του Joe Wildthing
Ο χειμώνας έρχεται… Το θέμα είναι πώς θα τελειώσει. Για όσους δεν ζουν στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού, των πολιτικών απόψεων κασέτας, της ασυμμάζευτης λίμπιντο και των διάφορων ‘trends’, για όσουν δεν σιγοβράζουν στην καθημερινή μιζέρια έχοντας προ πολλού παρκάρει τον εγκέφαλό τους, για όσους είναι δεν είναι τρομοκρατημένοι και γενικώς παραιτημένοι, για όσους δεν βλέπουν ότι το σκηνικό στο οποίο έχουν συνηθίσει να ζουν όλη τους τη ζωή μεταβάλλεται με γρήγορους ρυθμούς και με απρόβλεπτες συνέπειες, αυτό είναι ένα ζήτημα που το εξετάζουν με ενδιαφέρον.
Είναι κάτι σαν την ευκαιρία της ζωής τους να γίνουν μάρτυρες μιας πραγματικής στροφής, που δεν πίστευαν πια ότι υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Σχεδόν ογδόντα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που κάτι ανατάραξε σοβαρά τη λιμνούλα, δημιουργώντας ασάφειες, κινδύνους και ευκαιρίες – σχεδόν τέσσερεις γενεές – και κάποιοι βλάκες (ισχυροί βλάκες) πίστεψαν μάλιστα στο «τέλος της ιστορίας». Όμως όσο και να το έχουν προετοιμάσει, δυστυχώς δεν προβλέπεται. Δεν είναι στη φύση της ιστορίας να τελειώνει (όσο κι αν οι θρησκείες ισχυρίζονται το αντίθετο). Οπότε ζούμε σε συναρπαστικές εποχές. Θα γεννήσουν και συναρπαστικές νέες μουσικές; Θα ξεφορτωθούμε τις χαζομάρες που γεμίζουν τις πλατφόρμες (σσ. ραδιόφωνα δεν υπάρχουν πια) και θ’ ακούσουμε επιτέλους ροκ μουσική που να έχει νόημα και ουσία; Δεν έχουμε μαγική σφαίρα, οπότε δεν ξέρουμε. Αλλά ελπίζουμε…
Δύο ακροάματα που συστήνονται αυτή τη φορά:
ANTON BARBEAU – “Stranger” {Beehive}
Πιο κοντά στην κρατούσα άποψη για το τι ακριβώς μπορεί να χαρακτηριστεί, στις μέρες μας τουλάχιστον, ψυχεδελική ποπ, σε σχέση ιδιαίτερα και με το αμέσως προηγούμενο πόνημά του (“Power Pop!”, Big Stir Records, Μάρτιος 2022), το “Stranger” του Anton Barbeau προσφέρει μια ακόμη (στις πολλές που έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα) ένδειξη / απόδειξη ( ; ) περί του ξεχωριστού ταλέντου του δημιουργού του να κατασκευάζει πνευματώδη τραγούδια και να τα επενδύει με ευρηματικό τρόπο. Και όπως και πολλοί άνθρωποι με τους οποίους έχει στο παρελθόν συνεργαστεί (Soft Boys, XTC, Bevis Frond κ.τ.λ.π.), ο Barbeau μοιάζει ασταμάτητος, ανεξάντλητος, ακούραστη τραγουδοποιητική μηχανή – τραγικά λίγο αναγνωρισμένη. Έχει το σπάνιο χάρισμα, οπότε όταν παρουσιάζει και έναν δίσκο όπου το συμπάν αποδεικνύεται καλό μαζί του, όπως εδώ, δεν μπορούμε παρά να καταναλώσουμε…
COLOUR HAZE– “Sacred” {Elektrohasch Schallplatten}
Με το 14ο στούντιο άλμπουμ τους οι Βαυαροί ψυχεδελικοί ρόκερς δεν κάνουν τίποτε υπερβάσεις, τίποτε υπερβολικά πράγματα. Απλά γίνονται ακόμη καλύτεροι στο γνωστό Cream-meets-Jimi-Hendrix σύμπαν τους, τόσο που μετά την ακρόαση του “Sacred” σκέφτεσαι: «έχω χρόνο; να βάλω όλα τα προηγούμενα να τα ακούσω στη σειρά; θα είναι καλή φάση!!». Έτσι απλά, ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι τόσα χρόνια, αντί να κολλήσουν στο ίδιο μέρος έχουν πάει πολύ παρακάτω! Ο νέος τους δίσκος είναι τόσο καλός που αν δεν ξέρεις, νομίζεις ότι είναι ‘best of’. Αν υπάρχουν ακόμη αμύητοι, καλό πάντως είναι να αρχίσουν από εδώ και να πάνε σιγά σιγά προς τα πίσω. Μετά θα το πάρουν ανάποδα κ.ο.κ. (χαχα)
Συνέχεια στον επόμενο «ΕΞ».