του Ευθύμη Κουτσούκη (Mr EX)
“Mini” συνέντευξη του ηθοποιού και τραγουδιστή Χρήστου Κάλλοου, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία της παράστασης “Mπλοκ Ιχνογραφίας”, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ο ίδιος… σκιαγραφεί σημαντικούς σταθμούς της επαγγελματικής πορείας του μέχρι στιγμής, καθώς και το καλλιτεχνικό-ανθρώπινο “πορτρέτο” του. EXjoy and stay “EX”!
Ας ξεκινήσουμε με κάτι ιδιαίτερο από το πρόσφατο παρελθόν σου. Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Επιλέχθηκες να συμπρωταγωνιστήσεις με την πασίγνωστη ηθοποιό και υποψήφια για Όσκαρ Αμερικανίδα, Elizabeth McGovern, στο έργο “Sunset at the villa Thalia” (Ηλιοβασίλεμα στη βίλα Θάλεια) του Βρετανού συγγραφέα, Alexi Kaye Campbell. Ποιες εμπειρίες και ποια συναισθήματα… έφερες μαζί σου, μετά την ξεχωριστή αυτή συνεργασία;
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έκανα μια ακρόαση σε ένα θέατρο, το οποίο κατά πολλούς είναι το κορυφαίο στον κόσμο. Το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, όπου υπάρχουν ηθοποιοί εγνωσμένοι, που ακόμα και με τα συγκεκριμένα “badgets” τα οποία παρέχει, επιδιώκουν πάση θυσία να παίξουν εκεί. Εν ολίγοις, είναι ιδιαίτερα τιμητικό να ανέβεις στην εν λόγω σκηνή. Μετά την ακρόαση, λοιπόν, έλαβα μια απάντηση, στην οποία τονιζόταν ο ενθουσιασμός για την αυθεντικότητα του ηθοποιού, Χρήστου Κάλλοου… Στην αρχή πίστεψα ότι είναι κάποια μορφή πλάκας, ακολούθως προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Όσον αφορά στις συνθήκες που βίωσα, καμία σχέση με την αγαπημένη μου πατρίδα. Κάθε εβδομάδα σε πληρώνουν, τα ωράρια, η συμπεριφορά γενικά είναι εξαιρετική. Το αποκορύφωμα: Ενώ ήταν να κάνω δύο μήνες πρόβες και 3 μήνες παραστάσεις (όλες sold out), μου έδωσαν επιπλέον δέκα ημέρες για να ξεκουραστώ! Ένιωθες πως σαν ηθοποιός είσαι κάτι! Επίσης, η όλη εμπειρία ήταν συγκλονιστική από την πλευρά των συναδέλφων. Καμία υπεροψία, ένα… αγκάλιασμα, μια αλληλεγγύη. Παρόλο που έχω παίξει στην Επίδαυρο κι έχω κάνει αρκετά σοβαρά πράγματα στον ελλαδικό χώρο, το μέγεθος εκεί με έκανε να αισθάνομαι άυλος! Λόγου χάρη, να πίνεις καφέ με τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, προκειμένου να ρωτήσει τη γνώμη σου για τα εκεί πολιτιστικά δρώμενα. Εδώ, υποτίθεται ότι έχουμε μια προοδευτική αίσθηση, “αριστερής” αλληλεγγύης… Ας μου επιτραπεί η έκφραση… “του κώλου τα εννιάμερα”! Στην Αγγλία, σε ένα θεωρητικά συντηρητικό κράτος, αντίκρισα μια αληθινή δημοκρατία, όπου όλοι γίνονται δέκτες σεβασμού και τα πάντα λειτουργούν άψογα! Ωστόσο, να δώσω τα εύσημα στους Έλληνες ηθοποιούς, οι οποίοι, όπως εγώ, έχουν μάθει να παλεύουν καλλιτεχνικά. Εν κατακλείδι, ήταν μεγάλη μου τιμή να είμαι ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που πάτησε το επίμαχο σανίδι, πέραν ορισμένων Ελληνοκυπρίων, που διαμένουν στην Αγγλία.
