By Emili Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Το Fright Night του διμήνου έφτασε με προτασούλες παλιότερες και νέες για τους λάτρεις του τρόμου.
Μετά από το Γερμανικό Das Privileg (The Privilege, Felix Fuchssteiner-Katharina Schöde, 2022) που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Netflix… ένα ατυχές συνονθύλευμα από tropes τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, με αυθαίρετη επιμέλεια, που όμως αποδείχτηκε παράλληλα ένα διασκεδαστικό ποτ πουρί… είπαμε να σοβαρευτούμε και να ελέγξουμε το καρνέ μας για άλλες μη-Αγγλικές Ευρωπαϊκές κυκλοφορίες.
Για όσους προτιμούν τον ψυχολογικό τρόμο βραδείας καύσης, σίγουρα αξίζει να αναφέρω το Αυστριακό Ich seh, Ich she (Goodnight Mommy, Veronika Franz-Severin Fiala,2014), όπου δίδυμα αγόρια αρχίζουν να μην εμπιστεύονται τη μητέρα τους όταν εκείνη επιστρέφει με μπανταρισμένο πρόσωπο έπειτα από επέμβαση. Είναι από εκείνα τα έργα που όλα κυλάνε σχετικά αργά, χτίζεται μια αποστειρωμένη, βαριά ατμόσφαιρα και σε ανύποπτη στιγμή, σου σερβίρει δύο-τρεις αρκετά ανατριχιαστικές στιγμές, έτσι ώστε, χρόνια μετά, όποτε την συζητάς με φίλους, όλοι την ίδια σκηνή θυμάστε. Έχω την αίσθηση ότι όσοι φίλοι με παιδιά την είδαν ενοχλήθηκαν ακόμα περισσότερο… δεν παύει όμως να είναι μια πολύ καλογυρισμένη ταινία.
Παρόμοιο συναίσθημα σου μένει και με το πολύ δυνατό Ισπανικό Mientras Duermes (Sleep Tight, Jaume Balagueró, 2011), το οποίο ενώ εμφανίζεται σε αρκετές λίστες τρόμου, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να το πλασάρουν εύκολα και ως «θρίλερ». Πρόκειται για την ιστορία του χειρότερου θυρωρού. Ναι, αυτό. Είναι απλά ο χειρότερος θυρωρός. Και με την υπογραφή του Balagueró, στον οποίο χρωστάμε και την σειρά ταινιών Rec, είναι εγγυημένη η προσοχή στην λεπτομέρεια και οι έξυπνες λήψεις.
Το προσωπικό αγαπημένο Πολωνικό Demon (Marcin Wrona, 2015) σίγουρα έρχεται κατά νου επίσης. Έξυπνο, καλοδουλεμένο με πολλά ωραία στοιχεία, διηγείται τα συμβάντα της νύχτας του γάμου ενός νεαρού ζευγαριού καθώς μια κλασική οντότητα dybbuk στοιχειώνει αυτή τη σημαντική γιορτή για τον Πιοτρ και την Ζανέτα.
Για περισσότερη δράση και φαινομενικά μεγαλύτερο budget, προτείνουμε και το The Last Days (Los últimos días, David -Àlex Pastor, 2013) που αγγίζει περισσότερο την επιστημονική φαντασία και καταπιάνεται με μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα. Ξαφνικά, μια μέρα, όλοι αρχίζουν να τρομοκρατούνται με τους εξωτερικούς χώρους. Δεν μπορούν να βγουν έξω, δεν μπορούν να αντέξουν τον ανοικτό ουρανό πάνω τους. Ωραία δουλεμένο και με μπόλικη δράση για το δυστοπικό sub-genre χωρίς να εμπλέξει ζόμπι ή εξωγήινους.
Στην Ιταλία παίζουν μπάλα σε άλλο επίπεδο εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ενώ είναι άδικο να μην εστιάσω στον μοντέρνο κινηματογράφο τρόμου τους, δε μπορούμε να αγνοήσουμε το τεράστιο giallo και sexploitation κύμα τους, ούτε και το πορτφόλιο του Dario Argento. Οπότε, ως κλασική cult επιλογή για εκείνους που ψήνονται για 80s ό,τι-να-ναι καταστάσεις με τηλεπαθητικά ζουζούνια, αίματα, υπερβολές, μουσική από Goblin, Iron Maiden, Frankie Goes to Hollywood και άλλους, μια φρέσκια-φρέσκια Jennifer Connelly, έναν επίσης νεαρό Donald Pleasance (ναι τον Dr. Loomis από το franchise του Halloween)… προτείνω το Phenomena (Dario Argento, 1985) γιατί μπορεί να μην είναι «καλό» αλλά είναι σίγουρα διασκεδαστικό για τους οπαδούς του είδους.
Στη Γαλλία, ο κινηματογράφος τρόμου καλύπτει όλα τα φάσματα και sub-genres, και ενώ σχοινοβατούν ανάμεσα σε σπαραχτικό torture cinema, body horror και ωμό high-brow εσωτερισμό με κυκλοφορίες όπως τα Martyrs (2008), Frontiers (2007), Climax (2018), Titane (2020)… θα προτείνω κάτι λίγο παλιότερο. Λέγεται High Tension (Haute Tension, Alexandre Aja, 2003), αντιπροσωπεύει σίγουρα το κύμα New French Extremity και συμπεριλαμβάνεται στην υποκατηγορία των ταινιών slasher. Σερβίρει ένταση, όπως αποκαλύπτει κι ο τίτλος, και make-up αίματα και εφέ από τον άνθρωπο που εδραίωσε ο Lucio Fulci στη βιομηχανία.
Βάλτε υπότιτλους και απολαύστε!