By Emili Yerolatsiti / fb: Milo Yerol
«Πιάσανε τα κρύα», ψιλοβρέχει, νυχτώνει και νωρίτερα… έφτασε η εποχή που ακυρώνουμε πιο εύκολα τα πλάνα για βόλτες και δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Είναι η εποχή που μπορούμε να απολαύσουμε μια ταινιούλα τρόμου στον καναπέ δίχως πολλές τύψεις που δεν κάναμε 40 λεπτά στην κίνηση για να πάμε στο κουτούκι που πρότεινε η ψαγμένη συνάδελφος (γιατί βρέχει και ξεχάσαμε τα βασικά της οδήγησης) και μετά άλλα 20 λεπτά για να βρούμε να παρκάρουμε, κλπ…
Έχουμε… τρομοπροτασούλες για όλα τα γούστα. Εντάξει, πετύχαμε και πολλές πατάτες, εννοείται, αλλά έτσι είναι οι μαραθώνιοι που ετοιμάζεις με σκοπό να συμπεριλάβεις και πολλά υποείδη και διάφορες δεκαετίες. Επίσης προκύπτει και η κλασική περίπτωση βλάβης που ξαναβλέπεις παλιά cult κλασικά με άλλο μάτι και λες, «χμμ, δεν το θυμόμουν τόσο μα τόσο κακό…»
Ξεκινώντας με τις παραγωγές που είχαν τουλάχιστον κάποιο budget και hype, αξίζει να αναφερθεί βεβαίως το Nope του Jordan Peele, και ναι, σίγουρα, ακούω Peele και χαίρομαι και σίγουρα υπάρχει προδιάθεση. Είναι όπως ότι κάνουν πλέον οι Eggers, Aster, Ovredal, Roth, West, Kusama, Wan, το σόι Cronenberg, κ.α. Τα βλέπεις με άλλη κριτική ματιά λόγω εκτίμησης για προηγούμενες δουλειές τους, σίγουρα. Είναι όπως όταν βγάζει άλλη μια σειρά ο Flanagan και καταλήγεις να βλέπεις το Midnight Club στο Netflix και περνάς όλο τον πρώτο αυτό κύκλο να στεναχωριέσαι για τα παιδάκια που αντιμετωπίζουν την ιδέα του επικείμενου θανάτου τους κι όλο λες, δε μπορεί, κάτι Φλαναγκίστικο θα συμβεί… Ναι, σίγουρα. Τρεις-τέσσερις ιστορίες αόριστης τεχνικής story-telling με κανένα τέλος ή χρησιμότητα στην συνολική πλοκή. Μπράβο Mike, δραματικές σειρές δεν βλέπω και δραματική σειρά είδα τελικά!
Επιστρέφοντας στο Nope του Peele με Kaluuya και Palmer στους κεντρικούς ρόλους, είναι πολύ ωραία προσέγγιση στο θέμα «εξωγήινη απειλή» σε συνδυασμό με τη βιομηχανία εκμετάλλευσης ζώων και την άμεση σχέση της με τον άνθρωπο. Οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι και ο Jordan δεν ακολουθεί τα κλασικά πρότυπα για το πως θα έπρεπε να αντιδράσουν όταν έλθουν αντιμέτωποι με κάτι που δεν περίμεναν. Διασκεδαστικό, με διαφορετικό ρυθμό από το Get Out και το Us, με την κλασική υπογραφή του σκηνοθέτη στις γνωστές πινελιές διακριτικού χιούμορ στο στήσιμο των χαρακτήρων, μια χαρά επιλογή για το movie night σας.
Το They/Them του Logan, το περίμενα με ανυπομονησία, το ομολογώ. Η ιδέα του slasher στο πλαίσιο μιας «κατασκήνωσης» από αυτές που προσπαθούν να «θεραπεύσουν» νέους από την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ και καλά, όπου και μόνο που η τρισάθλια και τρομαχτική σύλληψη και εκτέλεση της ελεεινής αυτής θεωρίας προσφέρεται ως τοποθεσία για το στήσιμο μιας ταινίας τρόμου, ακουγόταν τέλεια! Και το καστ, ο Bacon, ο Germaine και η Chlumsky δυνατό… Αλλά τελικά, παρά το ωραίο concept, φτάσαμε στο τέλος της ταινίας και η ένταση του slasher δεν έφτασε ποτέ στην κορύφωση της. Δεν περίμενα κουβάδες αίμα, οκ, αλλά ας ακολουθήσουμε κάποια υποτυπώδη συνταγή.
Αντιθέτως, το Speak No Evil (Christian Tafdrup, 2022) χτίζει σιγά σιγά μια ένταση και μια συνεχόμενη «ανησυχία» και σε κάνει να εξετάζεις τις διαφορετικές συμπεριφορές και κουλτούρες που μπορεί να συναντήσεις σε μια ομάδα ανθρώπων από διαφορετικές χώρες… ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέσαι εάν η όλη αυτή σύγκρουση προσωπικοτήτων υποθάλπει και κάτι πιο σατανικό.
Επίσης, το Φινλανδικό Hatching (Hanna Bergholm, 2022) ήταν μια απρόσμενα εφιαλτική ιστορία μέσα σε μια παρανοϊκή απόδοση μικροαστικής ζωής με αισθητική παραμυθιού. Πολύ ιδιαίτερη παλέτα χρωμάτων, πετυχημένες απεικονίσεις συναισθηματικού εγκλωβισμού σε τυποποιημένα κοινωνικά πρότυπα και μια μη αναμενόμενη στροφή προς το υπερφυσικό που εισάγεται την κατάλληλη στιγμή στην ιστορία. Μια χαρούλα το Hatching!
Τα λέμε την επόμενη φορά με περισσότερες προτασούλες!