By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Σε πήρε η ώρα στο γραφείο, όπου σημειωτέον μόνο εσένα πήρε, και κατεβαίνεις στο υπόγειο parking να μπεις στο αυτοκίνητο σου και να πας σπιτάκι σου. Εννοείται πως τα φώτα τρεμοπαίζουν καθώς περπατάς προς το αμάξι και εννοείται ότι δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Εννοείται επίσης πως την ώρα που πας να βάλεις το κλειδί στην τρύπα σου πέφτει κάτω η αρμαθιά με τα 2 χνουδωτά μπρελόκ κουκλάκια από διακοπές, τα 3 γούρια που εύχονται χαρούμενο νέο έτος, τουλάχιστον 1 ποδοσφαιρικό σύμβολο, ένα πραγματικό πέταλο αλόγου και 13 κλειδιά που δεν ξέρεις τι ανοίγουν – ίσως ένα είναι και από το ημερολόγιο που κράταγες κάτω από το μαξιλάρι σου στο δημοτικό (γιατί έτσι είναι αυτά, όλα τα κλειδιά σου τα έχεις σε αρμαθιά μην τυχόν και μπεις γρήγορα στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο σου εάν σε κυνηγάει ο κατά συρροή δολοφόνος που ξέρει τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι, σε παρακολούθησε στην κατασκήνωση, και σε παίρνει τηλέφωνο μόνο μέσα από το ίδιο σου το σπίτι).
Αλλά τα χρειάζομαι αυτά τα κλισέ στις ταινίες. Έχω ανάγκη να φωνάζω στην οθόνη «Μα που πας; Μα γιατί ν’ ανέβεις την σκάλα; Τί, θα κρυφτείς στην σοφίτα; Ε, όχι! Όχι στη σοφίτα! …ε, καλά να πάθεις!»
Και δεν είμαι μόνη μου στην ανάγκη να ξέρω ότι ο τρόμος και το «κακό» αντιμετωπίζονται. Ούτε στην πεποίθηση ότι ένα κλικ είναι τα συναισθήματα «φόβος» και «χαρά». Σας παραπέμπω στο συνοπτικό ντοκιμαντεράκι του 2014, “Why horror?” για να μην τα αναλύουμε πολύ τα πράγματα…
Κι έτσι λοιπόν ξεκινάμε τη στήλη κριτικής ταινιών τρόμου του Εξαρχειώτη…
Για σένα που δεν τα πας καλά με τους «σατανάδες» και δεν σε πείθουν και τα εκδικητικά φαντάσματα – παιδάκια που βγαίνουν από ντουλάπες, ντιβάνια, αποθήκες, πηγάδια… αλλά συνάμα συμπαθείς τους εξωγήινους και κακώς τους παρουσιάζουν ως απειλή – άτιμο Hollywood τον έφαγες τον Ε.Τ., σου έχω εργάκι με πολύ ένταση και μηδέν υπερφυσικές ή γαλαξιακές παρουσίες:
“The Shallows”, 2016, από τον Jaume Collet-Serra που είχε σκηνοθετήσει και το Orphan (ναι, καλά δεν βοήθησα εδώ) αλλά γραμμένο από τον Anthony Jaswiski (The Vanishing on 7th Street). Οι κύριοι δεν είναι πρωτάρηδες, όπως δεν είναι και η Blake Lively που κουβαλάει στους ώμους της το “The Shallows”. Τρομερή φωτογραφία και σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Το τραβάει λίγο… αλλά και από την άλλη που ξέρεις πως θα αντιδρούσες εσύ; Χλωμό να σου έχει τύχει… (not kidding, don’t even try)
Τελική βαθμολογία: μιάμιση κούπα αίμα, τέσσερα και 1/4 Valium και δύο σακούλες ποπ-κορν που έφτιαξες μόνος σου στο φουρνάκι και ελπίζεις να μην σπάσεις δόντι (γιατί που να κοιτάς τι τρως… εδώ δίνει ρεσιτάλ η κοπέλα).
Για σένα που μια χαρά τα πας με το υπερφυσικό σαν θεματικό και που ανυπομονείς να έρθει εκείνη η μέρα που ναι, θα σε καλέσει ο father Damien Karras να τον υποστηρίξεις στο μεροκάματο γιατί εσύ και μόνο εσύ δεν έχεις βιώσει πραγματικό πειρασμό, σου έχω δυνατές ερμηνείες και κλασικό φαινόμενο «τσι-πόπης» στο:
“Deliver us from Evil”, 2014, του Scott Derrickson των “The Exorcism of Emily Rose” και “Insidious”, ο οποίος το παίζει γενικά διπλό ταμπλό εφόσον ασχολήθηκε και με την σκηνοθεσία και με την συγγραφή (screen play) των παραπάνω. Προσωπικά, νομίζω το συγκεκριμένο έργο είναι πολύ ισορροπημένο και έχουν κάνει πολύ δυνατή δουλεία στον «τερματισμό». Ο Eric Bana μία χαρούλα, ο Edgar Ramirez δύο! Τελική βαθμολογία: ένα μεγάλο μπολ σούπας αίμα, ένα ροζάριο όχι απ’ αυτά που φοράτε στα …λαιμά σας (just saying) και εφτά Hail Marys.