Σας έχω πει ότι ο Ξανθούλης μου, μου έχει αλλάξει τη ζωή. Με έκανε έναν άλλο άνθρωπο.
Μου άλλαξε την αντίληψη για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Πριν μπει στη ζωή μου ήμουν ένας άνθρωπος ο οποίος επιθυμούσε όταν φτάσει στο τέλος της ζωής του και πριν κλείσει τα μάτια του να είχε κάνει δύο πράγματα. Να είχε ζήσει τη ζωή που επιθυμούσε και να είχε βάλει ένα απειροελάχιστο λιθαράκι στο να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Συνδικαλίστρια στο σωματείο μου και φεμινίστρια στην προσωπική και πολιτική μου δράση. Και φυσικά άντληση της ευχαρίστησης που δίνει η ζωή σε όλα τα επίπεδα.
Και μετά… Ανακαλύπτω ότι όλα αυτά τα χρόνια ήμουν μια εγωκεντρική, ανθρωποκεντρική εγωίστρια. Ότι όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να καλυτερεύσω τη ζωή μου ακόμα και μέσα από τη δραστηριοποίηση και τη δημιουργικότητα ενώ πλάι μου, γύρω μου, παντού, ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σφαγείο, ένα κολαστήριο για αυτά τα απίστευτα, πανέμορφα πλάσματα που είναι τα ζώα. Είδα αυτά που δεν έβλεπα. Σφαγή των όμορφων αυτών πλασμάτων για να φάμε το κρέας τους, δολοφονία των μικρών τους εν ψυχρώ για να πιούμε το γάλα τους, εκτροφή και θανάτωση για να φορέσουμε το δέρμα και τη γούνα τους, βασανιστήρια οικτρά για να αυξήσουμε την μακροζωία μας και να φορέσουμε το καλύτερο make up και την πιο αποτελεσματική κρέμα για το πρόσωπό μας….
Και ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε το κυρίαρχο είδος… Γιατί έχουμε ονομάσει αντικείμενα προς κατανάλωση τα υπέροχα αυτά πλάσματα στα οποία προκαλούμε ανείπωτο πόνο και θάνατο. Γιατί μπορούμε. Δεν έχουν φωνή, δεν έχουν κανέναν μα κανέναν τρόπο να αντισταθούν. Ο Φουκώ είχε πει ότι ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορείς να αντισταθεί είναι αυτός που είναι πλήρως δεμένος και φιμωμένος. Ε λοιπόν τέτοια περίπτωση είναι τα ζώα και εμείς το εκμεταλλευόμαστε πλήρως. Κανένας οίκτος, καμία «ανθρωπιά» καμία συμπόνοια γι’ αυτά τα πλάσματα. Είμαι σίγουρη πως αν υπήρχε Θεός και όλη αυτή η μυθολογία περί εκλεκτού είδους και τα λοιπά ήταν πραγματική, δεν υπήρχε περίπτωση ο Θεός να διάλεγε τον άνθρωπο για τον εκλεκτό του. Μάλλον θα τον εξαφάνιζε για να διατηρήσει στη ζωή όλα τα υπόλοιπα πλάσματα και τον πλανήτη, τον οποίο καταστρέφουμε σιγά-σιγά…
Όπως όλες οι αφυπνίσεις, έτσι και αυτή δεν είναι εύκολη… Είναι ωραίο να ζεις στον ανθρωποκεντρικό σου κόσμο και να αγωνίζεσαι για την ανθρωπότητα η οποία αλληλοσπαράζεται σε όλη την υφήλιο και να αγνοείς μια ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία που διαδραματίζεται δίπλα σου και συμβάλλεις και εσύ σε αυτή γιατί απλά κανείς μα κανείς δεν σου είπε πως ό,τι και να σου συμβαίνει κανένας δεν θα σε σφάξει για να φάει το κρέας σου, κανένα σου παιδί δεν θα το σκοτώσουν μόλις γεννηθεί για να σε αρμέξουνε, κανείς δεν θα σε γδάρει για να φορέσει το δέρμα σου. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι θηριωδίες των ναζί μοιάζουν με τον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα. Και δεν είναι τυχαίο που οι Εβραίοι είχαν αριθμούς και όχι ονόματα. Όπως τα ζώα στις φάρμες. Γιατί δεν είναι πρόσωπα, είναι αριθμοί…
Έτσι και το Πάσχα και κάθε Πάσχα. Χιλιάδες μωρά να τραβηχτούν βίαια από τις μανάδες τους κλαίγοντας. Χιλιάδες τρυφερά αθώα πλάσματα θα οδηγηθούν σε έναν βίαιο θάνατο για να φάμε εμείς το νόστιμο κρέας τους, γελώντας και χορεύοντας γύρω γύρω από μία σούβλα. Δεν ξέρω αν ποτέ θα σταματήσει η σφαγή αυτή, σίγουρα δεν θα ζω εγώ τότε. Όμως όσο γίνεται αυτό, η ψυχή μου δεν θα ηρεμήσει ποτέ. Τώρα πια όταν θα φύγω από αυτόν τον κόσμο ξέρω ότι θα κάνω μια ευχή. Να έρθει μία εποχή που οι άνθρωποι θα φέρονται στα ζώα όπως τους αξίζει και τότε πιστέψτε με αυτοί θα είναι και οι καλύτεροι άνθρωποι…
Εύη Βρέττα