3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
O έρωτας
Γείρε, σ’ ένα χωράφι έρημο
φορές σκαλισμένο άφορο
με πέτρα κι άνυδρο ουρανό.
Χώμα σπάει, στα λαίμαργα δάχτυλα,
τα δάχτυλα. Γείρε, χωρίς αλέτρι
σκουριά στην τσάπα μες το χειμώνα
ένα σπυρί με μελανά, του θανάτου χέρια ξεθάβω.
Γείρε, άνθος καινούργιο άφαντο. Σαπισμένες ανθοδέσμες
από χλωμούς επισκέπτες, από περασμένους μονότονους όρκους ξέμειναν.
Γείρε, χωρίς ρίζες, χωρίς φύλλα
μήτε αγκάθια, χωρίς διάρκεια στ’ άρωμα.
Γείρε, όρνια ασπάζονται, σκύβω στο θάνατο
πρησμένα ράμφη, αχόρταγα.
Γείρε, σκλαβιά η Ανατολή, στον φοβισμένο ορίζοντα
στο απέραντο ταξίδι. «Μπαρκάρω», η φωνή αναγγέλλει στον κάβο κι ύστερα βουλιάζει στ’ όνειρο.
Γείρε έρωτα, αγαπημένη απάνω σου θυμάμαι
πως όταν σκύβει ο έρωτας είναι νεκρός από χρόνια.
Ακόμη δεν το ‘ζησα, κοιτώ τα χαμένα
κι αποκοιμιέμαι, το κορμί γυμνό, δικό μας πότε;
Κι έχω λυμένο ένα αγρίμι. Σκυφτό γεννήθηκε
σκυφτό δες και ζει,
αυτό δεν είναι η λαχτάρα;
Να σε κατασπαράξει.
Μαζί κι όλα τ’ αβέβαια που ζήτησες & ζεις.
Κοινόχρηστο στρώμα μακρινό;
Άλλο μη γέρνεις.
Μονάχα στο φιλί μου.
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
http://k1xem.wordpress.com
http://facebook.com/k1xem
nikos.kots@gmail.com
Twitter: @k1xem