“I don’t wanna be the same as everybody else…”

“…That’s why I’m a Mod, see ?” – Jimmy, Quadrophenia

της Ηλιάνας Βασιλάκη

(Modette και βέρα Εξαρχειωτισσα. Σκηνοθετώ με τα χρώματα της μουσικής στο κέντρο της Αθήνας και αντικρίζω πάντα τη φωτεινή πλευρά της ζωής)

Βλέποντας την ταινία Quadrophenia του 1979 με τις μουσικές και τα τραγούδια από τον ομώνυμο δίσκο των The Who, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρχίζεις να ψάχνεις για να μάθεις πoιο ήταν το κίνημα των Mods στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να μάθεις την ιστορία τους. Πως, που πότε και γιατί, δηλαδή δημιουργήθηκαν. Ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, για να θυμούνται οι παλιοί, αλλά και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Λοιπόν, οι Mods είναι ένα στυλ, που ξεκίνησε το 1960 κι εξαπλώθηκε, σε διαφορετικό βαθμό, σε πολλές χώρες, ενώ συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η αύξηση της νεαρής εργασίας έφερε το διαχωρισμό των νέων με τους παλιότερους, τους rockers και teddy boys.

Οι rockers, παιδιά της εργατικής τάξης, αντιδρούσαν στον καθωσπρεπισμό της εποχής τους με τον ανέμελό και άλλοτε πιο σκληρό, τρόπο ζωής τους, καθώς και με τον τρόπο που ντύνονταν: Δερμάτινα μπουφάν, ενώ είχαν ιδιαίτερο χτένισμα, των Rockabilly με φράτζες κοκοράκια. Οδηγούσαν μοτοσικλέτες κι έκαναν μόδα τα μαύρα δερμάτινα μπουφάν και τις αντίστοιχες μπότες μοτοσικλέτας. Η μουσική τους επιλογή ήταν το Rock ‘n’ Roll της δεκαετίας του 1950.

Οι Mods που και αυτοί προέρχονταν από την εργατική τάξη, ήθελαν να τονίσουν διαφορετικά και με πάθος το πόσο υπεράνω είναι, σε έναν κόσμο που θέλει να περιθωριοποιεί, χωρίζοντας την ανθρωπότητα σε τάξεις, πλούσιους και φτωχούς.

Έτσι με το υπεροπτικό ύφος τους κοίταξαν την κοινωνία στα μάτια κι άλλαξαν τα δεδομένα και την ιστορία της ροκ μουσικής.

Η υποκουλτούρα των Mods επικεντρώθηκε στη μόδα και τη μουσική και πολλοί Mods οδηγούσαν σκούτερς. Κύριο μέλημά τους το πολύ καλό και προσεγμένο κούρεμα και ντύσιμό τους. Το κίνημα των Mods, συντομία του Modernist (μοντερνισμού) επηρεασμένο από την ιταλική μόδα τους οδηγεί στο να ράβουν κομψά κοστούμια σε ίσια γραμμή και πάντα τρίκουμπα. Να βάζουν, για προστασία από το κρύο και την υγρασία του Λονδίνου όταν καβαλούσαν τις Ιταλικές lambrettes και Vespes, τα χακί στρατιωτικά Parka – παλτά (χαρακτηριστικό των Mods) με ζωγραφισμένους στόχους και κονκάρδες πάνω από τα κουστούμια ή τις μπλούζες Fred Perry, που τόσο αγαπούσαν και αγαπούν.

Η Carnaby Street ήταν το Λημέρι τους.

Η Ζωή τους ήταν η μουσική. Άκουγαν Northern soul, Rhythm & blues και σύγχρονη τζαζ της Αμερικής, blues κι αργότερα ska.

Συγκροτήματα όπως οι Who, οι Yardbirds, οι Small Faces και Kinks ήταν οι οδηγοί τους στα βρετανικά κατατόπια.

Τα κορίτσια, οι γνωστές Modettes στην αρχή υιοθέτησαν το αγορίστικο στυλ, για να ξεχωρίζουν από τα άλλα κορίτσια της εποχής τους, που το μόνο που ήθελαν ήταν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Γρήγορα όμως άλλαξαν κι εξελίχθηκαν σε κομψές και Sexy Modettes.

Φορούσαν midi στυλ (μέχρι το γόνατο), τα οποία γρήγορα έγιναν μίνι φούστες και φορέματα σε άλφα γραμμή, έντονα χρώματα ή ασπρόμαυρα ταγιέρ, κάπρι παντελόνια, παπούτσια γόβες μπαρέτες και μπότες με μεσαίο τακούνι, πάντα για να μπορούν να χορεύουν άνετα.

‘Eβαφαν χαρακτηριστικά τα μάτια τους με μαύρο eye liner και φορούσαν μακριές ψεύτικες βλεφαρίδες. Ξεχώριζαν από τα Parka και δερμάτινα μακριά παλτό που φορούσαν, πάνω από τα στυλ Twiggy ή Brigitte Bardot συνολάκια τους.

