη; Και πότε όσοι σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο και δρούμε ανάλογα, θα γίνουμε η κρίσιμη μάζα, που θα αλλάξει επιτέλους την κατάσταση; Η δημοκρατία δεν είναι απλώς μια ιδέα, ένα ιδανικό, είναι ο τρόπος να συναλλάσσεσαι με τον Άλλον και να τον καλωσορίζεις στη ζωή σου, διαχειριζόμενος τις αντιθέσεις με τρόπο επωφελή και για τα δύο μέρη.
Αύρα Παπαθανασίου