Κοντά στο σπίτι του αγαπημένου μου, στην οδό Πλαπούτα πριν ένα χρόνο περίπου είδα δύο γατάκια να σιτίζονται έξω από μία πολυκατοικία. Ο ένας ήταν ένας γκρι χοντρούλης γατούλης και ο άλλος ένας κοκκινούλης αδύνατος και ταλαιπωρημένος, φανερά άρρωστος. Έπιασα τον κοκκινούλη και τον πήγα στο γιατρό. Ήταν βαριά άρρωστος, μου είπε ο γιατρός μετά την εξέταση που του έκανε και μου πρότεινε ευθανασία. Αρνήθηκα κατηγορηματικά και του είπα να τον στειρώσει. Ο γατούλης, όπως έμαθα αργότερα, λεγόταν Φίφης.
Στη συνέχεια γνώρισα τη Μάρω. Η Μάρω έχει γραφείο στην οδό Πλαπούτα και είναι αυτή που φροντίζει τα γατάκια. Άρχισε να δίνει αντιβίωση στον Φίφη και με το καλό φαγητό και την αγάπη που του έδειξε, αυτός άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Τον πήγαινε στο γιατρό και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν πολύ καλύτερα για το άρρωστο γατάκι.
Μετά ήρθε η σειρά του Νώντα, του γκρίζου συντρόφου του Φίφη, να στειρωθεί. Παρατήρησα ότι έκανε παρέα με ένα πολύ μικρό γατάκι που του έμοιαζε πολύ και συμπέρανα ότι ήταν παιδί του. Βέβαια, το κυνηγούσε για να ασελγήσει επάνω του, άλλα αυτή είναι η φύση στην οποία υπάρχουν όλες οι σεξουαλικότητες. Έπιασα τον Νώντα και τον στείρωσα κι από τότε έγινε ακόμη πιο χοντρός γατούλης και πολύ τεμπέλης μάλιστα. Δεν είναι λίγες οι φορές που τρόμαξε εμένα κι άλλες φιλόζωες, επειδή κοιμόταν σαν πεθαμένος κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο.
Ο μικρός γιος του Νώντα, αφού γλύτωσε από τις ορέξεις του μπαμπά του, μεγάλωσε κι έγιναν αχώριστοι. Κοιμόντουσαν μαζί, έκαναν αγάπες και δεν ξεκολλούσε ο ένας από τον άλλον. Ήταν δε τόσο γλυκός και τρυφερός, που τον ονόμασα Λουκουμάκι. Κάθε φορά που πηγαίναμε βράδυ στο σπίτι του συντρόφου μου, επιδιώκαμε να βρούμε τα γατάκια και να τους κάνουμε αγάπες. Ιδιαίτερα το Λουκουμάκι, το οποίο όταν μας έβλεπε ερχόταν κατά πάνω μας. Μας έκανε τόσες αγάπες, που λιώναμε. Τι φιλιά και χάδια! Μας ακολουθούσε και το διώχναμε, μη μας πάρει στο κατόπι.
Ήρθε η ώρα και στείρωσα και το γλυκό μου το Λουκουμάκι. Το αγαπημένο μου, το τρυφερό μου. Ήθελα τόσο μα τόσο να του βρω ένα σπιτάκι. Να φύγει από το δρόμο, όπου κινδύνευε καθημερινά. Το έλεγα σε φίλους/ες, γνωστούς/ες, μήπως και του βρούμε ένα σπιτάκι. Φυσικά, σκεφτόμασταν με τον σύντροφό μου ότι θα λείψει στον Νώντα πάρα πολύ, μιας και ήταν αχώριστοι. Όταν τον στείρωσα και τον πήγα πίσω, ο Νώντας και η μαμά του (μια μαύρη γατούλα που πρέπει οπωσδήποτε να την πιάσω για στείρωση), ήρθαν τρέχοντας να τον καλωσορίσουν. Η αγάπη των ζώων…
Ο Φίφης πέθανε πριν από μερικούς μήνες από την ασθένειά του, ενώ τα πήγαινε τόσο καλά και είχαμε αναθαρρήσει ότι θα ζούσε πολλά χρόνια. Το Λουκουμάκι μου, το γλυκό μου, το πάτησε αυτοκίνητο πριν μέρες μπροστά στα μάτια της Μάρως. Την είχε δει κι έτρεξε να την προϋπαντήσει, με αποτέλεσμα να μη δει το αυτοκίνητο που ερχόταν. Πέθανε ακαριαία μου είπε η Μάρω και δεν κατάλαβε σχεδόν τίποτα. Το Λουκουμάκι μου. Το άτυχό μου, που πέθανε νέο και δεν πρόλαβε να χαρίσει αγάπη και τρυφερότητα σε κανέναν. Γιατί αυτή είναι η μοίρα των υπέροχων αυτών πλασμάτων στο δρόμο. Ο θάνατος καραδοκεί κάθε στιγμή… Αντίο Φίφη, αντίο Λουκουμάκι. Καλή τύχη Νώντα μου.
(στη φωτογραφία το Λουκουμάκι με τον Νώντα)
Εύη Βρέττα