του Joe Wildthing
Σσσ… μας ακούνε! (Υπάρχουν βέβαια «εθνικοί λόγοι», τους οποίους δε δυνάμεθα να αποκαλύψουμε.) Οι μυστικές υπηρεσίες των νήσων Φίτζι επιβουλεύονται το γκουβέρνο, για τη γνωστή εθνοσωτήριο δράση του. Από την άλλη παραμονεύει και ο τσάρος πασών των Ευρασιατών, οπότε δεν είναι εποχές να λέμε και πολλά πράγματα.
Επιπλέον δεν πρέπει να καίμε και πολύ ρεύμα ή να χαλάμε και πολλή βενζίνη. Βγήκε και ο Κένταυρος (!) παγανιά. Τα κεφάλια μέσα λοιπόν και δεν χρειάζονται και πολλά πολλά. Ο φεουδάρχης ξέρει τι κάνει. (Ο άνθρωπος είναι βράχος, είμαστε τυχεροί με την ασφάλεια που μας προσφέρει). Οπότε καλύτερα να τα αφήσουμε τα θέματα στα στιβαρά χέρια των αρίστων, και να ασχοληθούμε εμείς με τις μουσικούλες μας.
Ακροάματα που συστήνονται αυτή τη φορά:
TEMPLE MUSIC – “Primitive Mercenaries” {Cryptanthus}
Οι Temple Music του Alan Trench και του Steve Robinson (πρώην The Beloved) ξεκίνησαν το ’95 σαν παράλληλο, πιο πειραματικό project σε σχέση με τους Orchis, ένα από τα βασικά βρετανικά dark folk σχήματα της εποχής. Έκτοτε και πολλές ηχογραφήσεις αργότερα, ο Alan έχει εξελιχθεί αφάνταστα ως μουσικός και παραγωγός και έτσι φθάνουμε στο φετινό “Primitive Mercenaries”. Οι φανερά εξαιρετικά καλλιεργημένες μουσικές ικανότητες των εμπλεκόμενων συνδυάζονται με την ιδιαίτερα αναπτυγμένη και διαβασμένη γνώση τους για τις τέχνες και το αποτέλεσμα είναι αποστομωτικά καθηλωτικό. Πειραματικό rock και electronica, συνδυασμένα με βαθιά χωνευμένες εμπειρίες από μουσικές της καθ’ ημάς ανατολής παράγουν έναν ιδιαίτερο μουσικό κόσμο που δανείζεται τον τίτλο του από το βορτισιστικό μανιφέστο του 1914. Μποεμ ακαδημία με άποψη!
CRYSTAL JACQUELINE – “Two Moons” {Billywitch}
H “Crystal” Jacqueline Bourne και οι δουλειές της κάτω από το όνομά της ή με τους The Honey Pot πάντα μου φαινόταν σαν ένα είδος ‘nostalgia act’, καθ’ όλα συμπαθητικό αλλά… μεσήλικο. To ένατο άλμπουμ της που κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό όμως είναι πολύ πιο δουλεμένο από τα προηγούμενα και χωρίς να απομακρύνεται από τον ήχο και τα κλισέ που ανακαλούν στο μυαλό μας την ψυχεδελική μουσική των τελευταίων χρόνων των 60s, ωστόσο αφήνει τον ακροατή του πολύ πιο ικανοποιημένο και σίγουρο ότι δεν πέταξε απλώς 45 λεπτά από τη ζωή του για να ακούσει «μία από τα ίδια», αλλά αντιθέτως ότι βίωσε μια ακόμα αξιόλογη μουσική εμπειρία. Ο Icarus Peel και οι υπόλοιποι μουσικοί της παρέας δίνουν τα ρέστα τους.
ATLAS – “Blå Vardag” {Transubstans}
Και μια επανέκδοση δίσκου από το μακρινό 1979, που ήταν εξαντλημένος επί δεκαετίες. Όταν το ’79 οι Σουηδοί prog rockers Atlas κυκλοφορούσαν το μοναδικό τους δίσκο, ένα «μαργαριτάρι» συμφωνικού rock με πολλές αναφορές στους Genesis, τους King Crimson κ.τ.λ. γνωστά, ήταν ομολογουμένως πολύ αργά για να επικοινωνήσουν κάτι τέτοιο στο κοινό του rock. Ο κόσμος βρισκόταν ήδη στην εποχή του punk, του post-punk ή του heavy metal και θεωρούσε αυτές τις μουσικές δεινοσαυρικές, εκτός τόπου και χρόνου. Παρά τα θέματα χρονισμού ωστόσο, ο δίσκος ήταν και παραμένει αριστούργημα (και ο καιρός έχει πάντα γυρίσματα…) Καταναλώστε!
Συνέχεια στον επόμενο «ΕΞ».