By Emili Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
Η στήλη μας επιστρέφει με γεμάτες μπαταρίες μετά από ένα όμορφο καλοκαιράκι (καλά, ναι, συνεχίζεται για πολλούς από εμάς – και σας το εύχομαι κιόλας) με όρεξη για το genre της καρδιάς μας! Δεν θα ξεκινήσουμε τα «καλό αποκαλόκαιρο», κλπ, ώστε να μπούμε απευθείας στο ζουμί με κάποιες προτασούλες για κινηματογράφο και σειρές τρόμου!
Είχα μια κουβεντούλα τις προάλλες για τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα στις ταινίες τρόμου και συμφώνησα ότι, ναι, σίγουρα οι αστυνομικοί κι οι στρατιωτικοί καταλήγουν άσχημα στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες – ειδικά εάν μιλάμε για εισβολή από εξωγήινους ή από άλλες οντότητες μαζικής καταστροφής. Στα slasher δε, δεν παίζει ρόλο πόσους αστυνομικούς σου αφήσουν παρκαρισμένους έξω από το σπίτι όλο το βράδυ: κάποια στιγμή θα τους ανακαλύψει η κεντρική χαρακτήρας με κομμένους λαιμούς ή γενικά, κομματιασμένους. Δεν είχαν ποτέ ελπίδα…
Αλλά πέρα από αυτούς τους κομπάρσους που απλά μετράμε στο τελικό σκορ-λουτρό αίματος, σκεφτόμουν ότι και οι κεντρικοί χαρακτήρες ρισκάρουν με τις ιδιότητες «φοιτητής», «σπηλαιολόγος», «αρχαιολόγος» και «babysitter». Δεν αναφέρω τους καθολικούς παππάδες διότι συνήθως τους καλούμε για υποστήριξη κάπου στη μέση της ταινίας. Όπως και τον/την τοπικό/ή «ειδικό» με το κληρονομικό χάρισμα που συμπωματικά κάπως συνεργάζεται με το πανεπιστήμιο της περιοχής ή με τη μοναδική βιβλιοθήκη του χωριού. Δηλαδή, εάν υπάρχει babysitter ειδικά στην ταινία… ή δεν θα περάσει καλά η ίδια (συνήθως νεαρή γυναίκα) ή, αντίστροφα, το παιδάκι που προσέχει την έχει βάψει! Και πόσο μάλλον εάν είναι το βράδυ του Halloween! Οκ, έχουμε και μερικά Χριστουγεννιάτικα, αλλά σίγουρα οι 9 στις 10 ταινίες του είδους συμπεριλαμβάνουν μάσκες και κολοκύθες.
Πέρα από την κωμική σειρά ταινιών τρόμου The Babysitter (McG, 2017) και The Babysitter: Killer Queen (McG, 2020), τις οποίες έσπρωξε το Netflix αρκετά, έχουμε υπεραρκετές αναφορές σε αυτό το ριψοκίνδυνο επάγγελμα. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και στο πρώτο Halloween (Carpenter, 1978) η αδελφή του Michael, babysitting έκανε…
Από τα παλιά που αξίζει να σημειωθούν, έχουμε το Fright (Peter Collinson, 1971) με τη Susan George στο κεντρικό ρόλο της Amanda, όπου σύμφωνα με τον κριτικό Roger Ebert, λόγω του ότι παίζει μόνιμα το πανικόβλητο θύμα, η ταινία ψιλοσώζεται. Έχουμε επίσης και το κλασικό cult When a Stranger Calls (Fred Walton, 1979) με τη νεαρή Jill Johnson (η σούπερ-χαρακτηριστική Carol Kane) να προσέχει τα παιδιά του Dr Mandrakis και αφού τα βάζει για ύπνο, να ζωντανεύει όλος ο αστικός μύθος με το «τηλεφώνημα από γνωστό/άγνωστο άτομο που μάλλον σε παρακολουθεί». Το πρώτο δεκάλεπτο του Scream (Wes Craven, 1996) είναι αναφορά σε αυτό το έργο, στην ουσία. Εάν σας δυσκολεύει η αισθητική της δεκαετίας, έγινε και remake το 2006 με την Camilla Belle στον ρόλο της Jill.
Στις πιο πρόσφατες παραγωγές, έχουμε διάφορες επιλογές όπως το Babysitter Wanted (Jonas Barnes – Michael Manasseri,2008) που καταφέρνει να σε απορροφήσει στην χιλιοειπωμένη ιστορία, ή το Tormented (Aubrey Cummings, 2014), με original τίτλο «Berkshire County», το οποίο χρησιμοποιεί όλους τους κλασικούς μηχανισμούς που θα περιμένατε. Και τα δύο πετυχαίνουν τον σκοπό τους, κι ας μην τα θυμάστε έναν μήνα μετά. Αναποδογυρίζοντας το σενάριο, στην κατηγορία «δύσκολες βραδιές για τα πιτσιρίκια», έχουμε βέβαια το Emelie (Michael Thelin, 2015) με την scream queen Sarah Bolger.
Αλλά εάν θέλετε και ένα έξτρα «ουμφ» με λίγο πιο πολύπλοκες εξελίξεις, τσεκάρετε το Night Sitter (John Rocco – Abiel Bruhn, 2018), το The House of the Devil (Ti West, 2009) και το The Guardian (William Friedkin, 1990)!