Ασπρόξανθα, κόκκινα κι έντονα μαύρο μπλε μαλλιά, φουλ κρεπαρισμένα, ολοκλήρωναν την όμορφη, κομψή παρουσία και τη φινέτσα τους. Το φετίχ τους ήταν τα τσιμπιδάκια για τα μαλλιά τους, καθώς και τα χρωματιστά βερνίκια νυχιών τους, αλλά και η μουσική. Η πολλή μουσική όμως…

Οι Mods αρχίζουν να βάζουν πάνω στις Vespes τους πολλούς καθρέφτες, προβολείς, κεραίες, περίεργες σέλες και τραβούν τα βλέμματα. Οδηγούν ομαδικά και αργά στους δρόμους, κάνοντας τους περαστικούς να τους χαζεύουν. Το ωραίο με τους Mods, και το μυστικό της μόδας τους, είναι πως το στυλ και η μουσική τους, περίπου ανά μία δεκαετία επιστρέφει.

Η ταινία Quadrophenia του 1979 από το ομώνυμο άλμπουμ των Who και τον ύμνο των Mods, το My Generation του 1965, να ακούγεται, ήταν αφορμή για την αναβίωση των Mods στα late 70s. Εκεί φάνηκε και για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό η αντιπαλότητα των Mods με τους Rockers, όταν πολύ συχνά πήγαιναν στο παραθαλάσσιο Brighton και ξεκινούσαν μεταξύ τους συμπλοκές, με κατάληξη τις πιο πολλές φορές το άγριο ξύλο.

Στην ταινία περιγράφεται η ζωή ενός αγοριού μετά την εφηβεία του Mod Jimmy (Phill Daniels), αλλά και του Mod κινήματος, στα 60s. Την αποδοχή ή μη του κόσμου ανάμεσα στον έρωτα και τα όνειρα του πρωταγωνιστή με background τη μουσική των Who. Η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία, έγινε μόδα και οι νέο Mods… έρχονται.

Τότε εμφανίστηκαν οι The Jam, το συγκρότημα του Paul Weller, που έδωσε άλλη δυναμικότητα στο κίνημα. Στους δρόμους ξαναφάνηκαν οι Vespes. Πράσινα Parka, αθλητικά παπούτσια και στόχοι t-shirt ξανά στο προσκήνιο.

H Ska μουσική με την εταιρεία Two Tones (Specials, Selecter, Beat κλπ) παίρνει σβάρνα τα ασπρόμαυρα 45άρια. Τα πικάπ στα club των 80s σπάνε από τη μουσική των Madness.

Οι Rude Boys εμφανίζονται με τα μαύρα στενά κουστούμια, τις μπλούζες Fred Perry, Dr. Martens αρβύλες και τις τιράντες να έχουν την τιμητική τους.

Οι Rude Girls τα Κορίτσια, με ασπρόμαυρα two-tone φορεματάκια και μίνι φουστίτσες και τις αρβύλες τους να τα σπάνε τις πίστες των club.

Για καλή μας τύχη έχουμε τη δεύτερη επιστροφή στα 90ς. Η Britpop επηρέασε ένα άλλο κύμα της Μοντ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, χάρη σε συγκροτήματα όπως οι Blur και οι Oasis.

Συγκροτήματα όπως οι The Last Shadow Puppets που εμφανίστηκαν το 2007 έγινε η αφορμή δειλά η Britpop να αρχίζει να αναβιώνει και μαζί της ξανά η Μοd σκηνή.

Για τους Μοds όμως το στυλ ντυσίματος και η μουσική που γουστάρουν δεν ήταν ποτέ της μόδας. Το Mod γι’ αυτούς είναι τρόπος ζωής. Αν ασπαστείς, λένε τη μουσική τους, έστω και για λίγο και δεις τον τρόπο αντιμετώπισης της κοινωνίας από τα μάτια τους, ποτέ δεν θα πάψεις να είσαι Mod. Όσο και να θες να βγάλεις από πάνω σου κάθε σημάδι, κάθε τραγούδι, κάθε σκέψη, θα σε προδίδει πάντα κάτι. Μια μικρή λεπτομέρεια. Από το τι παπούτσια θα διαλέξεις, τι μπλουζάκια, φούστες άλφα για τα κορίτσια και τσιμπιδάκια, μέχρι τι μουσική θα χτυπάει στο κινητό σου. Ό,τι και να κάνεις, απλά πλέον το γούστο σου θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο και θα κινείσαι κι εσύ μέσα στην πόλη, σχεδόν χορεύοντας soul και shake, αντιμετωπίζοντας το κατεστημένο με υπεροψία και θαυμάζοντας τη ζωή με δέος.