By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Βλέπω ταινίες τρόμου και θρίλερ (ναι, ας τον κάνουμε τον διαχωρισμό και ας συμπεριλάβουμε νοητά και όλες τις υποκατηγορίες) για πολύ συγκεκριμένους λόγους:
«Θέλω να δω κάτι χειρότερο από τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, θέλω να αγχωθώ για κάτι που δεν μπορεί να με αγγίξει (ελπίζω) στην πραγματικότητα, θέλω να υποστηρίξω κάποιον από τους κεντρικούς χαρακτήρες σε ό,τι απαίσιο πράγμα του έλαχε…» Εντάξει, υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι δευτερεύοντες λόγοι, αλλά ο βασικός μου σκοπός είναι να τρομάξω. Και μην βιαστείς εσύ που τυχαία έπιασες τη στήλη στα χέρια σου να θεωρήσεις ότι κάτι δεν πάει καλά με το κεφάλι μου και αναζητώ «αρνητικά συναισθήματα, ενώ τόσα κακά συμβαίνουν στον κόσμο», γιατί κι εσύ, στην ουσία, προσπαθείς να κλάψεις, να προβληματιστείς ή να νιώσεις ένταση μέσω του κινηματογράφου. Εκτός και εάν έπεσα σε άτομο που βλέπει μόνο «παιδικά», που και πάλι εγώ το κλάμα που έριξα στο πρώτο τέταρτο του “Up” (Ψηλά στον Ουρανό (2009)), δεν το έχω ξαναρίξει…
Το θέμα της στήλης είναι ότι θα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία στην ταινία να μας τρομάξει. Θα πρέπει να χαμηλώνουμε τα φώτα, να δημιουργούμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να προσπαθούμε να «ζήσουμε» τον εξορκισμό, το κυνήγι με τον μανιακό δολοφόνο, το κρυφτό με τον βρικόλακα… Αλλιώς γιατί να ασχοληθούμε;
Οπότε αναρωτιέμαι, με το φτωχό μου το μυαλό, εσύ, που κάθε φορά που πίνουμε καφέ ή ποτό, ή γνωριζόμαστε για πρώτη φορά και πιάνουμε την κουβέντα για ταινίες τρόμου, γιατί ρε παιδάκι μου γλυκό είσαι έτοιμος/η να κατακρίνεις την πλοκή που είχε τρύπες, τα εφέ που δεν σε έπεισαν, το τέλος που δεν σε κάλυψε, τις κακές επιλογές του κεντρικού χαρακτήρα, κλπ; Έχεις και στην τσέπη έτοιμο τον τίτλο της ασπρόμαυρής Κορεάτικης ανεξάρτητης παραγωγής που την έχεις δει εσύ, ο ψαγμένος/η, και η θεία του σκηνοθέτη… Καταλαβαίνω την ανάγκη να αποδείξεις το υψηλό εκλεπτυσμένο επίπεδο σινεφίλ που έχεις υιοθετήσει αλλά κάπου το έχασες το νόημα του genre. Γι’ αυτό και η στήλη του Μαΐου έχει προνοήσει για σένα προτάσεις «επιπέδου».
Για αρχή, άριστο b-movie με υπογραφή του μάστερ Roger Corman, το “Sharktopus” (2010), προσφέρει ό,τι χρειάζεσαι: καρχαρία με πλοκάμια χταποδιού – απόρροια πειράματος από τον πολύ κακό Eric Roberts, τυχαίες συμμετοχές από κορίτσια με μπικίνι που ξεκίνησαν την καριέρα τους σε άλλο genre και μάλλον εκεί επέστρεψαν μετά από αυτό το έργο, ασυγχώρητες γκάφες συνοχής ανάμεσα στις σκηνές και μπόλικα χαχανητά, γιατί το πλάσμα αυτό, εάν τσαντιστεί, βγαίνει και στην στεριά. Τελική βαθμολογία: τι βαθμολογία βρε; Δεν διαβάσατε την περιγραφή;
Και για τη συνέχεια, ο καταπληκτικός Quentin Dupieux, γνωστός στην δική μου γενιά και σαν Mr Oizo: Η κίτρινη μαριονέτα dj σε βιντεοκλίπ με άπειρη προβολή στο MTV στα τέλη των 90s και σε διαφημιστικά Levi’s! Πέρα από τις «καμένες» εργάρες “Wrong”(2012) και “Wrong Cops”(2014) με συμμετοχή Marilyn Manson, είναι υπεύθυνος και για την πρόταση μας, “Rubber”(2010). Ο κεντρικός χαρακτήρας του “Rubber”, σε περίπτωση που υπήρχε αμφιβολία, είναι ένα λάστιχο με ψυχολογικά θέματα. Ναι. Ένα λάστιχο. Τελική βαθμολογία: Ένα λάστιχο. Τι δεν καταλαβαίνεις; «Α» με τόνο γιατί σε κάποιες φάσεις λες, οκ, είμαι με το λάστιχο, δίκιο έχει.