της Εύη Βρέττα
Έμαθα ότι αυτή η στήλη αφορά στα γατάκια των Εξαρχείων. Εγώ δεν είμαι ένα από αυτά… Είμαι στη Μητρόπολη. Θα ήθελα όμως να ακούσετε την ιστορία μου. Με λένε Νικολάκη. Ούτε ξέρω ποιος/α με ονόμασε έτσι, αλλά ακούω το όνομά μου. Ζούσα στην πλατεία Μητροπόλεως μαζί με τα αδέλφια μου. Ήμουνα άρρωστος και ταλαιπωρημένος. Μια μέρα μια κυρία με παγίδευσε και με πήγε στη γιατρό. Εκεί με έκαναν καλά και με στείρωσαν. Ήμουν χαρούμενος… Έχετε ακούσει κι εσείς ότι τα γατάκια είναι καλύτερα έξω και δεν πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι; Εγώ ναι, το είχα ακούσει…
Μια μέρα, μάλλον ένα βράδυ, εκεί που έκανα παρέα με την αδελφή μου και παίζαμε οι δυο μας, εμφανίστηκαν τρία σκυλιά…Έπεσαν κατά πάνω μου και με έπιασαν… Εγώ πάλεψα για να ξεφύγω και αφού τα κατάφερα, έτρεξα και χώθηκα στο υπόγειο ενός ακατοίκητου κτιρίου. Πέρασε η νύχτα και μετά ένα ολόκληρο μερόνυχτο. Εγώ ακόμη εκεί ανήμπορος να περιμένω το θάνατό μου… Ώσπου το πρωί, άκουσα ένα θόρυβο και μετά το όνομά μου… «Νικολάκη!». Ναι «Νικολάκη», ήρθαν για μένα σκέφτηκα και μετά φώναξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου που έφευγε εκείνη τη στιγμή…
Ένας κύριος και μια κοπέλα με πήραν στην αγκαλιά τους. Αργότερα έμαθα ότι κάποιος φύλακας στην περιοχή είχε δει την επίθεση των σκυλιών και εμένα που χώθηκα στο ερημωμένο κτίριο. Έμαθα επίσης ότι είχε πληροφορήσει τους δύο ανθρώπους που με έψαξαν ότι είχα πεθάνει… Αυτοί όμως δεν με παράτησαν. Βρήκαν τα κλειδιά του κτιρίου και έψαξαν και με βρήκαν!
Η κοπέλα με πήγε αμέσως στο γιατρό. Εκεί άκουσα το γιατρό να λέει «Θα πεθάνει ο Νικολάκης…». Τρόμαξα! Τότε η κοπέλα είπε στο γιατρό: «Μα τι λέτε γιατρέ; Δεν θα πεθάνει ο Νικολάκης». Εκεί αναθάρρησα και είπα να παλέψω για τη ζωή μου. Μου κάνανε εξετάσεις και βρήκανε ότι είχε πειραχτεί πολύ το συκώτι μου. Από το σοκ που έπαθα όταν με κυνήγησαν να με σκοτώσουν αυτά τα τρία σκυλιά… Επίσης έμαθα και κάτι άλλο. Είμαι θετικός στον ιό FIV. Πολλές πληροφορίες για μένα… Τώρα όμως δεν θα ασχοληθώ με τι έχω. Πάρα μόνο για αν ζήσω!
Και έζησα! Δύο βδομάδες έμεινα στο ιατρείο. Έζησα! Πάλεψα και έζησα! Και τώρα; Δεν μπορώ να ξαναγυρίσω στο δρόμο. Δεν μπορώ να ζήσω άλλο εκεί. Βλέπετε ο δρόμος είναι ωραίος μόνο θεωρητικά… Μόνο πόνο και θάνατο έχει ο δρόμος. Έχουν περάσει δυόμιση μήνες από τότε που βγήκα από το ιατρείο. Από τότε ζω σε ένα κλουβί… Ο κύριος που με έσωσε με φιλοξενεί στο μαγαζί του άλλα επειδή έχω αυτό το FIV φοβάται να με φέρει σε επαφή με τα άλλα γατιά του. Έτσι ζω κλεισμένος εκεί μέσα. Η κοπέλα που με πήγε στο γιατρό έρχεται κάθε μέρα και με βγάζει και παίζουμε. Τις κάνω τόσες αγάπες! Πόσο χαίρομαι όταν τη βλέπω!
Με λένε Νικολάκη. Είμαι ενός έτους και πολύ, πολύ τρυφερός (από ότι λένε οι γύρω μου…). Ζω σε ένα κλουβί το οποίο δεν είναι ωραίο ούτε για τα πουλάκια, ούτε για τα ζωάκια, ούτε για κανέναν… Θέλω ένα σπιτάκι με έναν άνθρωπο να είμαι μόνος μου ή μαζί με ένα σκυλάκι… Θα είμαι πολύ καλός το υπόσχομαι! Μόνο χάδια και αγάπες. Και λίγο παιχνίδι… Βγάλτε με από το κλουβί…
Αν με θέλετε στείλτε ένα μήνυμα στον Ευθύμη, στον Εξαρχειώτη (email: info@exarhiotis.gr). Έμαθα ότι είναι καλός κύριος και αγαπάει τα ζωάκια.
Νικολάκης