ι. Στύλοι
Στην αυλή του σχολείου,
στην άκρη της θάλασσας,
στην υπόκλιση,
στο απόσπασμα.
Οριζόντια λεγόμαστε αδέρφια.
Κάθετα στύλοι της Γης.
ιι. Σίδερα
Κατά την έξοδο μαρτυρείται η ύπαρξη,
τρίζει σιγανά,
σιγανά κερδίζει η αλήθεια
έναν μικρό λευκό τόνο.
Δεν έχει φωνές
μήτε αόριστα τραγούδια
παρηγοριά στον όγκο της ζωής
σιγανά μαζεύεται στους ώμους, στην πλάτη κρούει μονότονα το αβάσταχτο.
Δεν έχει αλληλούια
χωρίσματα ουρανών
σύννεφα διερρηγμένα
με κατάληξη, με κατάνυξη
αλληλούια εκπεσών
στις ρίζες και στα καταγώγια
επιμένων την φώτιση
ως αποτύπωμα σκουριάς
χεριών μετά τη νίψη καρφιών η νήψη.
Πόσο μισούν να τους λένε κλουβί όταν σκοτώνουν πουλιά.
Πόσο μισούν να χαϊδεύουν φτερά όταν λυγίζει το σίδερο.
Πόσο σιγανά αμπαρώνει η πόρτα στο αλληλούια, στον αναστεναγμό.
ιιι. Απομεινάρια
Ερήμην καρδιάς
μέλλον ορθώνουν οι γελασμένοι.
Μα είν το τέλος
γλυκιά της ερήμου σιωπή
κι βασιλιάδες γονατισμένοι
στην άμμο.
Τα όνειρα σπάνε την πέτρα
κι βασιλιάδες στην άμμο
ερήμην καρδιάς γονατισμένοι
γλυκιά της ερήμου σιωπή
την λευτεριά μας θωρούν.
κιχεμ
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Twitter: @k1xem