Πριν τρεις ημέρες περνώντας τυχαία από την Καλλιδρομίου, άκουσα ένα επίμονο νιαούρισμα μικρού γατιού. Κοντοστάθηκα να βεβαιωθώ αναγνωρίζοντας το σκηνικό.
Εγκλωβισμένο γατάκι σε μηχανή αυτοκίνητου, για άλλη μια φορά κι ένας άλλος πολύ σημαντικός λόγος της στείρωσης των αδέσποτων ζώων. Ήταν μία βροχερή μέρα και το άμοιρο πλάσμα χαμένο από τη μαμά του κρύφτηκε στη μηχανή του αυτοκινήτου για να «σωθεί»… Του φώναξα, μου απάντησε, κοίταξα από όπου μπορούσα να δω στο αυτοκίνητο, μα τίποτα… Το γατάκι ήταν μέσα στη μηχανή.
Με έναν περαστικό κύριο χτυπήσαμε τα κουδούνια της πολυκατοικίας στην οποία από έξω ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο. Κανείς και καμία δεν ήξερε τίποτα… Απελπισία… Αν δεν το βγάλουμε, το πλάσμα θα πεθάνει… Έτσι γιατί ο δρόμος δεν είναι ευτυχία για τα γατάκια. Γιατί όσα γεννιούνται είναι καταδικασμένα τα περισσότερα σε θάνατο. Κι εγώ ήξερα… Ήξερα ότι αν δεν το έβγαζα ήταν χαμένο… Και τότε σκέφτηκα τη Μαριάννα. Τη θυμάστε τη Μαριάννα; Την κοπέλα που έχει αφιερωθεί στη φροντίδα και τη διάσωση των γατιών; Της τηλεφωνώ και σε λίγη ώρα έρχεται…
Από κάτω από το αμάξι δεν χωρούσε να μπει καμία από εμάς, ήταν πολύ χαμηλό. Με φαγητό που βάλαμε από κάτω, δεν έβγαινε… Και εκεί που αναρωτιόμασταν τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, βγαίνει μια κυρία από το απέναντι μπαλκόνι και μας ρωτά με κάπως ύφος αυστηρό τι κάνουμε στο αμάξι. Ήταν η ιδιοκτήτρια του αμαξιού! Της εξηγούμε και μαθαίνουμε ότι: το γατάκι μετακινείται εδώ και 4-5 μέρες τρομαγμένο από μηχανή σε μηχανή, από αμάξι σε αμάξι… Είναι κατατρομαγμένο και δεν αφήνει κανέναν και καμία να το πλησιάσει… Δεν έχει φάει, δεν έχει πιει, παρά μόνο κρύβεται στα αμάξι…
Ζητάμε από την κυρία να ανοίξει το καπό… Η κυρία το κάνει και το γατάκι προβάλει μπροστά-μπροστά στη μηχανή. Μόλις η Μαριάννα πάει να το αρπάξει αυτό εξαφανίζεται… Η Μαριάννα τρέχει από πίσω του, να δούμε που θα πάει… Και το πλάσμα προσπερνάει το πίσω αυτοκίνητο και χώνεται στη μηχανή του επόμενου… Κι άμα είσαι τυχερό τίποτα άλλο δεν θέλεις στη ζωή. Το αμάξι στο οποίο χώνεται είναι περίπου σαν τζιπ με ρόδες ψηλές… Η Μαριάννα ζητά εφημερίδες από την κυρία του πρώτου αμαξιού, τις στρώνει και μου ζητάει να φέρω κοντά το κλουβάκι, που εντωμεταξύ μου είχε φέρει ο σύντροφός μου από το σπίτι του. Η Μαριάννα χώνεται κάτω από το αμάξι και ακούμε φωνές, καλό, πολύ καλό σημάδι, γιατί αυτό σημαίνει ότι έπιασε το γατάκι. Τη βλέπω να σύρεται από το αμάξι με το γατάκι στο χέρι, το οποίο φυσικά την έχει γρατσουνίσει. Φέρνω τη γατοφόρο κοντά και το ρίχνουμε μέσα… Χαμόγελα, ανακούφιση, το πλάσμα σώθηκε…
Είναι ένα κοριτσάκι 1,5 μηνών, περίπου κατάμαυρο με μία μικρή άσπρη πινελιά κάτω από το λαιμό. Είναι ζόρικο και ατίθασο… Πάμε σπίτι μου και το κάνουμε μπάνιο. Του δίνουμε να φάει και να πιει. Το βάζουμε στο κλουβάκι με τεχνητή θερμοφόρα, με ζεστό νερό μέσα σε ένα μπουκάλι. Η Μαριάννα φεύγει με οδηγίες να προσέξω μη μου φύγει, διότι είναι φοβισμένο. Μετά από μία ώρα περίπου το βγάζω από το κλουβί. Στην αρχή με κοιτάει μόνο και μετά από λίγη ώρα έχει ανεβεί πάνω μου και μου δίνει φιλάκια στη μύτη… Είναι απίστευτα έξυπνη, τσαμπουκαλού και χαδιάρα. Υπέροχη… Πρέπει φυσικά να βρει τη δική της οικογένεια και να ζήσει μια όμορφη ζωή μέσα στο σπίτι. Γιατί μπορεί η Ναόμι (κατά Μαριάννα) και το Νυχτεριδάκι (κατ’ εμέ) να σώθηκε, άλλα τα περισσότερα μικρά γατάκια πεθαίνουν σε μηχανές αυτοκινήτων και παντού… Γι’ αυτό στείρωση. Η στείρωση σώζει ζωές…
Εύη Βρέττα