By Emily Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Αυτή τη φορά, η στήλη θα εστιάσει σε ένα πολυφορεμένο μεν, πολυαγαπημένο δε prop στις ταινίες τρόμου: το ζωικό βασίλειο. Και οι αντιπρόσωποί του βρίσκονται παντού: Τρυπώνουν στο ίδιο μας το σπίτι (Arachnophobia, 1990), σαμποτάρουν την παραθαλάσσια ανάπαυλά μας (Piranha Part Two: The Spawning, 1981) και δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε, όπως εκείνη τη φορά που αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στην Αυστραλία, στις ερημιές, και μας κυνήγαγε όλους –κλασικά– ένα νευριασμένο αγριογούρουνο (Razorback, 1984).
Από κλασικά κομμάτια του είδους όπως Τα Πουλιά (The Birds, 1963) του Alfred Hitchcock και το Mimic (1994) του Guillermo del Toro, όπου η απειλή έρχεται σε μορφή «σμήνους» μέχρι ταινίες όπου ο κίνδυνος είναι μεμονωμένη μονάδα, αλλά δεν πλησιάζεις καλού / κακού (Cujo, 1983, βασισμένο σε βιβλίο του Stephen King), οι δημιουργοί αυτών των ταινιών μας σερβίρουν μια γενναία δόση ταπεινοφροσύνης, αφού μας υπενθυμίζουν ότι παρά την κυρίαρχη θέση μας στην αλυσίδα των κυνηγών, εάν εκεί που κολυμπάμε στα ανοιχτά ακούσουμε τις πασίγνωστες δύο νότες από τα Σαγόνια του Καρχαρία… ε, ας πούμε ότι τα κολπάκια γνωστού Αμερικάνου ταχυδακτυλουργού, που περπατάει πάνω στο νερό, δεν θα έπιαναν μία.
Η λίστα με τις ταινίες τρόμου με ζώα είναι ατελείωτη και συμπεριλαμβάνει βέβαια συχνά και σεναριακούς συνδυασμούς, είτε με επιστημονικά πειράματα, όπως τότε που ο καρχαρίας του Creature (1998) βγήκε παγανιά στη ζούγκλα και τελικά ανέβηκε και σε δέντρο, είτε με υπερφυσικά φαινόμενα, όπως τότε που επέστρεψε τσαντισμένος ο γάτος από το Νεκροταφείο Ζωντανών (Pet Sematary, 1989). Χωρίς βέβαια να «βάλει το αφεντικό του μυαλό.»
Το να είναι ο «κακός» της ταινίας λιοντάρι (Prey, 2007) ή αρκούδα (Into the Grizzly Maze, 2015), και μάλιστα στα δικά του λημέρια, κάνει το σενάριο πιο αληθοφανές αλλά αποδυναμώνει τη δυνατότητα του θεατή να διαμορφώσει δεσμούς με τους κεντρικούς χαρακτήρες, αφού «πηγαίνανε γυρεύοντας». Συγγνώμη κιόλας, αλλά στο Orca (1977) πόσοι ήμασταν με τους ανθρώπους δηλαδή; Όταν ο Steven Seagal και ο Charles Bronson εκδικούνται τους δολοφόνους των συζύγων, παιδιών, γειτόνων, ξαδέλφων και μπακάληδών τους, εμείς με το μέρος τους δεν είμαστε;
Πάμε λοιπόν σε προτάσεις για τους οπαδούς των ταινιών τρόμου με συμμετοχές από ζωάκια σε καταστάσεις που δεν περιμέναμε, και οι δύο κυκλοφορίες του 1988:
Monkey Shines. Από τον κύριο George A. Romero έχουμε συνδυασμό προδοσίας, κλειστοφοβίας, απόγνωσης και μιας ακόμη υπενθύμισης ότι μερικά είδη είναι τόσο «κοντά» μας, που εύκολα πετυχαίνεις κι ένα με «άποψη». Η συνεργασία μεταξύ του κεντρικού παραπληγικού χαρακτήρα Allan και του εκπαιδευμένο μικρού πιθήκου Ella παίρνει σύντομα την κατιούσα. Τελική βαθμολογία: ένα κουβαδάκι παραλίας (αφού έσφιξαν οι ζέστες) με αίμα και το νου σας, όταν επισκέπτεστε ζωολογικούς κήπους… σας παρακολουθούν, όσο τα παρακολουθείτε και εσείς.
Η δεύτερη πρόταση, το Mamba (a.k.a. Fair Game) του Mario Orfini, βασίζεται σε εκδικητικό πρώην σύζυγο που εγκλωβίζει την Trudie Styler, χρόνια σύντροφο του Sting παρεμπιπτόντως, στο διαμέρισμά της με ένα φίδι. Ευρηματικός ο πληγωμένος πρώην και ικανή να κουβαλήσει στους ώμους της όλο το έργο η Trudie. Τελική βαθμολογία: έναν σύμβουλο γάμου να εξηγήσει πόσο απέχει το να σου πετάξει τα ρούχα στο δρόμο ή να σου γρατσουνίσει το αμάξι το πικραμένο πρώην ταίρι σου, από το να αμολήσει δηλητηριώδες εξωτικό ερπετό στο σπίτι σου…