της Κέλλυ Καρά
Έζησα από κοντά το live των Ζιώγαλα, Γιοκαρίνη, Μηλιώκα και Παπαδόπουλου (ο πάλαι ποτέ Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ).
Οι πόρτες του Κυττάρου άνοιξαν στις 22:00 και ο χώρος γέμισε από κόσμο διαφόρων ηλικιών, παρέχοντας τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να ξεκινήσουν ένα ακόμα από τα μουσικά ταξίδια τους, λίγο πριν τις 00:00. Η εισαγωγή της συναυλίας πραγματοποιήθηκε από το μουσικό σχήμα, παίζοντας 2 πολύ γνωστά ροκ κομμάτια της ξένης σκηνής, δίνοντας έτσι το ρυθμό για να συνεχιστεί η βραδιά. Ύστερα από το “ζέσταμα”, οι μουσικοί καλωσόρισαν από κοινού τον κόσμο, υποσχόμενοι ένα δυνατό και αξέχαστο βράδυ. Το κοινό έδειξε εξ’ αρχής τον ενθουσιασμό του με τη συμμέτοχη του και τη ζωντάνια του. Οι παρευρισκόμενοι είχαν τη χαρά να ακούσουν παλιά αγαπημένα τραγούδια των τεσσάρων καλλιτεχνών, ενώνοντας τις φωνές τους, δημιουργώντας παράλληλα μια ατμόσφαιρα οικεία για τους παλαιότερους και αντίστοιχα εκρηκτική για τους νεότερους. Συχνά, είχαν αλληλεπίδραση με το κοινό και αυτό με τη σειρά του έδινε μια ξεχωριστή εγγύτητα στο όλο κλίμα. Εκτός από δικά τους κομμάτια, ακούσαμε και τραγούδια των Σιδηρόπουλου, Κούτρα και Μπουλά. Μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα με το γεγονός ότι στα περισσότερα τραγούδια ένωσαν τις φωνές τους 2 (ή ακόμα και 3) γενεές φίλων της ελληνικής ροκ, πράγμα που προσωπικά με γέμισε ελπίδα, διαβεβαιώνοντάς με ότι τα νέα παιδιά θα επηρεαστούν από αυτούς τους άξιους… θρύλους στο να δημιουργήσουν καινούρια μουσικά μονοπάτια. Εν τέλει ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά και για εμένα, προσωπικά, ιδιαιτέρως, νοσταλγική!