By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Αυτό το μήνα, η στήλη τα’ χει με τα μεσιτικά γραφεία… Εμφανίζεστε κάπου στην αρχή του έργου, μας κάνετε το τουρ του σπιτιού προσπερνώντας τα περιγράμματα από κιμωλία του Εγκληματολογικού κάτω από την κουρελού και διαρκώς επαναλαμβάνετε το πόσο καλή ευκαιρία είναι αυτή η αγορά! Και γιατί να μην το κάνετε άλλωστε; Αξίζει να χάσετε την προμήθεια μόνο και μόνο γιατί το κελεπούρι που μας δείχνετε είναι χτισμένο πάνω σε αρχαίο ινδιάνικο νεκροταφείο; Σάμπως θα μας ενδιέφερε να ξέρουμε ότι υπενοικιάζουμε το σπίτι από πόλτεργκαιστ σε φάση «airbnb» ή ότι ο πατέρας της προηγούμενης οικογένειας έπιανε ψιλοκουβεντούλα με τον Παζούζου εωσότου έσφαξε ένα βράδυ όλο το σόι; Αφού δεν ξέραμε, γιατί δεν ρωτάγαμε; Τόσους καλοθελητές έχει η μικρή αυτή πόλη: την καλοπροαίρετη γιαγιά βιβλιοθηκάριο, τον κουτσομπόλη παππού γείτονα, το ξανθό κοριτσάκι φάντασμα που αφήνει μηνύματα στον καθρέφτη του μπάνιου στους υδρατμούς…
Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, κι εσύ οικογενειάρχη που μετακόμισες, γιατί δεν σου αρκεί που το πρώτο βράδυ κατέβηκες στην κουζίνα και βρήκες όλα τα ντουλάπια ανοικτά και τις καρέκλες στοιβαγμένες στη μέση σαν αφηρημένη τέχνη; Αφού δεν το κάνανε τα παιδιά, τα είδες που κοιμόντουσαν. Γιατί δηλαδή πρέπει να φτάσουμε σε σημείο να τρέχει αίμα από τους τοίχους; Τι άλλο θες βρε παιδί μου; Αφού σου έστειλε καλάθι με φρούτα ο James Wan (Conjuring, Insidious) για το καλωσόρισμα! Αφού έπιασες τρεις φορές ήδη τον Eli Roth (Cabin Fever, The Last Exorcism) σε καρέκλα σκηνοθέτη στην αυλή πίσω να τρίβει τα χέρια του! Δηλαδή ας σοβαρευτεί πια η μέση λευκή οικογένεια Αμερικανών που βαρέθηκε τη ζωή στη μεγαλούπολη!
Λοιπόν, για σένα που έχεις δει αρκετό τρόμο και έχεις αποκτήσει πλέον την ανάγκη για εύστοχη αφήγηση και πραγματική εξέλιξη των χαρακτήρων, πιστεύω ότι το The Wailing (Goksung, 2016) του πολυτάλαντου Hong-jin Na (The Chaser, The Yellow Sea) θα ικανοποιήσει τον εκλεπτυσμένο κινηματογραφικό ουρανίσκο σου. Δυομισάωρη μεν, τέρμα ενδιαφέρουσα δε, μας παρουσιάζει όλες τις δεισιδαιμονίες του μέσου Κορεάτη χωρικού και πως μια μικρή βουνίσια πόλη αντιλαμβάνεται την απειλή εκ των έξω. Τελική βαθμολογία: περίπου είκοσι λίτρα αίμα καθώς το έργο ισορροπεί ανάμεσα στη βία και στον ψυχολογικό τρόμο, εκατό γραμμάρια προστατευτικό Κορεάτικο μαντζούνι ψιλοκομμένο και την επαγγελματική κάρτα του Σαμάνου να μην χαθούμε.
Για σένα που κουράστηκες με όλες τις τυπικές ταινίες και σειρές με ζόμπι και θες να τα δεις σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, σου έχω το Train to Busan (Busanhaeng, 2016) όπου θα τα δεις πλέον και σε τρένο! Είναι ιδιαίτερη αυτή η Κορεάτικη υπερπαραγωγή, καθώς ο σκηνοθέτης Yeon Sang-Ho μέχρι πρότινος ήταν γνωστός για τις ταινίες κινουμένων σχεδίων του. Καταφέρνει και μεταφέρει δράση και χρώμα στο Train to Busan που θυμίζει anime περιπέτειες. Μάλιστα το prequel της ταινίας λέγεται Seoul Station και είναι ταινία κινουμένων σχεδίων. Τελική βαθμολογία: ένα εισιτήριο αεροπλάνου γιατί περισσότερες πιθανότητες θα είχαμε με φίδια (Snakes on a Plane, 2006) παρά με τα συγκεκριμένα ζόμπι.