του Joe Wildthing
(σ.σ. ο ΕΞαίσιος συντάκτης κάθεται μπροστά σε ένα γραφείο το οποίο εκτός από λάπτοπ, χαρτί, μολύβι, τέιον και μπισκοτάκια είναι πλήρες από στοίβες CD σε διάφορα ύψη και διατάξεις.
Στο βάθος αναπαύεται πάνω σε καναπέδες και πολυθρόνες πληθώρα βινυλίων ποικίλων διαμέτρων, ενώ μερικά βρίσκονται στο πάτωμα σε θέση «παρά πόδα». Είναι φανερό ότι έχει προϋπάρξει τουλάχιστον ένας πεπερασμένος αριθμός προσπαθειών ταξινόμησης όλων αυτών των αντικειμένων. Από το παρακείμενο στερεοφωνικό – αναμνηστικόν εποχής ότε η «ελλάνια» οικονομική κρίσις ήτο κόνσεπτ άγνωστον γενικώς – ακούγεται το άλμπουμ ‘Miles in the Sky’ (Columbia 1968). Τα ρολόγια στην οθόνη του υπολογιστή, στον τοίχο (άνευ κούκου) και επί παραπλησίας τραπέζης λένε περίπου την ίδια ώρα … κάτι ψιλά πριν τα μεσάνυχτα. Ένας υποθετικός αντικειμενικός παρατηρητής συμπεραίνει ότι ο καλός συντάκτης σκέφτεται κάτι σαν «φτου γαμώτο, αυτό θέλει δουλειά ακόμη» ή πιθανόν «γιατί δεν ακούω μόνο γκαράζ και ψυχεδέλεια ώστε να τελειώνω γρήγορα με αυτές τις παπαριές;»… Οι σοφιστικέ φράσεις του τιτανοτεράστιου τρομπετίστα εκνευρίζουν τους λαϊκεντέλικ περιοίκους εν μέσω νυκτός!)
Αγαπητοί αναγνώστες, μερικές κοσμοϊστορικής σημασίας και βαρύτητας επισημάνσεις ξεκινούν την δια γραπτού λόγου επικοινωνία μας εν σωτηρίω έτει 2017:
Επισήμανσις α’ – Το να μην αρκείται κανείς στην παρακολούθηση και ακρόαση ενός καλώς περιγεγραμμένου και πολύ συγκεκριμένου ανθυποσυνόλου ως προς το στυλ και ύφος του ροκ ρεπερτορίου έχει καλές και κακές συνέπειες (όπως όλα τα πράγματα σε τούτη τη ζωή). Οι καλές είναι ότι διευρύνεται η μουσική σου εμπειρία, το πνεύμα σου και το γούστο σου. Δεν ζορίζεσαι να καταναλώνεις οποιαδήποτε μετριότητα πλασάρεται κάτω από κάποια «ταμπέλα» (metal, indie, ψυχεδέλεια, doom/stoner/heavy/occult/ό,τι-να’ναι κ.τ.λ.) και κατά συνέπεια συνολικά ακούς καλύτερη μουσική. Με λίγα λόγια είσαι σε καλό δρόμο για να φτάσεις στη «φώτιση» που οδηγεί στη σύνδεση με τη συμπαντική ροκ συνειδητότητα, που σου επιτρέπει να απολαμβάνεις το ροκ σου σε υπέρτατο βαθμό. Οι κακές πάλι, είναι ότι είσαι αναγκασμένος να αναλώνεις περισσότερους κρίσιμους πόρους (χρόνο, χρήμα, μέτρα ραφιού) και δυστυχώς όταν έρχεται κατ’ έτος η ώρα των λιστών ‘best of’ – best of 2016 καλή ώρα – σου βγαίνει η πίστη για να φτιάξεις τη λίστα σου, εκτός κι αν σε κυνηγάει κάποιος αρχισυντάκτης οπότε «τραβάς μία ξεπέτα» κατά το δημώδες. Ουαί τοις τελειομανέσι!
Επισήμανσις β’ – Η διαδικασία προετοιμασίας των ως άνω λιστών διά λόγους αντικειμενικότητος και ευσυνειδησίας δεν πρέπει να περιλαμβάνει στοχοθεσία πoυ υπηρετεί δημόσιες σχέσεις του συντάκτου με εταιρείες, συγκροτήματα και λοιπούς … stakeholders. Η προαναφερθείσα «καλή πρακτική» έχει κι αυτή αναγκαστικά καλές και κακές συνέπειες. Οι κακές είναι προφανείς και ποικίλες: ελαττωμένη «κοινωνική» αποδοχή από την ροκ κοινότητα της πόλης σου, λιγότερα δέματα με «δείγματα δωρεάν» στην ταχυδρομική θυρίδα σου, σχόλια οπαδικού τύπου μουσικοφίλων όπως «τι λέει ο μ…» και τα σχετικά. Οι καλές είναι ότι η λίστες σου θα μπορούν να στέκουν και χρόνια αργότερα, οπότε σε βάθος χρόνου είναι πιθανόν – αλλά όχι και εξασφαλισμένο – ότι θα πείσεις περισσότερους από τη συμβία σου και τους δυο-τρεις κολλητούς σου. Θα κάνεις σίγουρα καλή εντύπωση στους λίγους αξιαγάπητους σπασίκλες που δεν έχουν μόνον μνήμη χρυσόψαρου. Προϋποθέσεις βέβαια για τα προηγουμένα είναι (α) να ακολουθείς την πρακτική της «επισήμανσης α’» και (β) να ξέρεις τι λες.
Επισήμανσις γ’ – Αν από το στερεοφωνικό αποσύρεις το ‘Miles in the Sky’ και το αντικαταστήσεις λ.χ. με κάτι σαν το ‘Twelve Flights Üp’ (Get Hip 1988), η λίστα στην οποία θα καταλήξεις μπορεί να διαφοροποιηθεί παρά το γεγονός ότι εφαρμόζεις τις αρχές που περιγράφονται στις επισημάνσεις α’ και β’. Άστα να πάνε…
(συνεχίζεται…)