του Θοδωρή Καραβά
«Άκουσε Μισίμα», παίρνοντας το λόγο ο Έλληνας της παρέας, δημοσιογράφος και στοχαστής από την Ερμιόνη, «ο Ιαπωνικός σου ενθουσιασμός για τη συνάντηση δύο κόσμων είναι φαινόμενο άξιο προσοχής, οι μήνες και οι ημέρες είναι ταξιδιώτες της αιωνιότητας, οι συναλλαγές ανάμεσα στους δυτικούς και ανατολικούς πρέπει να είναι έντιμες και να πλησιάζουν τη θεότητα του καλού. Η αναζήτηση της φωτεινής ανθοκομίας που είπες, να αναμορφωθεί από μια απίστευτη απλότητα που θα διαποτίσει και τη δική μας ελληνική ζωή ευεργετικά στις πολλαπλές εκφράσεις της εργασίας. Έτσι μόνο η Ελληνική καθαρά συναισθηματική ζωή θα μείνει απρόσβλητη στα καλέσματα πολιτικών σειρήνων. Το χάσμα πού άνοιξε ο πόλεμος πρέπει να γεμίσει άνθη, η νίκη στη κονίστρα της ζωής πρώτα υγεία, εργασία, χαρά, ειρήνη, να φέρει και μετά κότινο, και λάμψη, στα πρόσωπα να αντανακλάται η αγάπη του θεού, η αγάπη στον πλησίον. Και έτσι η ζωή σφριγηλή, δυνατή, όμορφη να ξαναφέρει τα παιχνιδίστικα ξεφωνητά των παιδιών, τα τραγούδια των μεγάλων ανθρώπων, τα κελαϊδίσματα των πουλιών και τα αεροπλανικά σκέρτσα των χελιδονιών.
Τζόρτζιο, τη πάλη των εργατών, των υπαλλήλων, των χωρικών καταλαβαίνω. Αυτούς όμως με τη «καλτσοδέτα στο ράμφος» που κερδοσκοπούν στο χρηματιστήριο και πλουτίζουν εις βάρος των φτωχών, μιλάω για τα ταξιδιωτικά περιστέρια που έχουν κάνει φτερά σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, γνωστός υπουργός με όνομα πουλιού. Η πρωτοπορία μου είναι διαφορετική, ανθρώπινη και προτιμώ να με λένε παραδοσιακό, ουμανιστή. Πιστεύω ότι η αντιλογία μας είναι σημαντική.
Πιέρ Πάολο, στη μέση. Ο Μισίμα πάλι, ταλέντο πολυεδρικό είσαι, μυθιστοριογράφος, ποιητής, πολιτικός, αναλυτής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης. Έχετε γράψει ατάκες και στη καταχειροκροτούμενη ταινία Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι. Όλος ο κόσμος του πλανήτη σε θαυμάζει και σε τιμάει, ζεις ασκητικά, όμως εσύ είσαι στο μισόφωτο. Εννοώ, ότι οι φωτεινές αναλαμπές σου ποτέ δεν είναι ίδιες. Άλλες φορές είσαι με τον εαυτό σου και άλλες εναντίον του εαυτού σου. Δεν χρειάζεται να επιστρέφεις σε γεγονότα παλιά. Όσοι διαβάζουν τα γνωρίζουν.»
Ο Έλληνας δημοσιογράφος στη συνομιλία άλλο τόνο δίνει.
«Μισίμα, Μπασάνι, Παζολίνι, ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινάει για τη σκληρή μαθητεία της ζωής από τότε πού πατάει το πόδι του στη γη. Οι κινήσεις του να είναι απλές, φυσικές και όσο προχωράει να βρίσκεται σ’ αυτή την αποθέωση του απέριττου. Ο δυναμισμός να γίνεται κοινωνός σε ένα μύχιο συσχετισμό με το είναι του, να τον επεκτείνει, να τον ομορφήνει, να τον εξαδανικεύει.
Τα δειλινά πολλές φορές περπατώ στο δρόμο γύρω από τους μεταξένιους, πολύχρωμους κήπους του μοναστηριού των αγίων Αναργύρων στην Ερμιόνη.
(συνεχίζεται)