Τα αθώα
Κάθε μέρα, λίγο, μαρασμός, λιγάκι ακόμα.
Στα κορμιά προβολή, φευγαλέο στα πρόσωπα, βαρετή επανάληψη.
Σ’ άλλο τρόπο, σ’ άλλο χρώμα και σ’ άλλη ζωή.
Το νομίζεις αθάνατο;
Τι αστείο, με κερδίζουν τα αθώα.
Συνεχώς ειν’ το ίδιο, σ’ ένα νέο, επιτήδειο φως, η ακόρεστη του εγωισμού δίψα φεγγίζει, οι επιλογές είναι τόσες σ’ ένα φλας και στο φθόριο, είναι ίδιες.
Άλλη μια πριν φορτίσει ας τραβήξω, πιο πολύ, να δείξει, πόσο ωραίοι.
Ωραία, με κερδίζουν τα αθώα.
Κι’ είμαι τόσες ώρες μονάχος, με τα μάτια αδιάφορα, όπως μπροστά μου περνάτε, σας κοιτώ φευγαλέα, στο γυαλί μια θαμπάδα, τι αστείο.
Κι επιμένω να ψάχνω την σάρκα που σβήνει, και αυτή που σαπίζει μπροστά στο κενό που αφήνει κάτι αγνό να φυτρώσει.
Ένα λουλούδι, τίποτε άλλο, με τα μάτια πλέον κλειστά, στην οσμή μου θυμίζει πόσο αγνή είναι η αγάπη, έρωτα μου τυφλέ.
Αιωνίως πιστά, με κερδίζουν τα αθώα.
Νικόλαος κιχεμ Κοτσαμπουγιούκης
3,141592653589-οιέω
(στήλη σκέψης, γραφής & ποίησης)
(Ο Υπογράφων τα παραπάνω, Κοτσαμπουγιούκης Νικόλαος – κιχεμ)
Instagram: nikos_kihem