By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Είσαι νέο παιδί, βράζει το αίμα σου, είσαι στα χάϊ σου όταν έχεις πλάι σου τον/την ωραίο/ωραία της τάξης σου και είσαι και μέσα στην καλή χαρά που κανονίστηκε το αναπάντεχο Σαββατοκύριακο στο εξοχικό στην λίμνη με την καψούρα σου και τρεις – τέσσερις ακόμα συμφοιτητές, μακριά από τον πολιτισμό, τη βαβούρα, καταπιεστικούς γονείς… το 100, την πυροσβεστική, έναν καθολικό παπά… οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας…
Ε, τι κι αν δεν υπάρχει σταθερό τηλέφωνο, σήμα στο κινητό, χαθήκατε πέντε φορές μέχρι να φτάσετε και τελικά ζητήσατε και οδηγίες από ύποπτους βενζινάδες στη μέση του πουθενά; Τι κι αν ο «παιδαράς» ή η «ό,τι γίνεται στην πενταήμερη μένει στην πενταήμερη/Las Vegas» γκόμενα της παρέας αποφάσισε να απαγγείλει από το βιβλίο φτιαγμένο από ανθρώπινη σάρκα που βρήκατε στο υπόγειο; Τί κι αν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω και εκείνος με τα κλειδιά για το εξοχικό ξάφνου θυμήθηκε να αναφέρει τις μαζικές δολοφονίες κατασκηνωτών πριν 5-6 χρόνια; Τι κι αν φτάνοντας νωρίτερα έπρεπε να τρίψετε καμιά ώρα την κόκκινη πεντάλφα από την εξώπορτα (βρε τα παλιόπαιδα τα γειτονάκια);
Τη στιγμή που θα ακουστεί ο πρώτος περίεργος ήχος απ’έξω το πρώτο βράδυ, κοιτάξου μία στα γρήγορα!
Εάν για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή είσαι με το «μπέιμπιντόλ», εάν κρατάς οποιοδήποτε υπόλειμμα recreational ναρκωτικών, εάν είσαι άλλο χρώμα από την υπόλοιπη παρέα(!) ή εάν κράταγες το φανάρι νωρίτερα… να ξέρεις ότι δεν είναι ο αέρας, δεν είναι γάτα/ρακούν/κουκουβάγια και σίγουρα δεν είναι γείτονας που θέλει να δανειστεί ζάχαρη. Μπορείς απλά να αποχαιρετίσεις, να κάνεις μία υπόκλιση και να προτείνεις να χωριστείτε για να πας να εξερευνήσεις τον ήχο που άκουσες. Αντίο γλυκούλη κομπάρσε, εμένα θα μου λείψεις!
Λοιπόν, όσον αφορά τις προτάσεις του μήνα έχουμε και λέμε… Για σένα που το θες το υπερφυσικό σου στοιχείο σερβιρισμένο σε μικρές προσεγμένες “found footage” δόσεις, ωσότου κορυφωθεί η ιστορία, έχουμε το The Taking (of Deborah Logan) του 2014, με δυνατή ερμηνεία από την Jill Larson, παλαιά καραβάνα αμερικάνικης σαπουνόπερας και τον Adam Robitel στο τιμόνι, που θα μας φέρει και το νέο Insidious φέτος. Το The Taking ακολουθεί την κυρία Logan καθώς το Αλτσχάιμερ και ίσως συνάμα κάτι παραπάνω την παίρνουν από την οικογένεια της. Τελική βαθμολογία: τα χάπια τους κι ένα ταξί να φύγουν για το συνεργείο που αποθανατίζει τα δρώμενα, ένα μόνο σφηνάκι αίμα καθώς το έργο προσφέρει ως επί το πλείστον ψυχολογικό τρόμο, και ένα χειροκρότημα στον λιποτάκτη χαρακτήρα “Gavin” (Gavin, εγώ μαζί σου).
Για σένα που δεν πίστευες ότι μία ταινία με ζόμπι μπορεί να παραθέσει και την κοινωνικό-πολιτική πραγματικότητα μίας χώρας έχουμε το dark comedy / horror Juan de los Muertos (Juan of the Dead) του 2011, όπου ο Juan (τρομερή ερμηνεία του Alexis Díaz de Villegas) επωφελείται από την επίθεση των νεκροζώντανων καθώς η Κουβανέζικη κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κατάσταση ως Αμερικάνικη προπαγάνδα. Τελική βαθμολογία: ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα και ψαροτούφεκο καθώς μας λύνονται κι οι απορίες του πως τα ζόμπι φτάνουν σε νησιά. Τουλάχιστον μια μπανιέρα αίμα, διότι μιλάμε για splatter απείρου κάλους και τα σέβη μας που ούτε για τον ρόλο του Αμερικάνου τουρίστα δεν βρήκαν Αμερικάνο.