Μπλοκ Ιχνογραφίας…
Θα σου πω με ειλικρίνεια ότι και εδώ θεωρώ εαυτόν τυχερό, που μου δίνεται η ευκαιρία να ερμηνεύσω ένα ποιητικό κείμενο. Στην επερχόμενη παράσταση δεν υπάρχει η συνήθης δυνατότητα αυτοσχεδιασμού. Σε μία ώρα και δέκα λεπτά, ό,τι έχει πει ο ποιητής Κώστας Καρτελιάς, οφείλω να το αποδώσω αυτολεξεί. Εδώ είναι και το ενδιαφέρον του πράγματος. Δούλεψα πολύ και προσπάθησα να μπω στη λογική του Κώστα. Δεν σου κρύβω ότι σε πολλά σημεία ταιριάζω με τον ποιητή. Μπαίνω στη διαδικασία να ιχνογραφήσω τη μάνα, τον πατέρα, τον πρώτο έρωτα, τον φίλο… Είναι κοινά βιώματα, όλων μας. Είναι υλικό της ζωής μου. Υλικό, το οποίο όλοι κουβαλάμε και το οποίο θα αναγνωρίσουν όσοι δουν το θεατρικό έργο. Για παράδειγμα, όταν λέω… “α, ρε μάνα χθες σε κάλεσα στον ύπνο μου, να έρθεις να με μαλώσεις”, τι παραπάνω, τόσο γνώριμο για τον καθένα, να πεις; Μου βγάζει δικά μου πράγματα, με διευκολύνει επί σκηνής.
Η… κούνια που “λίκνισε” τον Χρήστο και η άποψή σου για την, κατά κύριο λόγο, αρνητικά σχολιασμένη περίοδο των βιντεοταινιών…
Υπήρξα πάντα μετριόφρων. Οι συνθήκες που μεγάλωσα ήταν αντικειμενικά δύσκολες. Ορφανοτροφείο… Αυτό δημιούργησε ένα χαρακτήρα ανθρώπου, που δεν τα βρήκε… ρόδινα. Περίμενα τη μάνα μου να με επισκεφθεί κάθε Κυριακή στο ορφανοτροφείο. Αυτές, βέβαια, οι κακές παιδικές στιγμές με δυνάμωσαν περισσότερο, για να αντιμετωπίσω τις κακοτοπιές του αύριο. Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω τη θεατρική μου καριέρα, εγκατέλειψα μια εργασιακή ασφάλεια, ώστε να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ. Ενδεικτικά αναφέρω ότι έχω κάνει 47 ταινίες/βιντεοταινίες. Με αποτέλεσμα να επισημάνουν κάποιοι, “τι να μας πει αυτός;…”. Σε πληροφορώ ότι την εποχή της βιντεοκασέτας, που έχει κατακριθεί έντονα, λέγοντας πως οι ηθοποιοί εκείνων των ημερών ήταν κακοί, πολλοί επεδίωκαν να παίξουν στις τότε παραγωγές. Μάλιστα, άλλοι αρνούνται τη συμμετοχή τους σε σχετικές ταινίες. Προσωπικά, αποτελεί καμάρι μου. Αυτό μπορούσα να κάνω, ζούσα από αυτή τη δουλεία, δεν ήταν πάρεργο. Ακόμα και σε χρονικές… αρπαχτές των 2-3 εβδομάδων, που διαρκούσαν μερικές ταινίες, εγώ προσπαθούσα να αφομοιώσω τον αντίστοιχο ρόλο και να τον ενσαρκώσω σωστά. Δεν ζητώ συγχωροχάρτι! Εν τέλει, ο ηθοποιός, ο οποίος έκανε βιντεοταινίες, πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, ενώ άλλοι δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε απ’ έξω… (γέλια). Παρόλα αυτά, τιμώ και αγαπώ όλους τους συναδέλφους, απλώς θα επιθυμούσα επαγγελματικά να ήμαστε πιο κοντά και παράλληλα να βοηθάμε τα νέα παιδιά του χώρου.
Η “ταυτότητα”, κατ’ εσέ, του Έλληνα…
Δίχως κάποια έκδηλη εθνικοφροσύνη, πιστεύω πως είμαι τυχερός που είμαι Έλληνας. Δεν θέλω να επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι ηττοπαθής ή να έχω γύρω μου ανθρώπους, οι οποίοι μου κουνούν το δάχτυλο. Νομίζω ότι ο Έλληνας από τη φύση του δύναται να μεγαλουργήσει, εφόσον αποφασίσει να συλλειτουργήσει με τον διπλανό του. Έχουμε δυστυχώς ένα βασικό χαρακτηριστικό, το γεγονός ότι προσπαθούμε ο ένας να… φάει τον άλλον. Αυτό ακριβώς μας έχει φέρει σε αυτή τη στασιμότητα, δίνοντας το δικαίωμα να λέγεται “α, ο Έλληνας”…, ενώ αντίστροφα θα έπρεπε να λένε την ίδια φράση και να τρέμουν, που την αρθρώνουν!
Έπονται ακριβείς λεπτομέρειες της παράστασης “Μπλοκ Ιχνογραφίας”
Ηχητικό spot:
Μία παράσταση σε… σέπια, βασισμένη σε ποιητικά αφηγήματα του Κώστα Καρτελιά, με τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Μιχάλη Γρηγορίου.
