By Emili Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Μετά από το Πασχαλινό φαγοπότι, μερικά τριημεράκια και αρκετές ονομαστικές γιορτές, το Fright Night είναι εδώ με προτάσεις για τους fan του τρόμου και πατάτες που μπορείτε να αποφύγετε ελεύθερα… ή να με αγνοήσετε και να τις δείτε έτσι κι αλλιώς!
Θα ασχοληθούμε με την ανθολογία Welcome to the Blumhouse, μια σειρά ταινιών από το στούντιο Blumhouse σε συνεργασία με την Amazon Prime. Η Blumhouse απασχολεί την επικαιρότητα του genre του τρόμου χρόνια τώρα, με διάφορα επιχειρηματικά καμώματα και εξαγορές και τον Jason Blumhouse να δουλεύει επιτυχώς (δεν μπορώ καν να τονίσω πόσο επιτυχώς, μιλάμε για τρομερά κέρδη) το μοντέλο «υποστηρίζω μικρές παραγωγές με περιορισμένο budget και καταλήγω με franchise-χρυσορυχείο». Είναι η δύναμη πίσω από τα Purge, Insidious, Paranormal Activity, Sinister, Ouija, Split, θριάμβους όπως το Get Out, και εμπορικές επιτυχίες όπως το The Invisible Man καθώς μεγάλωσε και εδραίωσε συνεργασίες με Mike Flanigan, M. Night Shyamalan, Jordan Peele και άλλες γνωστές προσωπικότητες πίσω από τον φακό του τρόμου. Είναι παντού είτε η ίδια η εταιρεία είτε θυγατρικές της, κλπ.
Οπότε, υπάρχει, που λέτε, μια συλλογή ταινιών διαθέσιμη εδώ και κάμποσο καιρό, από παραγωγές με χαμηλό budget στην οποία δέχονται να εμφανιστούν διάφοροι ηθοποιοί που γνωρίζουμε από αλλού (στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά γνώριμες φυσιογνωμίες που σε κάνουν να λες «α, μωρέ την ξέρω αυτή, έπαιζε στο… κάτσε, να ανοίξω το IMDB…) αλλά και αρκετοί άγνωστοι ηθοποιοί ελπίζουμε να δούμε και στο μέλλον.
Λίγο πριν το Halloween του 2020, κυκλοφόρησαν οι 4 πρώτες ταινίες με γενικό θέμα τους δεσμούς της οικογένειας και των σχέσεων εναντίον του «κακού» και λίγο πριν το Halloween του 2021, βγήκαν και οι επόμενες 4 με θέμα τις προσωπικές φοβίες και τους οργανισμούς/ιδρύματα.
Η πρώτη παρτίδα τρόμου απαρτίζεται από τα The Lie όπου γονείς ενός κοριτσιού προσπαθούν να καλύψουν ένα έγκλημα της, Black Box όπου ένας πατέρας με αμνησία αμφισβητεί την πραγματικότητα και παρελθόν του καθώς επανέρχεται η μνήμη του, Evil Eye όπου τα παραδοσιακά Ινδικά κολλήματα μιας μάνας θα συγκρουστούν με τις επιλογές της κόρης της και Nocturne όπου μια νεαρή κοπέλα ανταγωνίζεται την ταλαντούχα πιανίστρια αδελφή της.
Η δεύτερη παρτίδα συμπεριλαμβάνει τα Bingo Hell όπου ηλικιωμένοι κάτοικοι μιας μικρής κοινότητας τα βάζουν με μια διαβολική οντότητα που θέλει να αλλοιώσει τις ζωές τους, Black as Night με έφηβους εναντίον βρικόλακες, Madres που θίγει τον ρατσισμό στην Αμερική εναντίον Μεξικανών και την μητρότητα και The Manor όπου μια ηλικιωμένη γυναίκα προσπαθεί να αποκαλύψει τα σατανικά μυστικά ενός γηροκομείου.
Οι παραπάνω οκτώ ταινίες, στην ουσία, γυρίστηκαν πιο πολύ με τις προδιαγραφές της τηλεόρασης παρά του κινηματογράφου, και δεν είναι κάτι σούπερ ιδιαίτερο εάν όχι ευχάριστες. Έχουν όλες κάποιο κοινωνικό «μήνυμα» και πιο βαθύ νόημα όπως δύσκολες ηθικές αποφάσεις, αναφορές σε πραγματικά κοινωνικά προβλήματα και θεματολογία που ξεπερνάει στην ουσία το στοιχείο του τρόμου της ταινίας. Τα κλισέ και οι γνωστοί μηχανισμοί που περιμένουμε έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε αυτές τις πλοκές.
Προσωπικά, ξεχώρισα το Nocturne, όπου είχα την αίσθηση ότι έφερε μια περισσότερο «ανεβασμένη» αισθητική highbrow horror και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θα είχα μαντέψει ότι ήταν μέρος της ίδιας συλλογής. Πιο πολύ ταιριάζει στο subgenre του συμβολικής γυναικείας μορφής που ξεσπάει σε κάτι ανεξέλεγκτο στα μάτια του πατριαρχικού φακού με τον ερχομό της περιόδου (θεματολογία Carrie, Ginger Snaps, Raw), την μανία και την χαοτική ψύχωση με την επιτυχία όπου ο κεντρικός χαρακτήρας θα θυσιάσει για να «κόψει δρόμο», θα αποστασιοποιηθεί από την πραγματικότητα, κλπ.
Εάν δεν είστε σε highbrow κατάσταση πάντως, το Bingo Hell έχει καρικατουρίστικες καταστάσεις, τέρμα τσαντισμένους ηλικιωμένους και τον Richard Brake (Doom-head από το 31 του Rob Zombie).
Αν αναζητήσετε την εν λόγω συλλογή, στη θέση σας θα αγνοούσα το The Evil Eye, που έχει να κάνει με το «κακό μάτι» όπως υφίσταται στην Ινδική κουλτούρα αλλά ακούγεται πολύ πιο καλό από ό,τι είναι τελικά.