By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Ταινίες γυρίζονται για διάφορους λόγους και το όραμα του δημιουργού πολλές φορές δεν συνάδει καν με αυτό που αποκομίζει ο θεατής. Ο πομπός εκπέμπει το μήνυμα και ο δέκτης το λαμβάνει, αφού το φιλτράρει όπως θέλει ή όπως μπορεί. Δηλαδή κύριε πομπέ μου, σεβαστή η λεπτομέρεια με το φωτισμό κι εκείνο το κολπάκι με την αντανάκλαση, αλλά σήμερα το πρωί έπαθα λάστιχο όπως πήγαινα στο γραφείο κι έχυσα πάνω μου το φρέντο και ξέρεις πώς με κοίταζε ο πελάτης που είχα κουμπωμένο το σακάκι όλη μέρα στους 30 βαθμούς Κελσίου; Πώς να συγκεντρωθώ ο άμοιρος ο δέκτης…
Άμα το δούμε σφαιρικά όμως, οι ταινίες έχουν τον γενικό τους στόχο, ανάλογα με το genre, κι αυτό είναι σίγουρα ξεκάθαρο στις ταινίες τρόμου. Να’ ναι καλά ο άνθρωπος, που καθώς εξελίσσεται απλά βρίσκει και άλλα πράγματα να τον φοβίζουν και δίνει τροφή για τα θηρία στους «ιθύνοντες» της βιομηχανίας. Ας κρατήσουμε ότι η ταινία τρόμου έχει εκτελέσει το σκοπό της, εάν σε έχει τρομάξει με κάποιον τρόπο…
Ναι, τις περισσότερες φορές το θεωρώ λάθος μου να προτείνω παλιότερες κλασικές ταινίες τρόμου σε νεότερους fan του είδους, γιατί δεν έχω την υπομονή να εξηγώ κάθε φορά το ότι είναι τζάμπα ο κόπος σου φιλαράκι να κάτσεις να δεις τις ταινίες που ξεκίνησαν ή εδραίωσαν μία υποκατηγορία του είδους (slasher, gothic, creepy kids, κλπ), εάν σκοπεύεις να τις συγκρίνεις με ό,τι έχεις δει τα τελευταία χρόνια.
Όμως, απευθύνομαι σε εσένα που είδες τον Εξορκιστή (1973) και το Μωρό της Ρόζμαρι (1968) στα 20-κάτι σου και σεβάστηκες αυτές τις ταινίες κι εκτιμάς την ιστορική τους σημασία για τον κινηματογράφο τρόμου. Αναμφισβήτητα, η ηλικία που είχες όταν τις πρωτοείδες παίζει τεράστιο ρόλο στο πόσο σε τρόμαξαν και στο πως τις θυμάσαι σαν εμπειρία. Δεν φταις εάν γεννήθηκες μετέπειτα ή αν οι γονείς σου καλώς έπραξαν και σου πήραν το τηλεκοντρόλ ή βέβαια εάν δεν είχες καν πρόσβαση στο χαζοκούτι, για όλους τους λόγους που ξέρουμε. Αλλά δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο να τρομάξεις. Η ταινία τρόμου δεν θα έχει εκτελέσει τον σκοπό της, στην περίπτωσή σου. Θα την εκτιμήσεις, θα την θαυμάσεις, θα σχολιάσεις τον κόπο της παραγωγής να χρησιμοποιήσει εφέ σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα κολπάκια του υπολογιστή, αλλά δυστυχώς δεν θα τρομάξεις…
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω, πάμε τουλάχιστον με κάθε καλή διάθεση να προτείνουμε τις ταινίες του Ιουνίου, κλασικά milestones σε συγκεκριμένα είδη:
Κλασικά αντιπροσωπευτικό από τον master στο είδος «άτιμη πρόοδος / η επιστήμη φταίει για τα πάντα όλα / ιοί, ιοί παντού» αλλά και με μια νότα «άιντε, αφού ήρθατε, γδυθείτε κιόλας» Καναδό κύριο David Cronenberg, έχουμε το “Shivers” (1975). Τελική βαθμολογία: τρεις κουβάδες αίμα, δύο κουβάδες εντομοκτόνο ταχείας δράσης στα σιφόνια κι ένα τηλέφωνο στον ξάδελφο με το αγροτικό, να βοηθήσει στη μετακόμιση.
Για εσένα που θες να ξέρεις πως ήταν τη δεκαετία του ’80 να μένεις άναυδος στο τέλος slasher ταινίας κι έχεις απορία πως επέζησε μέχρι σήμερα η φοβία του να σφαχτείς σε αμερικάνικη κατασκήνωση, παραθέτουμε το “Sleepaway Camp” (1983). Τελική βαθμολογία: έξι κουβάδες αίμα και να βγουν τα σκασμένα να παίξουν πετροπόλεμο σε καμιά αλάνα, που θες να τα στείλεις και στη συγκεκριμένη κατασκήνωση…