Ο Χρήστος Κάλλοου επιστρέφοντας απο το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας όπου έπαιξε στο Sunset at the Villa Thalia του Alexi Kaye Campbell σε σκηνοθεσία Simon Godwin συνεργάζεται τώρα με την σκηνοθέτη ‘Aννα Σωτρίνη στο “Μπλοκ Ιχνογραφίας” του Κώστα Καρτελιά.
Η ποιητική αφήγηση ενός άνδρα που παρατηρεί την καθημερινότητα αλλά ανατρέχει διαρκώς και στη μνήμη, γίνεται θεατρικό υλικό που εικονοποιεί καλειδοσκοπικά τις αναμνήσεις, τους συνειρμούς και τις σκέψεις του ήρωα, παίζει με το χρόνο και «υπονομευτικά» ή εύστοχα χρήζει συμπρωταγωνίστρια του αφηγητή ή και απόλυτη πρωταγωνίστρια μια γυναίκα: αυτό είναι το «Μπλοκ Ιχνογραφίας», παράσταση που, βασισμένη στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Κώστα Καρτελιά (εκδόσεις «Αιγόκερως», 2014) με την πρωτότυπη μουσική που είχε γράψει, είτε μελοποιώντας κάποια ποιήματα, είτε εμπνευσμένος από αυτά, ο Μιχάλης Γρηγορίου και με τη δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία της ‘Aννας Σωτρίνη, κάνει πρεμιέρα στις 29 Οκτωβρίου (21.00) στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Ο Χρήστος Κάλλοου και η Ioustina Maciaszek αναλαμβάνουν τους δύο σχεδόν αρχετυπικούς ρόλους του άνδρα και της γυναίκας: Εκείνος λίγο πριν από το τέλος της ζωής του κάνει έναν ιδιότυπο προσωπικό απολογισμό: Ματαίωση , ήττα, μοναξιά, αλλά και καθημερινές σκέψεις που συμπλέκονται με πανανθρώπινες ιδέες και συναισθήματα, για την φιλία, τον έρωτα ,την παιδική ηλικία, την οικογένεια, τον Θεό, την ζωή και τον θάνατο. Εκείνη πρωταγωνιστεί στη μνήμη του και αντιδρά κάποτε απρόβλεπτα, σ΄ένα σκηνικό παιχνίδι που εξελίσσεται με συγκίνηση, με χιούμορ, με αυτοσαρκασμό, με ανατροπές. Εμβόλιμα ως απαραίτητα δομικά στοιχεία της δράσης ή των συνειρμών ακούγονται τα τραγούδια του Γρηγορίου a capella,τα οποία ερμηνεύει ο Χρήστος Κάλλοου ή συνοδεύονται απλά από ένα βιολί. Αντίστοιχη, εμβόλιμη και αναγκαία αποστολή έχει και η προβολή του Video που σκηνοθέτησε ο Ευάγγελος Κάλλοου με τη συμμετοχή των Μαρίας Μπονδούκα , Θάλειας Κουντουράκη, Ιωάννας Πιταούλη, Λίνας Νταμάνη και Μαρίνας Τσιαμαντά. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης έχει κάνει η ‘Aννα Μαχαιριανάκη.
Η ‘Αννα Σωτρίνη που υπογράφει και το σχεδιασμό των φωτισμών, εκτός από τη σκηνοθεσία (με βοηθό της την Ιωάννα Πιταούλη) και τη δραματουργική επεξεργασία, αντιμετωπίζει τα διαφορετικά επεισόδια της αφήγησης και της μνήμης του ήρωά της, ως «ένα ομοιογενές ψηφιδωτό για την ιστορία ενός ανθρώπου που αφηγείται το υλικό της ζωής του, σε ελάχιστο χρόνο πριν από το «τέλος»».
Ποιήτρια και η ίδια αλλά και σκηνοθέτις πάντοτε μη θεατρικών κειμένων, η Σωτρίνη έχει ασχοληθεί από το 1994 με τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία μίας μεγάλης γκάμας λογοτεχνικών κειμένων που περιλαμβάνει από τη σκηνική μεταφορά του «Λάμπρου» του Διονύσιου Σολωμού μέχρι το «Πιτσιμπούργκο» της Σώτης Τριανταφύλλου.
Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία-Σχε
Μουσική: Μιχάλης Γρηγορίου
Σκηνικά-Κοστούμια: ‘Aννα Μαχαιριανάκη
Video : Ευάγγελος Κάλλοου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Πιταούλη
Παίζουν οι: Χρήστος Κάλλοου, Ioustina Maciaszek.
Στο βίντεο της παράστασης συμμετέχουν οι απόφοιτες της Δραματικής Σχολής ΒΕΑΚΗ: Μαρία Μπονδούκα, Θάλεια Κουντουράκη, Ιωάννα Πιταούλη, Λίνα Νταμάνη και Μαρίνα Τσιαμαντά.
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά, χωρίς διάλειμμα.
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
