Πώς είναι δυνατόν, ένας Έλληνας Πρωθυπουργός, να εξακολουθεί να ασκεί μια πολιτική της υποτέλειας, προσφέροντας γη και ύδωρ στους διεθνείς τοκογλύφους και παράλληλα, να ανέχεται τον εξευτελισμό της πατρίδας του;
Αλήθεια, ποία είναι η ειδοποιός διαφορά, ανάμεσα στις σημερινές κυβερνήσεις, από εκείνες τις κατοχικές, του ΄40-΄44, οι οποίες αποτελούνταν από ένα κυβερνητικό επιτελείο, προδοτών και δοσίλογων; Απολύτως καμία! Τόσο οι μεν, όσο και οι δε, απέτυχαν παταγωδώς, στο να προσφέρουν στους πολίτες τους, ελευθερία, ασφάλεια, ευημερία και την πραγματική αίσθηση, της ευρύτερης έννοιας του κράτους δικαίου. Η πεποίθηση αυτή, ενισχύεται ακόμα περισσότερο, όταν κατ’ εντολές τρίτων, ψηφίζονται και εφαρμόζονται αντισυνταγματικοί νόμοι, που επιτρέπουν στους ξένους «επενδυτές», να λεηλατούν τον εγχώριο πλούτο, μετατρέποντας την Ελλάδα σε αποικία χρέους. Πλέον η διαφθορά, η ασυδοσία και η κλεπτοκρατία, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του συστήματος, το οποίο στηρίζεται με κάθε τρόπο, από τις δοτές κυβερνήσεις και από τους κομματικούς τους στρατούς, προκειμένου να διατηρούνται στην εξουσία, αποκομίζοντας κάθε φορά, τα μέγιστα για αυτούς οφέλη. Όμως, η ανένταχτη πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει αντιληφθεί, ότι οι θυσίες που κάνει προς χάριν της ανάπτυξης που της τάζουν, είναι αδύνατον να ευοδώσουν, όσο η χώρα είναι υπερχρεωμένη, όσο δε διαγράφεται ένα μεγάλο μέρος του χρέους και όσο δε γίνονται ενέργειες, προκειμένου να ανακτηθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Επιπλέον, δεν εντυπωσιάζεται από διθυραμβικές ανακοινώσεις και κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως από τον τρόπο που πλάσαρε η κυβέρνηση, τις δήθεν αιματηρές διαπραγματεύσεις, για την επίτευξη της συμφωνίας με τους Ευρωπαίους, ώστε να παραταθεί η αποπληρωμή των τόκων των δανείων, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Λύση, που όπως αποδείχτηκε, αποτελούσε μονόδρομο, καθώς είχε είδη διαπιστωθεί, ότι η Ελλάδα, θα αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις μετά το 2020. Πραγματικά, είναι κρίμα για ένα έθνος που κάποτε δημιούργησε πολιτισμούς και κοσμοκρατορίες, να μη διαθέτει σήμερα, έναν πολιτικό ηγέτη, που θα αναλάβει την ευθύνη της κατάρτισης ενός σχεδίου ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, αλλά αντίθετα, να βρίθει από Εφιάλτες.
Κ.Χ.