του Θοδωρή Καραβά
Σ’ ένα καφέ μπαρ του Τραστέβερε της Ρώμης ένα χειμωνιάτικο απόγευμα μια καρέ παρέα αντρών συζητούσε ζωηρά, οι λιγοστοί θαμώνες τους άκουγαν σιωπηλοί.
Ο Τζιόρτζιο Μπασάνι συγγραφέας του περίφημου μυθιστορήματος «Ο κήπος των Φίντζι Κοντίνι» τα ιταλικά του χρωματίζει απαντώντας στον Παζολίνι.
«Η επανάσταση σου Πιέρ Πάολο, αποτελεί μέρος μιας ξεπερασμένης υλικοσυγκινησιακής οπτικής, οι γλωσσολογικοί σου πειραματισμοί είναι θορυβώδεις και επιφανειακοί. Καταγγέλω τις πρωτοπορίες εκείνες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ολότητα της πραγματοποίησης του συστήματος. Η ομάδα μου είναι η νέα πρωτοπορία της καινούριας επανάστασης. Ας παραμερίσουμε όμως τις διαφορές και ας εξετάσουμε μαζί αν η προστασία της πατρογονικής μας καλλιτεχνικής κληρονομιάς αξίζει το ενδιαφέρον σας.»
«Με έκπληξη ακούω», του απαντά ο Παζολίνι, «τα λόγια ενός τζέντλεμαν, πολύ καλά ξέρω ότι οι του κύκλου σου, εννοώ αυτούς που θρηνολογούν για τις ερειπωμένες βίλλες κι αφήνουν τους καλλιτέχνες στη ψάθα, με κάλυμμα των επαναστατικών τους προθέσεων καταλαμβάνουν μουλωχτά τα διοικητικά πόστα στους εκδοτικούς οίκους, στο ραδιόφωνο, στη τηλεόραση, στα περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας. Η πρωτοπορία μου αφού μιλήσατε Σινιόρ Τζόρτζιο για τη συνομοταξία των πατέρων, εμένα αυτοί είναι, δηλαδή οι πατέρες που με ενδιαφέρουν, οι πατέρες οδοκαθαριστές, οι μάγειροι, οι μανάβηδες, οι οδηγοί λεωφορείων, οι μεταλλουργοί, οι τορναδόροι, οι γεωργοί, οι αγρότες, οι ναυτεργάτες.»
«Θα μπορούσες να μου δώσεις Πιέρ Πάολο ένα δημόσιο τεκμήριο της εκτίμησης σας. Ο εικονοκλαστικός θόρυβος των φουτουριστών μου φαίνεται ανόητος και άλλο τόσο δυσπιστώ μ’ αυτούς τους δημιουργούς που αρνούνται να ερμηνεύσουν ορθολογιστικά τον κόσμο.»
Εκείνη τη στιγμή στη συζήτηση μπαίνει ο αριστουργηματικός Ιάπωνας μυθιστοριογράφος Γιουκίο Μισίμα.
«Κύριοι, σας παρακαλώ, ηρεμία. Και οι δύο έχετε πλατιά εμπορική επιτυχία, εγώ προσθέτω και αριστοκρατικό πνεύμα. Αναλογίζομαι τις αντιθέσεις Δύσης και Ανατολής. Αναρωτιέμαι σινιόροι, που βρίσκονται τα σύνορα της ζωής και της ποίησης και αν η άγρια ομορφιά της Ιαπωνικής κερασιάς και η ευρωπαϊκή τριανταφυλλιά συνταιριάζουν σε τόση τελειότητα. Και αν ο Καβαμπάτα είναι ισάξιος του Προυστ; Σημασία έχει το ταξίδι. Να είναι αυτό ανανέωση και όχι απρόσωπη μεταφορά. Όσο για το αλλόκοτο παραμυθένιο, το κοινωνικό να γίνει κίνητρο για μια πληρέστερη γνωριμία. Άλλωστε τα έθιμα πιστά είναι στον άπειρο κύκλο των εποχών, το νέο δέντρο που φυτρώνει πρέπει να έχει εσωτερική ορμή, δύναμη και φρεσκάδα».
(συνεχίζεται)