του Joe Wildthing
Πως βρίσκουμε την όρεξη να ασχολούμαστε τόσο πολύ χρόνο και με τόσο πάθος με τη μουσική, είναι απορίας άξιο. Το περιβάλλον δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ιδανικό για «καλλιτεχνικές» ενασχολήσεις.
Η κοινωνία μας, η χώρα αλλά και περίπου ολόκληρος ο κόσμος έχει ανεβεί σε ένα τραίνο που οδηγείται στο πουθενά, ένα τραίνο που περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή να εκτροχιαστεί θερίζοντας με διάφορους τρόπους πάμπολλες ανθρώπινες ζωές. (Στην Ελλάδα βέβαια, πρωτοπόροι όπως πάντα, κάνουμε κυριολεκτικά «θυσίες» στα τραίνα από τώρα, αφού το μόνο που φαίνεται να μας απασχολεί για την ώρα είναι να είμαστε πιστοί και υποτακτικοί στα διάφορα «αφεντικά» μας.) Καθώς όμως συλλογικά υπνωτισμένοι παρακολουθούμε αυτήν την ξέφρενη πορεία των γεγονότων προς μια νέα «τάξη» πραγμάτων, είναι λογικό να σκέφτεται ο καθένας που έχει συνδέσει στο μυαλό του τις τελείες και έχει αρχίσει να βλέπει το τελικό σχήμα, ότι μάλλον βρίσκεται σε μοναχική πορεία αντίληψης της πραγματικότητας ή έστω – αν ανακαλύπτει πού και πού και κάποιους άλλους που ομοίως προσέχουν τις «λεπτομέρειες» και καταλαβαίνουν – ότι μαζί με τους ομοϊδεάτες του δεν γεμίζουνε (κατά το κοινώς λεγόμενο) ταξί. Οπότε για την ώρα η μόνη καταφυγή της ψυχής είναι η μουσική, η πραγματική μουσική.
Να λοιπόν κάποια ακροάματα που συστήνονται αυτή τη φορά:
BLOOD CEREMONY – The Old Ways Remain {Rise Above}
Παρά τα επτά χρόνια που πέρασαν από τον προηγούμενο δίσκο τους, οι Καναδοί heavy (“occult”) rockers ακούγονται να έχουν δουλέψει πολύ για το νέο, πέμπτο τους άλμπουμ που κυκλοφορεί φέτος. Ακούγονται πια όχι απλά σα να έχουν αναφορά στα 70s, αλλά σα να ζουν και αναπνέουν κανονικά στα 70s. Οπότε και ο τίτλος που επιλέγουν εδώ φαίνεται να είναι εξαιρετικά ακριβής για την περίπτωσή τους. Το δε φλάουτο της Alia O’Brien μας φέρνει στο μυαλό τα χρόνια που το πικάπ μας έπαιζε ακόμη Focus και Jethro Tull.
IRON JINN – Iron Jinn {Stickman}
Οι IJ είναι μια νέα ολλανδική μπάντα, αποτελούμενη ωστόσο από μουσικούς με αξιόλογη προϋπηρεσία στη σκηνή, και παρουσιάζουν φέτος τον πρώτο τους δίσκο. Καθώς δεν φαίνεται να μιμούνται κανέναν συγκεκριμένα και ταυτόχρονα αναγνωρίζεις παντού στα τραγούδια τους φευγαλέες αναφορές σε πολλές και διάφορες ροκ επιρροές, σου προκαλούν διαρκώς το ενδιαφέρον μέσα από τον ονειρικό / εφιαλτικό τους μουσικό περίπατο καθώς μάταια ψάχνεις να τους συσχετίσεις με κάτι που ξέρεις. Σε στέλνουν όμως κανονικά σε μια «ονειρική αναζήτηση της άγνωστης Κάνταθ»… Κάτι καλό παίζει εδώ.
DOUG MacDONALD – Big Band Extravaganza {DMac Music}
Ο βετεράνος τζαζ κιθαρίστας έχει στη διάρκεια της καριέρας του ψάξει όλα τα σχήματα, από κιθαριστικά τρίο μέχρι ποικίλα πολυμελή γκρουπ με πνευστά ή και έγχορδα. Με την “…Extravaganza” ήρθε πια η ώρα να εγκαινιάσει δισκογραφικά τη 17-μελή του big band! Και αν και ποτέ δεν μας έδινε την εντύπωση ως band leader ότι τα σχήματά του ήταν απλά οχήματα επίδειξης της σολιστικής του βιρτουοζιτέ, εδώ τώρα αποδεικνύεται χωρίς αμφιβολία ότι είναι αξιολογότατος συνθέτης και ενορχηστρωτής, καθώς μαγεμένος ο ίδιος από τα ηχοχρώματα των κλασικών big band της εποχής του swing παρασέρνει κι εμάς με την πολύ cool μουσική του σε καιρούς αλλοτινούς.
Συνέχεια στον επόμενο «ΕΞ».